Pierwszy w historii horror patriotyczny, opera grozy, narodowy seans spirytystyczny, muzeum polskiej martyrologii, w którym rodzinne portrety i pamiątki ożywają i straszą. Po jednej z wielu wojen w obronie ojczyzny, do domu powraca Zbigniew. Na miejscu czeka jego starszy brat Stefan – weteran i nauczyciel polskości. Oprócz niego są też Miecznik, jego córka – panna na wydaniu, Klucznik, Cześnikowa i stara służka. Ciężka brama chroni przed wtargnięciem wroga, wszystko jest tak, jak w prawdziwym polskim dworze. Z tą różnicą, że wszyscy tutaj są martwi.

Poza ariami i ansamblami Moniuszki aktorzy i aktorki nie wypowiadają ani jednego słowa, prowadząc widzów przez makabrycznie piękne muzeum polskich cierpień. Co dzisiaj straszy w „Strasznym dworze”? Czy społeczeństwo z zapisanym w genotypie doświadczeniem wojny jest w stanie wytworzyć mechanizmy obronne wobec dzisiejszych zagrożeń? Czego się tak bardzo boimy?

Dawno nie było w Polsce spektaklu, który tak mocno i mądrze dekonstruuje narodowe mity. Klasyczna opera staje się istnym horrorem, w którym przez scenę maszerują rodzime zjawy i upiory, a wojenna tromtadracja, bezrozumny heroizm, licytowanie się na cierpienie, zostają bezpardonowo obnażone, a czasem wręcz wyśmiane na granicy groteski. Pochód zmór napędza przetworzona muzyka Moniuszki, scenografia to cmentarzysko bardzo polskich artefaktów, a obsada odważnie przekracza granice między aktorstwem i performansem.

GOULDA POLECA