„Charyzmatyczny, ironiczny, dowcipny, zaczepny Juliusz Chrząstowski to po prostu wielka gwiazda. Jeśli ktoś jeszcze się o tym nie przekonał, niech pędzi na przedstawienie z nim. O bilety zwykle nie jest łatwo”–pisał na łamach kultura.onet.pl Dawid Dudko w reakcji na spektakl Marcina Wierzchowskiego „Nadchodzi chłopiec”. To właśnie tam aktor zaprezentował się jako „despota, wilczy, niewzruszony siepacz, a jednocześnie zwyczajny człowiek, « chłopak z sąsiedztwa», którego spodziewana cudowna przemiana nigdy nie nastąpi” (Agata Tomasiewicz, „Teatr”). Zupełnie inne oblicze Juliusz Chrząstowski pokazuje w „Chaosie pierwszego poziomu” Mateusza Pakuły, gdzie razem z Michałem Majniczem bawią nie tylko młodszą publiczność „gimnastykując się w najróżniejszych scenkach jako pantofelki, bezkręgowce czy materiał DNA” (Joanna Raba). Widzowie mogli zobaczyć go także na wirtualnej scenie w spektaklu Tadeusza Bradeckiego „Szczęście Kolombiny”, który w stylistyce komedii dell’arte podejmuje problemy społeczne generowane przez drapieżny kapitalizm.

„Juliusz Chrząstowski ma talent, i to tylko brzmi banalnie. «Talent» najczęściej znaczy, że się nie wie, co powiedzieć, że się wzywa nadaremno. Ale w tym wypadku wszyscy bardzo dobrze wiemy, jakie jest znaczenie słowa i że znajduje zastosowanie” – tak o aktorze wypowiadał się na łamach „Przekroju” online Maciej Stroiński. Najlepszym potwierdzeniem tej opinii są role w „Triumfie woli” oraz w „Weselu”, które potwierdziły niekwestionowane, wysokie miejsce aktora w zespole Starego Teatru. „Po raz kolejny zachwyca Juliusz Chrząstowski, tu mający do zagrania więcej niż jedną postać. Salwy śmiechu wywołuje jego samiec-alfa, czyli dyrektor bostońskiego maratonu” – konstatował Łukasz Badula w recenzji spektaklu Strzępki/Demirskiego. Wtórował mu Michał Centkowski w dwutygodniku.com, pisząc o „Weselu” Klaty: „Cel tej inscenizacji jest dość jasny: wydobyć poetycką głębię tekstu i wyeksponować niewątpliwą wirtuozerię zespołu aktorskiego Teatru Starego. I to się Klacie udaje. Zachwyca przede wszystkim Juliusz Chrząstowski jako Gospodarz, trochę rozczarowany, trochę przygasły buntownik”. Najwyższą aktorską klasę pokazał także w spektaklu „Rok z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej” Moniki Strzępki, o którym Tomasz Domagała napisał: „Świat, który konstruują w «Roku», zachwyca aktorską precyzją i koncentracją na wyznaczonych (…) celach”.

Na scenie Narodowego Starego Teatru aktor stworzył ponad 30 zapadających w pamięć, naszkicowanych wyrazistą kreską postaci – jak choćby brawurowy Ram Gerszon w „Towiańczykach…”, egoistyczny, znudzony kochanką Henryk Zaręba w „Sprawie Gorgonowej” duetu Janiczak/Rubin czy zagrany w kontrze do warunków Orcio w „Nie-boskiej komedii. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” Demirskiego/Strzępki. Świetna kreacja w tym spektaklu, odważnie balansująca na granicy patosu i parodii, przyniosła aktorowi prestiżową nagrodę im. Zelwerowicza (2015). Błyskotliwe, efektowne przedstawienie, wyróżnione kilkoma zbiorowymi nagrodami aktorskimi, Chrząstowski może zaliczyć do swych największych osiągnięć.

Artysta o bogatej osobowości scenicznej, ogromnej skali talentu i charakterystycznej vis comica, związany wcześniej ze scenami w Częstochowie i Łodzi, w Starym Teatrze zagrał też inne role, które przyniosły mu aktorskie nagrody: Posła Parysów/ Rotmistrza w „Odprawie posłów greckich” (Konfrontacje Klasyka polska, 2007), Pijakiewicza w „Pijakach” (Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej, 2010) czy Zagłobę w „Trylogii” (Kaliskie Spotkania Teatralne, 2010). Zapracował także na zbiorową nagrodę aktorską w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2014) jako Broniewski w „Bitwie Warszawskiej 1920” Demirskiego/Strzępki. Aktor potrafił z równą łatwością wpisać się w styl wybitnych reżyserów starszego pokolenia („Makbet” Wajdy czy „Pan Tadeusz” Grabowskiego), jak i przedstawicieli młodszego teatru: Michała Borczucha („Lulu”), Michała Zadary („Ifigenia: Nowa tragedia”), Barbary Wysockiej („Klątwa”), Anny Augustynowicz („Edward II”) czy Iwana Wyrypajewa („Iluzje”).

Istotne dla swego aktorskiego rozwoju role – mocne, doskonałe warsztatowo i przekonujące wewnętrzną prawdą – zagrał u Jana Klaty. W „Trylogii”, będącej inscenizacyjnym i aktorskim majstersztykiem, jako Onufry Zagłoba nieraz kradnie show. Równie perfekcyjnie zapanował nad emocjami widzów w innych spektaklach reżysera: „Trzech stygmatach Palmera Eldritcha”, „Orestei”, „Tajnym Agencie” czy „Weselu hrabiego Orgaza”. Niezbędną w pracy zespołowej wrażliwość i wyczucie partnera zaprezentował m.in. we „Wrogu ludu” Ibsena, gdzie wraz z Radosławem Krzyżowskim stworzyli genialny duet braci Stockmannów, zakleszczony w zasadniczej odmienności charakterów i postaw: „Konflikt Doktora (Juliusz Chrząstowski) i jego brata burmistrza (Radosław Krzyżowski) to starcie nie tylko racji, ale też typów: hipstera w wieku średnim (powierzchowność niby niedbała, ale z dużą starannością dobrane dodatki) z urzędnikiem, pozornie typowym, ale dźwigającym jakieś brzemię, niekoniecznie związane z miejskim układem interesów, właściwie do końca tajemnicze, nieujawnione. Postaci Chrząstowskiego i Krzyżowskiego znakomicie się dopełniają: pierwszy zmienia się ze sceny na scenę, bywa przejmujący w uporze głoszenia prawdy i śmieszny w pragnieniu pozyskania sławy zbawcy miasta; drugi wydaje się nie poddawać okolicznościom, ale powoli narasta w nim niezgoda na bycie na swoim miejscu” – oceniła Olga Katafiasz (teatralny.pl). (afw, db)