W scenicznej adaptacji „Baśni o wężowym sercu albo wtórego słowa o Jakóbie Szeli” Radka Raka, laureata nagrody Nike, utkanej z dziesiątek głosów, zlewających się w jeden i ponownie rozpadających się na części, twórcy dokonują rozwinięcia gestu autora, tworząc swoisty kolaż, w którym na tle ponurej Galicji krzyżują się światy faktów, baśni, magii i wyobraźni, a także popkulturowych cytatów. Ludzkie losy zderzają się ze stworzeniami podziemnego świata i religijnymi absolutami. To korowód wspomnień, przypowieści, relacji i fałszywych tropów. Historii zmyślonych i zupełnie prawdopodobnych. Próba żywiołowej rekonstrukcji w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, kim był Jakób Szela. Czy to postać w pełni historyczna, czy może heros z ludowych opowieści, którego potrzebowali ludzie? Z ilu Jakóbów składa się Szela, jakiego wyobrażamy sobie współcześnie?

„Baśń o wężowym sercu” to spektakl o szeroko rozumianej tożsamości – indywidualnej, rodzącej się na tle wielkiej historii, jak i tej zbiorowej, powstającej w okolicznościach systemowej opresji, a dziś odkrywanej i definiowanej na nowo. To opowieść o niezgodzie, nie tylko w rozumieniu oporu wobec przemocowej rzeczywistości, ale też o swoistym nienasyceniu, niezgodzie na siebie, na swoją rolę w świecie oraz narzucany nam wizerunek i w konsekwencji – o nieustającym poszukiwaniu swojego prawdziwego ja.

Tłem historii są wydarzenia na terenie XIX-wiecznej Galicji. To świat radykalnych antagonizmów i podziałów, napięć pomiędzy chłopstwem i szlachtą, beznadziei i systemowej przemocy, oscylującej na granicy odczłowieczenia, w którym wrzał społeczny bunt i walka klas a jednocześnie rodziły się ludowe mity i tradycje.

Surrealistyczna, niebezpieczna wyprawa po tytułowe Wężowe Serce to nie tylko walka z zastaną rzeczywistością i wewnętrznymi sprzecznościami, opowieść o pragnieniach i przewrotnym losie, ale też droga w poszukiwaniu dzisiejszych Jakóbów – źródeł ich tożsamości i perspektyw przyszłości.