Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie – Wydział Aktorski we Wrocławiu /1996/

10.09.1996 – 31.08.1997 – Teatr im. A. Mickiewicza, Częstochowa
1.09.1997 – 30.04.1998 – Teatr Studyjny, Łódź
1.05.1998 – 31.08.2003 – Teatr Nowy, Łódź
1.09.2003 – Stary Teatr, Kraków

Świetne role w „Triumfie woli” oraz w „Weselu” potwierdziły niekwestionowane, wysokie miejsce aktora w zespole Starego Teatru. „Po raz kolejny zachwyca Juliusz Chrząstowski, tu mający do zagrania więcej niż jedną postać. Salwy śmiechu wywołuje jego samiec-alfa, czyli dyrektor bostońskiego maratonu” – konstatował Łukasz Badula w recenzji spektaklu Strzępki/Demirskiego. Wtórował mu w Michał Centkowski w dwutygodniku.com, pisząc o „Weselu” Klaty: „Cel tej inscenizacji jest dość jasny: wydobyć poetycką głębię tekstu i wyeksponować niewątpliwą wirtuozerię zespołu aktorskiego Teatru Starego. I to się Klacie udaje. Zachwyca przede wszystkim Juliusz Chrząstowski jako Gospodarz, trochę rozczarowany, trochę przygasły buntownik”.

Na scenie Narodowego Starego Teatru aktor stworzył ponad 30 zapadających w pamięć, naszkicowanych wyrazistą kreską postaci – jak choćby brawurowy Ram Gerszon w „Towiańczykach…”, egoistyczny, znudzony kochanką Henryk Zaręba w „Sprawie Gorgonowej” duetu Janiczak/Rubin czy zagrany w kontrze do warunków Orcio w „Nie-boskiej komedii. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” Demirskiego/Strzępki. Świetna kreacja w tym spektaklu, odważnie balansująca na granicy patosu i parodii, przyniosła aktorowi prestiżową w środowisku teatralnym nagrodę im. Zelwerowicza (2015). Błyskotliwe, efektowne przedstawienie, wyróżnione kilkoma zbiorowymi nagrodami aktorskimi, aktor może zaliczyć do swych największych osiągnięć.

Artysta o bogatej osobowości scenicznej, ogromnej skali talentu i charakterystycznej vis comica, związany wcześniej ze scenami w Częstochowie i Łodzi, w Starym Teatrze zagrał role, które przyniosły mu liczne aktorskie nagrody: Posła Parysów/ Rotmistrza w „Odprawie posłów greckich” (Konfrontacje Klasyka polska, 2007), Pijakiewicza w „Pijakach” (Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej, 2010) i Zagłobę w „Trylogii” (Kaliskie Spotkania Teatralne, 2010). Zapracował także na zbiorową nagrodę aktorską w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2014) jako Broniewski w „Bitwie Warszawskiej 1920” Demirskiego/Strzępki. Aktor potrafił z równą łatwością wpisać się w styl wybitnych reżyserów starszego pokolenia („Makbet” Wajdy czy „Pan Tadeusz” Grabowskiego), jak i przedstawicieli młodszego teatru: Michała Borczucha („Lulu”), Michała Zadary („Ifigenia: Nowa tragedia”), Barbary Wysockiej („Klątwa”), Anny Augustynowicz („Edward II”) czy Iwana Wyrypajewa („Iluzje”).

Istotne dla swego aktorskiego rozwoju role – mocne, doskonałe warsztatowo i przekonujące wewnętrzną prawdą – zagrał u Jana Klaty. W „Trylogii”, będącej inscenizacyjnym i aktorskim majstersztykiem, jako Onufry Zagłoba nieraz kradnie show partnerom. Równie perfekcyjnie zapanował nad emocjami widzów w innych spektaklach reżysera: „Trzech stygmatach Palmera Eldritcha”, „Orestei”, „Tajnym Agencie” czy „Weselu hrabiego Orgaza”. Niezbędną w pracy zespołowej wrażliwość i wyczucie partnera zaprezentował m.in. we „Wrogu ludu” Ibsena, gdzie wraz z Radosławem Krzyżowskim stworzyli genialny duet braci Stockmannów, zakleszczony w zasadniczej odmienności charakterów i postaw: „Konflikt Doktora (Juliusz Chrząstowski) i jego brata burmistrza (Radosław Krzyżowski) to starcie nie tylko racji, ale też typów: hipstera w wieku średnim (powierzchowność niby niedbała, ale z dużą starannością dobrane dodatki) z urzędnikiem, pozornie typowym, ale dźwigającym jakieś brzemię, niekoniecznie związane z miejskim układem interesów, właściwie do końca tajemnicze, nieujawnione. Postaci Chrząstowskiego i Krzyżowskiego znakomicie się dopełniają: pierwszy zmienia się ze sceny na scenę, bywa przejmujący w uporze głoszenia prawdy i śmieszny w pragnieniu pozyskania sławy zbawcy miasta; drugi wydaje się nie poddawać okolicznościom, ale powoli narasta w nim niezgoda na bycie na swoim miejscu” – oceniła Olga Katafiasz (teatralny.pl). (afw)

2016 – XXII Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych Łódź – Tytuł Najlepszego Aktora za rolę doktora Tomasa Stockmanna we Wrógu ludu, reż. J. Klata
2016 – nagroda i tytuł Aktora sezonu 2015/16 w Narodowym Starym Teatrze, Plebiscyt widzów
2016 – 55 Rzeszowskie Spotkania Teatralne – 3 Festiwal Nowego Teatru nagroda indywidualna za wyraziste i odważne prowadzenie roli Doktora Tomasa Stockmana we Wrógu ludu, reż. Jan Klata
2016 – 9 Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia, Kraków – nagroda dla najlepszego aktora festiwalu za kreację Doktora Tomasa Stockmana we Wrogu ludu, reż. Jan Klata
2015 – Nagroda im. S. Wyspiańskiego
2015 – Nagroda im. A. Zelwerowicza
2014 – 54. Kaliskie Spotkania Teatralne – nagroda aktorska za rolę Władysława Broniewskiego w przedstawieniu “Bitwa warszawska 1920” P. Demirskiego, reż. M. Strzępka
2010 – 50. Kaliskie Spotkania Teatralne – nagroda aktorska za rolę Onufrego Zagłoby w przedstawieniu „Trylogia”, reż. J. Klata
2010 – V Ogólnopolski Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej – wyróżnienie aktorskie za rolę Pijakiewicza w przedstawieniu „Pijacy” F. Bohomolca, reż. B. Wysocka
2007 – 32 Opolskie Konfrontacje Teatralne Klasyka polska 2007 – nagroda aktorska za role Poseł Parysów / Rotmistrz w przedstawieniu „Odprawa posłów greckich” J. Kochanowskiego, reż. M. Zadara

2015 – Brązowy Medal Gloria Artis – Zasłużony Kulturze