Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1979/

1.07.1979 – Stary Teatr, Kraków

„Rozkosznie było patrzeć na aktorów bawiących się tekstem, a scena (…) pewnego nieporozumienia między postaciami granymi przez Urszulę Kiebzak i Pawła Kruszelnickiego – była wprost majstersztykiem” – pisał Rafał Turowski w reakcji na aktorski popis artystki w monumentalnym „Art of living” Katarzyny Kalwat. Aktorka jest doskonała również jako Viviane Forrester w słownej potyczce z Krystianem Durmanem (w roli Quentina Bella) w spektaklu „Orlando. Bloomsbury” Katarzyny Minkowskiej, a także w roli prostytutki w mrocznym przedstawieniu „Opery za trzy grosze” Ersana Mondtaga. Znakomicie przyjęto jej rolę w „Królestwie” Remigiusza Brzyka, gdzie otulona w bandaże prowadzi widzów do przestrzeni Swedenborga. Z kolei Maciej Stroiński pisał o jej roli w musicalu „Głód” według Caparrósa: „Urszuli Kiebzak chyba od Mewy nie wiedzieliśmy w tak wzruszającym wydaniu”.

Debiutowała znakomitą rolą Colombiny przygotowaną według kanonów komedii dell’arte w „Łgarzu” Goldoniego w reżyserii Giovanniego Pampiglione na scenie Starego Teatru, z którym jest związana do dziś. Pełna temperamentu, z odwagą podejmująca wyzwania, zaskakująca w doborze środków wyrazu, znakomita wokalnie, oryginalność interpretacji łączy z doskonałym warsztatem, dyscypliną formalną i głębią psychologiczną. Współpracowała z Zygmuntem Hübnerem – to w jego „Orestei” wygłosiła wstrząsający monolog Kassandry, Andrzejem Wajdą, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim i wreszcie Krystianem Lupą. W jego spektaklach stworzyła postaci, które zapadły głęboko w pamięć widzów, takie jak: Zofia i Siwersen w „Maltem” Rilke’go, Matylda i Erna w „Lunatykach” Brocha, Ninoczka w „Braciach Karamazow” Dostojewskiego, Praskowia Fiodorowna i Bufetowa w „Mistrzu i Małgorzacie” Bułhakowa, Cień i Wariatka z szufladą w „Zaratustrze” wg Nietzschego/Schleefa oraz intrygująca, egzaltowana Ultra w „Factory 2” – rozsadzającej ramy teatru, zbiorowej fantazji zainspirowanej twórczością Andy’ego Warhola. Krytycy podsumowujący sezon w miesięczniku „Teatr” wymieniali wykreowaną przez nią Ultrę jako jedną z istotniejszych postaci tego spektaklu: „działającą, wchodzącą w interakcje, powołującą wielowymiarowe emocjonalne napięcia”.

W spektaklu „Tęsknota za Frisco”, opartym na tekstach Juliana Tuwima, zademonstrowała swoje możliwości wokalne. Aktorka odnajduje się także w rolach komicznych – jej „impertynencko bezczelna, acz inteligentna pokojówka” Doryna (tak scharakteryzowała postać Anna R. Burzyńska) w „Tartuffie” to prawdziwa perełka. W „Dwunastu stacjach” Różyckiego jako wyciągnięta z lamusa Ciotka i (po)ważny Kierowca Autobusu dowiodła, że potrafi inteligentnie, bez szarży rozbawić widzów do łez. Znakomicie wypadła także w roli Marty w „Oczyszczeniu” Petra Zelenki: „Wzruszająco brzmi monolog zwolnionej z pracy prowadzącej «Oczyszczenie» Marty (Urszuli Kiebzak), która wspomina początki polskiej telewizji kontrastując ją z obecną sytuacją, to zdecydowanie najlepsza scena przedstawienia” (Monika Kwaśniewska, „Nowa Siła Krytyczna”).

Aktorstwo psychologiczne w wymiarze bardzo współczesnym pokazała w inscenizacjach Pawła Miśkiewicza: mówiąca głosem autorki – Ella, filozofka w „Niewinie” Dei Loher, postać, wykraczająca poza sceniczny obyczajowy realizm, czy Żona Mężczyzny W Obrazie w „Przedtem/potem” Schimmelpfenniga. To do niej należał także znaczący głos w pozostałych spektaklach reżysera – „Podróże Guliwera” oraz „Podopieczni”, gdzie: „Zgodnie z koncepcją reżyserską rolę głównego bohatera gra (…) cały zespół aktorski. Wszyscy aktorzy bez wyjątku tworzą świetne role, a każda z nich jest jednakowo ważna” (Tomasz Domagała). Jako Masza w „Mewie” wg Czechowa wyraziście naszkicowała znudzoną kobietę, pogrążoną w rutynie, a mimo to rozpaczliwie oczekującą na zmianę. O postaci odosobnionej w zakładzie psychiatrycznym żony architekta Zaręby – w „Sprawie Gorgonowej” Janiczak i Rubina – Gabriela Cagiel napisała: „To kobiety w tej opowieści są fascynujące. Elżbiecie Matce Zamkniętej Janiczak daje pole do zaistnienia nie tylko przez wydrążony w ścianie otwór (Urszula Kiebzak w tej roli magnetyzuje)”. Doskonale przyjęto także jej rolę w „Aktorach prowincjonalnych. Sobowtór” Michała Borczucha, w którym przygląda się samej sobie jako aktorce.

1982 –XXII Kaliskie Spotkania Teatralne – nagroda za rolę Colombiny w przedstawieniu „Łgarz” C. Goldoniego, reż. G. Pampiglione