Tytułowy „Tunel Strachu” przywołuje znaną z wesołego miasteczka rozrywkę z dreszczykiem, ale stanowi też określenie sytuacji (pułapki?), w którą wpada każda para wraz z pojawieniem się na świecie dziecka. „Czasami moi rodzice mnie męczą. Znam ich już od kilku lat, wymiana poglądów rozpala ich zawsze w tym samym miejscu. Zanim się pojawiłem musieli być piękną parą. Są zdjęcia, na których wyglądają na beztroskich. Z początku myślałem, że są stworzeni tylko dla mnie. Są jedynymi rodzicami, jakich będę miał…” – mówi syn Otto w sztuce Heckmannsa. Nie bez znaczenia jest tu fakt, iż reżyser obsadził rodzinę Peszków w dość nieoczywistej konfiguracji. Błażej Peszek gra męża swojej autentycznej żony Katarzyny Krzanowskiej, a ich ojciec i teść, Jan Peszek wciela się w postać dziecka. Dzięki temu przedstawienie wznosi się na jeszcze wyższy poziom metafory, a problemy rodzicielskie zapętlają się w międzypokoleniowym kontredansie – pisała Magda Huzarska-Szumiec w „Gazecie Krakowskiej”. Potrzeba prawdziwego mistrzostwa, aby tak lekko i atrakcyjnie mówić o często traumatycznych sprawach.

Pomysł obsadzenia prawdziwej aktorskiej rodziny w odwróconych rolach (…) znakomicie się sprawdza. Korzystanie z rozmaitych figur buduje umowność działań – tak jak w sennym rytuale rzucania się na pufy. Dominik Strychalski współtworzy akcję, kreując muzykę na rozmaitych zabawkach. Dźwięki zapętlają się; wzajemnie napędzają; a nawet katalizują – to chaos, to awanturę. Nie jest to spektakl dla tych, którzy nie znoszą ironii i złośliwości. Posługując się słowami Ojca: „On nam nie wierzy, że jesteśmy szczęśliwi”.
Gabriela Cagiel, „Gazeta Wyborcza”

Przekład sztuki powstał w ramach programu „Stypendia twórcze 2012” Stowarzyszenia Willa Decjusza i Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.

Nagrody i wyjazdy:

• 2016 – Teatr Stary, Lublin
• 2016 – 51 Przegląd Teatrów Małych Form Kontrapunkt, Szczecin
• 2017 – Polska w IMCE  Teatr IMKA Warszawa
• 2019 –  1. Festiwal Muzyki w Teatrze „Rezonans” / 17. Wałbrzyskie Fanaberie Teatralne, Wałbrzych