Błażej Peszek

Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego, w Krakowie /1993/

1.01.1994 – 31.08.1999 – Teatr im. J. Słowackiego, Kraków
1.09.1999 – 31.08. 2003 – Teatr Nowy, Łódź
1.09.2003 – Narodowy Stary Teatr, Kraków

Błażej Peszek gra przejmująco postać Dembiego, który „robi wręcz dosłownie w rekonstrukcjach” (Artur Grabowski, Teatrologia info), lecz którego pochłonięta projektem tytułowego „Schronu przeciwczasowego” dziewczyna stopniowo wypycha ze swojego życia w spektaklu Marcina Wierzchowskiego (inspirowanym powieścią Gospodinowa, nagrodzoną Angelusem i Bookerem). Ironiczny, wyrazisty, na scenie pełen energii, którą pokazuje choćby jako Tarudant w inscenizacji „Księcia niezłomnego” Małgorzaty Warsickiej. Po „Tonącej dziewczynie” Karola Klugowskiego Rafał Turowski napisał: „Świecącą się jasno perełką tego spektaklu jest cudowny dialog Ewy Kaim z Błażejem Peszkiem”. Znakomicie, ze swadą i nieprzeciętnym urokiem prezentuje się w roli Podszewki w nieklasycznej inscenizacji „Snu nocy letniej” Krzysztofa Garbaczewskiego. Ogromne zdolności parodystyczne aktora i nieprzeciętne poczucie humoru w pełni wykorzystali reżyserzy spektakli, które można było oglądać w trakcie dwóch wieczorów pod wspólnym tytułem „Niepodległości”. W pierwszym z nich – spektaklu Miry Mańki „Czartoryska. Artefakty” zaskoczył widzów odheroizowaniem postaci Adama Jerzego Czartoryskiego. Z kolei w eksperymentalnym spektaklu „Aktualny stan świata” Klugowskiego, operując własnym ciałem jak muzycznym instrumentem, przenikał w głąb teatralnej materii. Do samej tkanki teatru – Starego Teatru – prowadzi nas także jako salowy Bulder w „Królestwie” Remigiusza Brzyka, gdzie w końcowej, przejmującej scenie rozwija czerwony kabel, zamieniając teatr w swoisty labirynt. Umiejętność artysty do odnajdywania się w rolach nieoczywistych, wymagających dużej sprawności i perfekcyjnego warsztatu wykorzystał w pełni Krzysztof Garbaczewski, powierzając mu jedną z ról w medytacji teatralnej „Nic”.

Błażej Peszek potrafił oczarować widzów, wcielając się w postać atletycznego architekta Ludwika w adaptacji „Kosmosu” Krzysztofa Garbaczewskiego, „oniryczno-surrealistycznej opowieści, tkwiącej gdzieś pomiędzy kosmosem a zakamarkami podświadomości” (Łukasz Gazur, „Dziennik Polski”). Aktor, brawuro wcielający się w postaci Apolla w „Orestei” i Księcia Bogusława Radziwiłła w „Trylogii” Jana Klaty, śmieszy również do łez jako Łykaczewski w „Pijakach” Barbary Wysockiej. Uwodził szorstkim wdziękiem w „Piekarni”, „Amfitrionie” i „Anatomii Tytusa” Wojtka Klemma, stworzył świetne role w spektaklach Kleczewskiej („Sen nocy letniej”) i Zadary („Utopia będzie zaraz”). Wyróżnił się także w innych spektaklach narodowej sceny: „Błażej Peszek od dawna nie miał tak bogatego, pracowitego roku. To chyba najciekawszy sezon w jego niekrótkiej już karierze. W (…) «Być albo nie być», granej w Starym Teatrze, z cudowną autoironią zagrał drugoligowego aktora Grünberga. Podobał mi się także niezwykle w «Weselu hrabiego Orgaza» w reżyserii Jana Klaty” (Łukasz Maciejewski, „Polska Gazeta Krakowska”). Zauważona została także jego rola męża w dramacie Martina Heckmannsa „Ojciec matka tunel strachu”, wyreżyserowanym przez Wojtka Klemma: „Błażej Peszek gra męża swojej autentycznej żony Katarzyny Krzanowskiej, a ich ojciec i teść, Jan Peszek wciela się w postać dziecka. Dzięki temu przedstawienie wznosi się na jeszcze wyższy poziom metafory, a problemy rodzicielskie zapętlają się w międzypokoleniowym kontredansie” – relacjonowała Magda Huzarska-Szumiec w „Gazecie Krakowskiej”.

Zanim dostał angaż w Starym Teatrze, aktor zagrał wiele ciekawych ról w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie – m.in. w „Opisie obyczajów II” czy „Obywatelu Pekosiu” Grabowskiego (świetny w roli tytułowej) oraz w Teatrze Nowym w Łodzi. Nie ogranicza się tylko do występów na scenie, zajmuje się także reżyserowaniem spektakli, m.in. „Miłość” w Teatrze im. Słowackiego z okazji 60-lecia pracy artystycznej Anny Polony, a także „Karol. Nowy ład świata”, powstały w Teatrze im. J. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim z dwóch jednoaktówek – Sławomira Mrożka i Harolda Pintera. W tym samym teatrze aktor wyreżyserował także „Hamleta”, w którym „dokonał własnej interpretacji szekspirowskiego tekstu, przenosząc akcenty, zmienił wymowę poszczególnych scen, ale też i całości” (Joanna Ostrowska, teatralny.pl). Wielkim sukcesem cieszył się także wyreżyserowany przez niego „Pojedynek. Zabawa w detektywa” wg tekstu „Detektyw” Anthony’ego Shaffera (Teatr Miejski w Lesznie), gdzie aktor występuje razem ze swoim ojcem – Janem Peszkiem.

Szeroki wachlarz aktorskich środków, umiejętność żonglowania nastrojami, sceniczna charyzma i autentyczność oraz niezwykła sprawność fizyczna (trenuje kick-boxing) sprawiają, że aktor jest chętnie obsadzany przez reżyserów różnych pokoleń. W debiutanckim „Ajasie” Marii Spis (2007, polska prapremiera dramatu Sofoklesa!) w przejmujący sposób „udało mu się wyrazić nie tylko szaleństwo, ale także wielki ból człowieka oszukanego przez najbliższych przyjaciół” (Justyna Nowicka). Zachwycił mroczną determinacją, z jaką wcielił się w króla-syfilityka Jana I Olbrachta w multimedialnym „Poczcie Królów Polskich” Garbaczewskiego. Zaskoczył jako Królowa Izabela w „Edwardzie II” Augustynowicz: „świetny Błażej Peszek, obsadzony w roli kobiecej zgodnie z konwencją teatru elżbietańskiego. Grając Izabelę, balansuje na granicy parodii, pokazuje nie tyle jakąś realistyczną kobiecość, ile nieprzystawalność, odmienność od świata mężczyzn. Królowa, odepchnięta przez małżonka, spróbuje włączyć się do męskiej gry i stanie po stronie jego politycznych przeciwników. To nie może się udać – będzie dziwadłem, gorszą, karykaturalną wersją mężczyzny” (Justyna Nowicka, Radio Kraków). Świetną kobiecą rolę królowej Rozamundy (wystylizowanej na Conchitę Wurst) zagrał także w obrazoburczej realizacji „Króla Ubu” Jana Klaty. Wyzwaniem była postać Płomyka w inscenizacji nagrodzonego Gdyńską Nagrodą Dramaturgiczną tekstu Artura Pałygi „W środku słońca gromadzi się popiół” w reżyserii Wojciecha Farugi.

Aktor często występuje gościnnie, m.in w Łaźni Nowej, gdzie razem z ojcem wcielili się m.in. w postaci Bruce’a i Brandona Lee („Wejście Smoka. Trailer”). Szerokiej publiczności znany jest z seriali TV i kina.