„Świetnie zagrał, zawodowo, zagrał po swojemu (…) aktor o nośnej energii, potrafiący podać, co jest tak samo ważne jak na meczu piłki nożnej” – tak o występach Łukasza Szczepanowskiego w Starym Teatrze pisał krytyk Maciej Stroiński. To on także wychwalał Łukasza Szczepanowskiego za spektakl Radka Stępnia „Słowacki umiera”, pisząc o aktorze „Gdy Słowacki patrzy w oczy swego kolegi Ludwika (Łukasz Szczepanowski), robi się ciekawie, polski romantyzm a la <<Brokeback Mountain>> (…) Szczepanowski świetnie zagrał, spokojnie i z sensem”. Znakomity również jako śpiewający Darwin w spektaklu o ewolucji Mateusza Pakuły „Chaos pierwszego poziomu”. Na narodowej scenie można zobaczyć go również w „Królestwie” – przedstawieniu, w reżyserii Remigiusza Brzyka, które doskonale „wpisuje się w nurt innowacyjnych prac teatralnych” (Łukasz Maciejewski, kultura.onet.pl) oraz w dublowanych rolach w „Pijakach” Barbary Wysockiej i „Pawiu królowej” Pawła Świątka. Podjął się także nietypowego zadania aktorskiego, jakim jest spektakl online „Niezastane miasta” Małgorzaty Jakubowskiej.

Poza Starym Teatrem aktor zachwycił także rolą Konferansjera w „Cabarecie” w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego, wystawianym w Teatrze Scenie STU: „w obu  wersjach Łukasz Szczepanowski/Krzysztof Kwiatkowski, odtwórcy roli Konferansjera, po prostu oszałamiają grą. To oni podnoszą wszystkim poprzeczkę i dzięki nim wszyscy ją przeskakują” (Witold Beres, „Kraków”). W tym samym teatrze aktora można zobaczyć także w „Ślubach Panieńskich” Krzysztofa Pluskoty, gdzie jako Albin rozbraja autentycznością i wyczuciem scenicznym (Agnieszka Gałczyńska) oraz w inscenizacji Łukasza Fijała „Przybory Wasowskiego. Dom wyobraźni”.

Znakomite recenzje aktor otrzymał także po spektaklu Mikołaja Grabowskiego „Wspomnienia polskie” (AST/PWST) zrealizowanego na podstawie autobiograficznych felietonów Witolda Gombrowicza oraz po nagradzanym „Do dna”, w reżyserii Ewy Kaim, który doczekał się ekranizacji w Teatrze Telewizji.  „Łukasz Szczepanowski ma karierę jak w banku. Jest uroczy, i nie chodzi mi o piękne oczy, chodzi o wszystko, o luz na scenie, o dramatyczne spojrzenie, bawienie się  graniem, o niefałszowanie, o występ w «Do dna». Będzie bogiem – tak będzie” – napisano na łamach „Ha!artu!” i jest to ledwie wyimek pochwał, którymi zasypali go recenzenci. Aktor został doceniony między innymi za „ujmująco liryczne  wybrzmiewanie każdego dźwięku” (Patryk Nalepka) oraz znakomity warsztat, który pozwolił na zbudowanie głębokiej, energetycznej i emocjonującej roli (Tomasz Domagała).

W krakowskiej AST wystąpił w spektaklach dyplomowych „Na L…”, w reżyserii Aleksandry Koniecznej oraz „Niech żyje wojna” Pawła Demirskiego (reżyseria Remigiusz Brzyk), gdzie grał na perkusji, która od czasów szkoły muzycznej pozostaje jego ulubionym instrumentem. Zdolności muzyczne wykorzystał także w  „Nocach waniliowych myszy” w Teatrze Barakah (Odcinek 5. „Lokalna kretynka”), w którym współtworzył muzykę na żywo. Na scenie aktor zachwycał jednak nie tylko grą na instrumentach perkusyjnych, ale także wokalem o szerokiej skali i umiejętnością operowania białym głosem, charakterystycznym dla muzyki ludowej. Jego talent został doceniony także przez Marcina Hycnara, który zaangażował Łukasza Szczepanowskiego – jeszcze studenta – do spektaklu „Romeo i Julia”, wystawianego w krakowskim Teatrze im. J. Słowackiego. W tym samym teatrze aktor pojawił się jeszcze raz w bajkowej opowieści o czarnoksiężniku z krainy Oz w reżyserii Jarosława Kiljana.