Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /2004/

1.01.1996 – 31.08.1999 – Teatr Ludowy, Kraków
1.09.1999 – 31.08.2004 – Teatr Nowy, Łódź
29.04.2008 – Narodowy Stary Teatr, Kraków

Z najwyższą wirtuozerią wciela się w postać Szymborskiej w spektaklu „Kochana Wisełko, najdroższy Zbyszku” Mikołaja Grabowskiego, jak pisał Konrad Sikora, (barbarzyncawfotelu.wordpress.com): „wydobyła niemal sto procent Wisławy Szymborskiej i obudziła moją słabość. Uniosła ciężar wielkości Poetki udowadniając, nie ma ku temu wątpliwości, że jest aktorką wielkiego formatu, godną odgrywać postać Noblistki. (…) chylę czoła szczególnie przed panią Katarzyną Krzanowską”. Jako aktorka nie boi się podejmować ryzyka związanego z interpretacją roli, co udowadnia, grając w postać lichwiarza w „Marzeniach polskich / Les rêves polonais” w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego. To właśnie o Krzanowskiej Maciej Stroiński pisał: „Jest wielką aktorką, ale czasem mam wrażenie, że sama tego nie wie, nie chce tego wiedzieć. (…) kto jest pokorny, może być na scenie jednocześnie bardzo kruchy i bardzo wyluzowany. Nie wiem, jak ona to robi, że choć zachowuje dystans, to nawet na chwilę nie wypada z przeżywania. Coś w jej wykonie dzieje się naprawdę, obok scenariusza”.

Całą lekkość gry aktorskiej i umiejętność operowania ironią zaprezentowała w spektaklu „Podróże Guliwera” Pawła Miśkiewicza, gdzie wcielając się w rolę oświeceniowego filozofa z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru mówi o schyłku naszej cywilizacji. Ten sam reżyser powierzył jej rolę w „Biesach. Spektaklu o piciu herbaty”, w którym aktorka z właściwą sobie przenikliwością rozczytuje sensy, które leżą u podstaw rewolucji. Katarzyna Krzanowska intryguje także w innych odsłonach, zarówno jako Ławica Ryb Pielęgnic w spektaklu „Głębiej” Małgorzaty Wdowik, gdzie razem z Małgorzatą Gałkowską  „grające na wycofaniu i z denerwującą manierą – świetnie partnerują (…) Grąziowskiej” (Katarzyna Lemańska, czaskultury.pl), jak i w onirycznym spektaklu „Niech żyje Polska/sztuka prawicowa” Radosława B. Maciąga, gdzie z niezwykłym skupieniem tworzy postać stłamszonej przez apodyktycznego męża kobiety.

Brawurowa wokalnie i aktorsko, szydercza oskarżycielka w „niesmacznym” musicalu „Głód” według Martína Caparrósa w reżyserii Anety Groszyńskiej oraz wyzwolona spod władzy wszelkich zbędnych konwenansów, wyrazista i silna Rachel w transowym, przejmującym „Weselu” Jana Klaty – to role Katarzyny Krzanowskiej, które mocno zapadają w pamięć, niewątpliwie poszerzając grono jej fanów, podobnie jak podwójna kreacja aktorska emanujących erotyzmem postaci Słodkiej i Aktorki w Piekle w „Masarze” Stanisława Mojsiejewa. Aktorkę można zobaczyć także w wirtualnych spektaklach „Klątwa” (reż. Maciej Hanusek), „Szczęście Kolombiny” (reż.  Tadeusz Bradecki), a także w czytaniu „Mewy” Antona Czechowa (reż. Agnieszka Glińska).

Świetną rolę Krzanowskiej w spektaklu „Ojciec matka tunel strachu”, mówiącym o traumatycznych relacjach rodzice-dzieci Maciej Stroiński opisał słowami: „źródłowo kobieca obecność, słodko-ostra. Ogarnia wzruszenie i ogarnia bekę, i nie wiem, co trudniej. Śpiewa tak, że chce się płakać, i to jest komplement” (teatrjestcute.pl). Otwartość na bardzo różne języki teatralne udowodniła w „Podopiecznych” Elfriede Jelinek, przejmującej opowieści o tragedii dzisiejszych imigrantów w Europie, czy w „Dekalogu” w reżeserii Tiana Gebinga – polsko-chińskim przedsięwzięciu z pogranicza teatru ruchu i plastycznej wizji.

Aktorka obdarzona talentem, odwagą podejmowania wyzwań i sceniczną charyzmą, związana wcześniej z Teatrami im. Słowackiego w Krakowie i Nowym w Łodzi, najbardziej efektowne i dojrzałe kreacje stworzyła w Starym Teatrze. Błyskotliwie zadebiutowała na tej scenie główną rolą w „Klątwie” Wyspiańskiego w reżyserii Barbary Wysockiej (2008). Zagrana przez nią postać Młodej w przedstawieniu, którego akcja rozgrywała się w realiach współczesnej polskiej wsi, została nagrodzona na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska” oraz Przeglądzie Kontrapunkt.

Silna osobowość, prawda scenicznej ekspresji i temperament aktorki zaowocowały takimi kreacjami, jak przepełniona zbrodniczą determinacją Tamorra w „Anatomii Tytusa – Fall of Rome” Klemma, nakreślony z błyskotliwą swadą Profesor bez Żeńskiej Końcówki w „Być jak Steve Jobs” Libera, pełna pijackiej werwy Ebriacka w „Pijakach” Wysockiej czy genialnie uchwycona, pretensjonalna małomiasteczkowa piękność –Telimena w „Panu Tadeuszu” Grabowskiego. Aktorka, która równie przekonująco buduje wewnętrznie rozwibrowane role dramatyczne, jak i wyraziste postaci komediowe, doskonale czuje się też w formie monodramu – zachwyciła w opartym na internetowym blogu spektaklu „Forma przetrwalnikowa”, gdzie przez 45 minut prowadzi monolog młodej sfrustrowanej lekarki, wykonując jednocześnie skomplikowany układ gimnastyczny.

Celina Mickiewicz w przedstawieniu „Towiańczycy, królowie chmur” duetu Janiczak/Rubin – tragiczno-groteskowa postać, rozpięta pomiędzy zjadliwym komizmem i pociągającym mrokiem szaleństwa – to rola, której się łatwo nie zapomina: „Dotknięta obłędem Celina o «smutnym, brudnym seksapilu» ma rozmazany makijaż, nieuczesane włosy i ekstrawagancki kapelusz. (…) Początkowa nieufność salonu zmienia się w fascynację, zarażenie ideą, szaleństwo i nieszczęście Celiny, która złożona na ołtarzu Sprawy rodzi Konrada pragnącego wyemancypować się z roli herosa” – analizowała Kamila Paprocka w „Teatrze”.

Wszechstronny talent aktorki i jej łatwość scenicznej transformacji dostrzegł Jan Klata powierzając jej coraz bardziej odpowiedzialne zadania w przedstawieniach: „Tajny agent” (Rosa Luxemberg, Nadkomisarz), „Wesele hrabiego Orgaza” (Rumunka, Dziennikarz) „Trylogia” (Oleńka) czy „Do Damaszku”.

2008 – XXXIII Opolskie Konfrontacje Teatralne Klasyka Polska – nagroda za rolę Młodej w przedstawieniu „Klątwa” S. Wyspiańskiego, reż. B. Wysocka
2008 – XLIII Przegląd Teatrów Małych Form Kontrapunkt, Szczecin – wyróżnienie za rolę Młodej w przedstawieniu „Klątwa” S. Wyspiańskiego, reż. B. Wysocka