Cóż za historia, magiczna i poruszająca – środowisko gangsterów, egzotyczny dreszcz zbrodni w blasku księżyca nad Soho!Ta najsłynniejsza jak dotąd niemiecka sztuka swój światowy sukces zawdzięcza również temu, że pod jej bezwstydnym humorem i zmysłową muzyką kryje się zło, głęboka socjopatia, które łatwo przeoczyć. Ale gdy, jak ustępujący efekt narkotyku, znika teatralna iluzja, wykreowana rzeczywistość, fabularna matrix – zaczynamy spoglądać na tych wszystkich morderców, kurwy, oszustów, gwałcicieli, jak na własne odbicie w lustrze. Okazuje się, że szumowiny z marginesu społeczeństwa stanowią w istocie jego mroczny rdzeń, w którym toczy się zażarta walka o pozycję: wzajemne pożeranie się, nieustające szukanie kozłów ofiarnych i przyjemność czerpana czyimś kosztem.

Europejski teatr iluzji stracił swą siłę. Podobnie jak seksowni gangsterzy Brechta wkraczają na scenę ze społecznych marginesów – tak w coraz większym stopniu kryzys zrodzony na obrzeżach porządnego społeczeństwa zaczyna zawłaszczać nasz piękny burżuazyjny teatr. Kapitalizm, który przerodził się w kleptokrację, a następnie w gospodarkę wojenną, szydzi z romantycznej wiary w to, że kontrakty i handel zapewnią światu ochronę przed chciwością i przemocą, bo w istocie one właśnie są jego naturą.

Mackie Messer (po polsku: nóż czyli Majcher) przeobraził się w Mackiego MeZera i przyozdabia tym „Z” swoje czołgi.

Ersan Mondtag sięga w głąb koszmaru, który kryje się pod efektowną powierzchnią tej nietuzinkowej sztuki. Koszmaru wszechobecnego w świecie, w którym 97% dóbr jest w posiadaniu 3% społeczeństwa. Gdzie zwykli ludzie są wykorzystywani przez dyktatorów, traktowani jak towar, zastraszani. Gdzie filantropi szykują bunkry na czas apokalipsy, a system, niczym zombie, chciałby pożreć wszystko. Mondtag przedstawia ten horror w sposób tak wyrazisty i mroczny, że rodzi się nadzieja, iż obudzimy się zdumieni i ujrzymy samych siebie takimi, w jakich nie przestawał wierzyć Brecht: nie jako konkurentów walczących o pozycję oraz ofiary zbrodni.

Lecz jako ludzkie istoty pomagające sobie nawzajem.

Thomaspeter Goergen

Uwaga: Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych. W spektaklu jest poruszana tematyka wojny. Występują sceny przemocy oraz nagość. W spektaklu jest używana sztuczna krew.

Wystawiony za zgodą Suhrkamp Verlag AG i Universal Edition AG.

Krzysztof Zawadzki ewidentnie bawi się rolą, z czego przyjemność udziela się też publiczności. Trudno  się zresztą aktorowi dziwić, gdyż takie podejście do postaci narzucają mu kostium i charakteryzacja. Peachum Zawadzkiego do złudzenia przypomina (…) Jacka Sparrowa z „Piratów z Karaibów”, podobny do Johnny’ego Deppa ma wdzięk. (…) to jedna z trzech najlepszych ról w spektaklu. O znakomitej – zabawnej i przerażającej, brawurowo ogrywającej swą vis comica – Annie Radwan już wspomniałem. Wydarzeniem wieczoru jest jednak Magda Grąziowska w roli Polly. Rozkosznie zepsuta, do cna perwersyjna, pod makijażem infantylnej laleczki do głębi okrutna żona Macheatha wyrasta z czasem na postać pierwszoplanową. (…) Anna Radwan wspaniale śpiewa „Balladę o seksualnej powolności”, a do niej należy przejmujące, inne od wszystkich wykonanie „Jenny, narzeczonej pirata” – dla mnie najbardziej przeszywający moment widowiska.

Jacek Wakar blog.pl/recenzj

Patronem medialnym jest Onet.