Dramat Śmierć i zmartwychwstanie świata moich rodziców we mnie (tak brzmi pełny tytuł) łączy poetycki realizm z groteską, w metaforyczny sposób kreśląc uwikłanie jednostki w bezduszny system, który determinuje wszelkie dziedziny jej życia. Spektakl w reżyserii Eweliny Marciniak ukazuje opresyjność i brzydotę świata poprzez serię powtarzalnych, absurdalno-onirycznych sekwencji zdań i ruchów. Zdają się być projekcją stanu ducha głównego bohatera (Roman Gancarczyk), bankiera, który – w wyniku załamania nerwowego – podejmuje rozpaczliwą próbę ucieczki od dotychczasowej jałowej egzystencji.

To polska polską prapremiera sztuki 31-letniego niemieckiego dramatopisarza, który mimo młodego wieku zajmuje ugruntowaną pozycję w niemieckojęzycznym teatrze. Jesienią 2009 roku Nis-Momme Stockmann wziął udział w roboczych spotkaniach dramaturgów w ramach sieci Mitos21, które miały miejsce w Starym Teatrze. Fragmenty pisanego przezeń wówczas dramatu (ukończonego ostatecznie w roku 2011) stanowiły podstawę warsztatowego spektaklu zaprezentowanego na scenie Muzeum. Światowa prapremiera sztuki niemieckiego autora w reżyserii Larsa-Ole Walburga odbyła się 15 września 2012 w Staatsschauspiel Hannover.

Roman Gancarczyk jest fenomenalny. Zupełnie jak Jerzy Radziwiłowicz w swoich największych kreacjach – uwiarygodnia każdą wypowiedzianą bzdurę, każde słowo, które jest zbędnym omówieniem poprzedniego. Bardzo subtelnie rysuje portret człowieka złamanego, chcącego zmian, ale nie mogącego wyrwać się z pułapki dotychczasowego życia. Jest zagubiony i nie odróżnia jawy od snu. To jego rola jest najmocniejszym punktem spektaklu. Nie znaczy to jednak, że pozostali członkowie zespołu zagrali źle. Nie, wręcz przeciwnie – Ewa Kolasińska tryska energią, wciąga w wir swoich roszczeń; Katarzyna Krzanowska, jako odbicie Mężczyzny, tworzy poruszający portret kobiety, szukającej bliskości drugiego człowieka.
Tomasz Kaczorowski, „Nowa Siła Krytyczna”

Miejsca na Nowej Scenie są nienumerowane.