„Juliusz Chrząstowski ma talent, i to tylko brzmi banalnie. «Talent» najczęściej znaczy, że się nie wie, co powiedzieć, że się wzywa nadaremno. Ale w tym wypadku wszyscy bardzo dobrze wiemy, jakie jest znaczenie słowa i że znajduje zastosowanie” – tak o aktorze wypowiadał się na łamach „Przekroju” online Maciej Stroiński. O „Scenach z życia małżeńskiego” Katarzyny Minkowskiej tak pisała Anna Piątkowska: „Druga część spektaklu należy bezapelacyjnie do Juliusza Chrząstowskiego. (…) Johan Juliusza Chrząstowskiego bywa zagubiony, bywa nie do zniesienia, (…) szalejący na imprezie, agresywny, egoistyczny, bezradny. Juliusz Chrząstowski zmienia się jak kameleon, fenomenalnie budując postać przez szczegóły i drobne gesty” („Dziennik Polski”). Jego Herodowi w Wilde’owskiej „Salome” (reż. Kuba Kowalski) – roli za którą aktor otrzymał Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego – także Artur Grabowski poświęcił osobny akapit: „To jedna z najlepszych kreacji, jakie widziałem ostatnio w teatrze. (…) Chrząstowski, nie daje się jednoznacznie zakwalifikować. Aktorowi znakomicie udaje się przez cały czas podtrzymać wrażenie chwiejności. (…) Ta postać ujawnia się w sztuce stopniowo, zrazu jednowymiarowa powoli, lecz konsekwentnie komplikuje się, w miarę jak narastają wokół niej problemy” (teatrologia.info). Wyróżniany, wraz z resztą męskiej obsady, przez krytyków za postać Ojca w „Genialnej przyjaciółce” Eweliny Marciniak udowodnił, że z każdej roli potrafi stworzyć majstersztyk: „w scenie, w której opowiadają o starzeniu się, lęku przed porażką i odrzuceniem (…) są wiarygodni, a przy tym zabawni, dzięki czemu sekwencja nie jest kolejnym «performowanym wyjściem z roli», jakich widzieliśmy już wiele” (Olga Katafiasz, didaskalia.pl).

Recenzentom wtóruje Michał Centkowski w dwutygodniku.com, pisząc o „Weselu” Klaty: „Zachwyca przede wszystkim Juliusz Chrząstowski jako Gospodarz, trochę rozczarowany, trochę przygasły buntownik”. O roli Gospodarza w Starym Teatrze i Teatrze w Krakowie im. J. Słowackiego pisał niezwykle trafnie, porównując obie kreacje, Jacek Wakar: „Samą goryczą i przerażeniem światem jest Gospodarz Juliusza Chrząstowskiego. Choć grał tę samą postać w spektaklu Jana Klaty w Narodowym Starym Teatrze, nie można mówić, że cokolwiek w nowej kreacji jest prostym powtórzeniem. Tamten Gospodarz sprzed lat siedmiu był przejmujący w swoim zduszeniu (…). Gospodarz ze spektaklu Kleczewskiej rysowany jest bardziej zamaszystą kreską. (…) A przy tym trzeba wreszcie zauważyć, jak gigantyczną skalą dysponuje Juliusz Chrząstowski. To jest aktor w pełni świadomy, na wskroś wszechstronny (zobaczcie jego Lomana w «Śmierci komiwojażera» w łódzkim Teatrze Nowym), nigdy nie chodzący na skróty, nie szukający łatwych efektów. Oglądam go od lat i wreszcie powiem to, co od dawna mam na końcu języka – Juliusz Chrząstowski to już jest wielki aktor. Ilu podobnej klasy mamy? Wyłącznie sprawą teatru – o kinie nie wspominając – jest wykorzystać to bardziej niż dotychczas” (jacekwakar.pl).

Dawid Dudko w reakcji na spektakl Marcina Wierzchowskiego „Nadchodzi chłopiec” napisał: „Charyzmatyczny, ironiczny, dowcipny, zaczepny Juliusz Chrząstowski to po prostu wielka gwiazda. Jeśli ktoś jeszcze się o tym nie przekonał, niech pędzi na przedstawienie z nim. O bilety zwykle nie jest łatwo” (kultura.onet.pl). Swój dowcip i sceniczną charyzmę objawia w pełni w „Arianach” Beniamina M. Bukowskiego, gdzie wciela się kolejno w rolę papieża i przedstawiciela zboru Braci Polskich, a także w odważnej, przełamującej seksualne tabu „Jeńczynie” Strzępki i Demirskiego. Potwierdzeniem aktorskiej reputacji Juliusza Chrząstowskiego są także pozostałe role aktora na deskach Starego Teatru w spektaklach Moniki Strzępki – w „Triumfie woli” oraz w „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej”, które świadczą o jego niekwestionowanym, wysokim miejscu w zespole. „Po raz kolejny zachwyca Juliusz Chrząstowski, tu mający do zagrania więcej niż jedną postać. Salwy śmiechu wywołuje jego samiec-alfa, czyli dyrektor bostońskiego maratonu” – konstatował Łukasz Badula w recenzji „Triumfu woli”.

Na scenie Narodowego Starego Teatru aktor stworzył ponad kilkadziesiąt zapadających w pamięć, naszkicowanych wyrazistą kreską postaci – jak choćby brawurowy Ram Gerszon w „Towiańczykach…”, egoistyczny, znudzony kochanką Henryk Zaręba w „Sprawie Gorgonowej” duetu Janiczak/Rubin czy zagrany w kontrze do warunków Orcio w „nie-boskiej komedii. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” Demirskiego/Strzępki. Świetna kreacja w tym spektaklu, odważnie balansująca na granicy patosu i parodii, przyniosła aktorowi prestiżową nagrodę im. Zelwerowicza (2015). Błyskotliwe, efektowne przedstawienie, wyróżnione kilkoma zbiorowymi nagrodami aktorskimi, Chrząstowski może zaliczyć do swych największych osiągnięć. Artysta o bogatej osobowości scenicznej, ogromnej skali talentu i charakterystycznej vis comica, związany wcześniej ze scenami w Częstochowie i Łodzi, w Starym Teatrze zagrał też inne role, które przyniosły mu aktorskie nagrody: Posła Parysów/ Rotmistrza w „Odprawie posłów greckich” (Konfrontacje Klasyka polska, 2007), Pijakiewicza w „Pijakach” (Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej, 2010) czy Zagłobę w „Trylogii” (Kaliskie Spotkania Teatralne, 2010). Zapracował także na zbiorową nagrodę aktorską w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2014) jako Broniewski w „Bitwie Warszawskiej 1920” Demirskiego/Strzępki. Aktor potrafił z równą łatwością wpisać się w styl wybitnych reżyserów starszego pokolenia („Makbet” Wajdy czy „Pan Tadeusz” Grabowskiego), jak i przedstawicieli młodszego teatru: Michała Borczucha („Lulu”), Michała Zadary („Ifigenia: Nowa tragedia”), Barbary Wysockiej („Klątwa”), Anny Augustynowicz („Edward II”) czy Iwana Wyrypajewa („Iluzje”).

Bardzo ważne dla swego aktorskiego rozwoju role – mocne, doskonałe warsztatowo i przekonujące wewnętrzną prawdą – zagrał u Jana Klaty. W „Trylogii”, będącej inscenizacyjnym i aktorskim majstersztykiem, jako Onufry Zagłoba nieraz kradnie show. Równie perfekcyjnie zapanował nad emocjami widzów w „Trzech stygmatach Palmera Eldritcha”, „Orestei”, „Tajnym Agencie” czy „Weselu hrabiego Orgaza”. Niezbędną w pracy zespołowej wrażliwość i wyczucie partnera zaprezentował m.in. we „Wrogu ludu” Ibsena, gdzie wraz z Radosławem Krzyżowskim stworzyli genialny duet braci Stockmannów, zakleszczony w zasadniczej odmienności charakterów i postaw: „Konflikt Doktora (Juliusz Chrząstowski) i jego brata burmistrza (Radosław Krzyżowski) to starcie nie tylko racji, ale też typów: hipstera w wieku średnim (powierzchowność niby niedbała, ale z dużą starannością dobrane dodatki) z urzędnikiem, pozornie typowym, ale dźwigającym jakieś brzemię, niekoniecznie związane z miejskim układem interesów, właściwie do końca tajemnicze, nieujawnione. Postaci Chrząstowskiego i Krzyżowskiego znakomicie się dopełniają: pierwszy zmienia się ze sceny na scenę, bywa przejmujący w uporze głoszenia prawdy i śmieszny w pragnieniu pozyskania sławy zbawcy miasta; drugi wydaje się nie poddawać okolicznościom, ale powoli narasta w nim niezgoda na bycie na swoim miejscu” – oceniła Olga Katafiasz (teatralny.pl). (afw, db)