„Juliusz Chrząstowski ma talent, i to tylko brzmi banalnie. «Talent» najczęściej znaczy, że się nie wie, co powiedzieć, że się wzywa nadaremno. Ale w tym wypadku wszyscy bardzo dobrze wiemy, jakie jest znaczenie słowa i że znajduje zastosowanie” – tak o aktorze wypowiadał się na łamach „Przekroju” online Maciej Stroiński. Jego Herodowi w Wilde’owskiej „Salome” (reż. Kuba Kowalski) Artur Grabowski poświęcił osobny akapit: „To jedna z najlepszych kreacji, jakie widziałem ostatnio w teatrze. (…) Chrząstowski, nie daje się jednoznacznie zakwalifikować. Aktorowi znakomicie udaje się przez cały czas podtrzymać wrażenie chwiejności. (…) Ta postać ujawnia się w sztuce stopniowo, zrazu jednowymiarowa powoli, lecz konsekwentnie komplikuje się, w miarę jak narastają wokół niej problemy” (teatrologia.info). Wyróżniany, wraz z resztą męskiej obsady, przez krytyków także za postać Ojca w „Genialnej przyjaciółce” Eweliny Marciniak udowodnił, że z każdej roli potrafi stworzyć majstersztyk – „w scenie, w której opowiadają o starzeniu się, lęku przed porażką i odrzuceniem (…) są wiarygodni, a przy tym zabawni, dzięki czemu sekwencja nie jest kolejnym «performowanym wyjściem z roli», jakich widzieliśmy już wiele” (Olga Katafiasz, didaskalia.pl). Recenzentom wtóruje Michał Centkowski w dwutygodniku.com, pisząc o „Weselu” Klaty: „Zachwyca przede wszystkim Juliusz Chrząstowski jako Gospodarz, trochę rozczarowany, trochę przygasły buntownik”.

Dawid Dudko w reakcji na spektakl Marcina Wierzchowskiego „Nadchodzi chłopiec” napisał: „Charyzmatyczny, ironiczny, dowcipny, zaczepny Juliusz Chrząstowski to po prostu wielka gwiazda. Jeśli ktoś jeszcze się o tym nie przekonał, niech pędzi na przedstawienie z nim. O bilety zwykle nie jest łatwo” (kultura.onet.pl). Swój dowcip i sceniczną charyzmę objawia w pełni w „Arianach” Beniamina M. Bukowskiego, gdzie wciela się kolejno w rolę papieża i przedstawiciela zboru Braci Polskich, a także w odważnej, przełamującej seksualne tabu „Jeńczynie” Strzępki i Demirskiego. Potwierdzeniem aktorskiej reputacji Juliusza Chrząstowskiego są także pozostałe role aktora na deskach Starego Teatru w spektaklach Moniki Strzępki – w „Triumfie woli” oraz w „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej”, które świadczą o jego niekwestionowanym, wysokim miejscu w zespole. „Po raz kolejny zachwyca Juliusz Chrząstowski, tu mający do zagrania więcej niż jedną postać. Salwy śmiechu wywołuje jego samiec-alfa, czyli dyrektor bostońskiego maratonu” – konstatował Łukasz Badula w recenzji „Triumfu woli”.

Na scenie Narodowego Starego Teatru aktor stworzył ponad 30 zapadających w pamięć, naszkicowanych wyrazistą kreską postaci – jak choćby brawurowy Ram Gerszon w „Towiańczykach…”, egoistyczny, znudzony kochanką Henryk Zaręba w „Sprawie Gorgonowej” duetu Janiczak/Rubin czy zagrany w kontrze do warunków Orcio w „Nie-boskiej komedii. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” Demirskiego/Strzępki. Świetna kreacja w tym spektaklu, odważnie balansująca na granicy patosu i parodii, przyniosła aktorowi prestiżową nagrodę im. Zelwerowicza (2015). Błyskotliwe, efektowne przedstawienie, wyróżnione kilkoma zbiorowymi nagrodami aktorskimi, Chrząstowski może zaliczyć do swych największych osiągnięć. Artysta o bogatej osobowości scenicznej, ogromnej skali talentu i charakterystycznej vis comica, związany wcześniej ze scenami w Częstochowie i Łodzi, w Starym Teatrze zagrał też inne role, które przyniosły mu aktorskie nagrody: Posła Parysów/ Rotmistrza w „Odprawie posłów greckich” (Konfrontacje Klasyka polska, 2007), Pijakiewicza w „Pijakach” (Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej, 2010) czy Zagłobę w „Trylogii” (Kaliskie Spotkania Teatralne, 2010). Zapracował także na zbiorową nagrodę aktorską w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2014) jako Broniewski w „Bitwie Warszawskiej 1920” Demirskiego/Strzępki. Aktor potrafił z równą łatwością wpisać się w styl wybitnych reżyserów starszego pokolenia („Makbet” Wajdy czy „Pan Tadeusz” Grabowskiego), jak i przedstawicieli młodszego teatru: Michała Borczucha („Lulu”), Michała Zadary („Ifigenia: Nowa tragedia”), Barbary Wysockiej („Klątwa”), Anny Augustynowicz („Edward II”) czy Iwana Wyrypajewa („Iluzje”).

Istotne dla swego aktorskiego rozwoju role – mocne, doskonałe warsztatowo i przekonujące wewnętrzną prawdą – zagrał u Jana Klaty. W „Trylogii”, będącej inscenizacyjnym i aktorskim majstersztykiem, jako Onufry Zagłoba nieraz kradnie show. Równie perfekcyjnie zapanował nad emocjami widzów w „Trzech stygmatach Palmera Eldritcha”, „Orestei”, „Tajnym Agencie” czy „Weselu hrabiego Orgaza”. Niezbędną w pracy zespołowej wrażliwość i wyczucie partnera zaprezentował m.in. we „Wrogu ludu” Ibsena, gdzie wraz z Radosławem Krzyżowskim stworzyli genialny duet braci Stockmannów, zakleszczony w zasadniczej odmienności charakterów i postaw: „Konflikt Doktora (Juliusz Chrząstowski) i jego brata burmistrza (Radosław Krzyżowski) to starcie nie tylko racji, ale też typów: hipstera w wieku średnim (powierzchowność niby niedbała, ale z dużą starannością dobrane dodatki) z urzędnikiem, pozornie typowym, ale dźwigającym jakieś brzemię, niekoniecznie związane z miejskim układem interesów, właściwie do końca tajemnicze, nieujawnione. Postaci Chrząstowskiego i Krzyżowskiego znakomicie się dopełniają: pierwszy zmienia się ze sceny na scenę, bywa przejmujący w uporze głoszenia prawdy i śmieszny w pragnieniu pozyskania sławy zbawcy miasta; drugi wydaje się nie poddawać okolicznościom, ale powoli narasta w nim niezgoda na bycie na swoim miejscu” – oceniła Olga Katafiasz (teatralny.pl). (afw, db)