„Życie instrukcja obsługi” G. Pereca to legendarna awangardowa powieść francuskiego eksperymentatora z grupy literackiej OuLiPo, oparta o przekrój kamienicy ukazujący życie jej mieszkańców. W powieści 100 rozdziałów opisuje sto scen z poszczególnych mieszkań. Punktem wyjścia spektaklu jest próba wiernego odwzorowania struktury i tematyki powieści Pereca. W związku z tym jest on przekrojową historią, stanowiącą wyimek jednej godziny z życia francuskiej kamienicy, który – na zasadzie retrospekcji – obejmuje historię jej mieszkańców i zmieniającą się strukturę.

W spektaklu pojawiają się trzy grupy postaci: narrator (port-parole samego Pereca, przyglądający się życiu kamienicy i prowadzący opowieść o niej), postaci wiodące (Bartlebooth, hrabina de Beaumont, Winckler, Roschach) oraz chór bezosobowych mieszkańców – grający ich aktorzy w każdej kolejnej scenie wcielają się w innych bohaterów, odgrywając coraz to nowe postaci.

Tym, co ciekawi nas w powieści Pereca jest szczególnie dziś aktualna opowieść o próbie spojenia świata składającego się z niezliczonej ilości trudnych do pogodzenia elementów, wątków, przedmiotów, historii: rozpaczliwy wysiłek pisarza, by zamknąć w ramach jednej powieści otaczającą go rzeczywistość, programowo skazany na porażkę. Niemożliwy do ogarnięcia przez pojedynczego człowieka stopień złożenia otaczającej go rzeczywistości nie unieważnia ciągłego wysiłku konstruowania na własne potrzeby „prywatnego obrazu” świata.

Ciekawią nas również napięcia społeczne zawarte w historii kamienicy: kontrast między bohaterami majętnymi, obdarzonymi rodzinną historią i koneksjami – i tych, którzy żyją w służbówkach, trafili tu w pierwszym pokoleniu, imają się dorywczych zajęć, nie mogą wykazać się budującą ich tożsamość historią. Chcemy zapytać o możliwość istnienia tej wspólnoty, o to co ją spaja i do jakiego stopnia życie kamienicy odzwierciedla życie całego społeczeństwa.

Katarzyna Kalwat, Beniamin M. Bukowski

Po raz kolejny […] z radością oglądam w Starym Teatrze ostatniego sezonu bezinteresowne dzieło sztuki. Tym razem wszakże nie zadrży mi ręka, żeby rzadko dziś używane słowo „dzieło” poprzedzić przedrostkiem „arcy”. […] Kolejne akty, kolejne powroty na scenę, przynoszą nowe style zachowań, przenosimy się od liryzmu do groteski, od patosu do błazenady. Jak w życiu? A jak powinno być w życiu? Jak w sztuce, rzecz jasna. Żadne to przecież życie, to literatura i teatr, sztucznie stworzony świat dla widza, ale świat realnie powstający w tegoż widza przytomności. Sztuka dzieje się sama? Jeśli istnieją aktorzy instrumentalni, jakich oczekiwał niegdyś Bogusław Schaeffer, jeśli istnieje forma czysta w ludzkim ciele, jakiej spodziewał się w teatrze Witkacy, to oto przed nami symfonia na ciała i głosy. […] Aktorzy świetnie wiedzą, co grać, chociaż nie niosą ich mocne charaktery, lecz mgławicowe charakterystyki. To wystarczy, bo nad orkiestrą panuje dyrygencka ręka i kompozytorski umysł. Każdy ma tu swoją solówkę do zagrania, każdy z każdym wchodzi w duet.

Artur Grabowski, teatrologia.info