Spektakl Jeńczyna jest próbą otwartej i wyzbytej uprzedzeń rozmowy o seksie: seksualnych fantazjach i lękach, utajonych pragnieniach i fascynacjach, której towarzyszy demaskacja społecznego strachu i wstydu przed mówieniem wprost o „sprawach intymnych”. Tytuł „Jeńczyna” nawiązuje do słowa „jeniec” i określeń mięsa (wołowina, cielęcina) i wyraża cierpienie z powodu braku właściwego języka rozmowy o seksie, co sprawia, że kochankowie czują, że ich ciała to uwięzione w celi „mięso ludzkie”.

Nienazwany w sztuce w sposób bezpośredni „stan wyjątkowy”, wywołany przez obecną sytuację pandemii Covid-19, sprzyja uwolnieniu libidalnego popędu bohaterów sztuki, którzy w serii krótkich scen, próbują otwarcie mówić o seksie i realizować swoje skryte seksualne fantazje: m.in chora na raka pacjentka upatruje szansy na wyzdrowienie w uprawianiu seksu z wieloma mężczyznami na oczach męża, matka wikarego odkrywa, że latanie samolotem przyprawia ją o orgazm, zdeklarowani konserwatyści szukają zaspokojenia w zbiorowym seksie w saunie, a prezydent, za namową feministek domagających się wreszcie kobiety na stanowisku głowy państwa, dokonuje operacji płci. Odsłonięciu skrywanych pragnień, fantazji i lęków bohaterów Jeńczyny towarzyszy ujawnienie niedojrzałości i obłudy części społeczeństwa oraz refleksja nad ograniczeniami rodzimego języka, często wulgarnego, który „straszy” i uniemożliwia pozytywne wyrażenie własnych potrzeb i doświadczeń erotycznych. A jest to przecież warunek tego, aby móc rozmawiać o seksie w sposób nieskrępowany i szczery. Sztuka zrealizowana przez stale współpracujący duet: Monika Strzępka (reżyserka) i Paweł Demirski (autor tekstu) to kolejna odsłona ich scenicznego dialogu z publicznością na temat naszej trudnej codzienności, prowadzonego z pasją i poczuciem humoru.

Raczej nie będzie nadużyciem jeśli powiem, że jest ona współczesnym klasykiem. Zdążyła wytworzyć formułę, w której jej wygodnie, która dobrze współpracuje z tekstami Demirskiego i która po prostu działa. Aktorzy mówią ogromne partie tekstu, pracującego na konfliktach pomiędzy postaciami, dyskursami, ideami. Sceny płynnie przechodzące jedna w drugą. Mocno zarysowane postaci, wykonywane na żywo utwory w przerwach i dużo prostych, ale pomysłowych środków scenicznych (…).
Miłosz Mieszkalski, portal Teatrologia.info

Spektakl rekomendowany jest dla widzów powyżej 18 roku życia.

Spektakl bierze udział w 27. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Nagrody i wyjazdy:

• 2021 -41. Warszawskie Spotkania Teatralne