Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /2003/

1.09.2002 – 31.07.2010 – Teatr im. J. Kochanowskiego, Opole
1.09.2007 – 31.08.2013 – Teatr Polski, Wrocław
1.10.2013 – Narodowy Stary Teatr, Kraków

Gdzie nie postawisz Michała Majnicza, choćby i na trzecim planie, on będzie rakietą. (…) I powiem Wam z wieloletniego doświadczenia, że tego aktora ze Śląska nie da się przedawkować, nie da się nim przeżreć. Na przykład oglądam Bitwę warszawską cztery wieczory pod rząd i wcale nie śpię, czekam, co się stanie, jak gdybym nie wiedział. Albowiem Majnicz lubi przyimprowizować i nigdy nie wiadomo, co dokładnie się odbędzie” – pisał Maciej Stroiński, który w recenzji „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej” – także spektaklu Strzępki i Demirskiego – wyznał: „Moim ulubionym aktorem Starego Teatru, czego nie ukrywam, jest Michał Majnicz. Zawsze się patrzę, czy jest obsadzony i jak obsadzony. Takiej odsłony jeszcze nie widziałem…” („Przekrój online”). Witold Mrozek, recenzując „Jeńczynę” dla portalu oko.press (spektakl tego samego duetu twórczego), także wyróżnia aktora, stwierdzając z uznaniem: „historia pierwszego wtajemniczenia w sekrety seksu przez erefenowskie pornokasety VHS (świetna scena Michała Majnicza)”. Wzrusza i śmieszy jako bezbronny safanduła Radoszewski w opartych na komedii Michała Bałuckiego „Marzeniach polskich / Les rêves polonais” Jędrzeja Piaskowskiego. Doskonały jako Dziemba w „Halce” Anny Smolar, w której „jego sposób mówienia, chodzenia czy opowiadania powoduje, że widz jest jeszcze bardziej ciekawy tego, co wydarzy się w następnej scenie” (Monika Morusiewicz, „Dziennik Teatralny Kraków”).

„Julo i Majno (…) Zapewniają nam tym samym karuzelę śmiechu, nie zawsze związaną z nauką” – pisała o aktorze Joanna Raba (Teatr dla wszystkich online) recenzując „Chaos pierwszego poziomu” Mateusza Pakuły. Zachwycił też jako doktor Kroegshoj w spektaklu „Królestwo” Remigiusza Brzyka – metaforze Starego Teatru. Aktor zebrał również znakomite recenzje za rolę Sajetana Tempe: „Michał Majnicz wydaje komendy. Krzyczy, kwiczy, charczy, kwili, szczeka. To ostatnie z miłości do zwierząt. Ale też aktor wydaje się mocno zaangażowany w projekt, gdzie przypadła mu szczególnie autorytarna funkcja. W tym wypadku nie można jednak bezkarnie miotać się po scenie. Przyjdzie wreszcie kryska na Majnicza. Na kolanach, w pokrwawionej koszuli będzie bił się w pierś. I przepraszał za nieszczere intencje oraz brak zaufania do widzów. Mało jest aktorów zdolnych przejść tak brutalną wiwisekcję własnej profesji oraz emploi” (Łukasz Badula o „Szewcach” Justyny Sobczyk).

Pochodzący z Bytomia aktor znajomość gwary śląskiej wykorzystał, grając… walijskiego górnika – to jedna z postaci, w jakie wcielił się w „Triumfie woli” duetu Demirski/Strzępka, spektaklu „z pozytywnym przesłaniem”, którego premiera odbyła się w sylwestrową noc 2016/2017. Często współpracuje z Ewą Wyskoczyl, m.in. grając w wyreżyserowanym przez nią w Starym Teatrze monodramie „Jasieński”. „Majnicz (…) jest typem scenicznego chuligana: z łatwością wchodzi we wszystkie awatary Jasieńskiego, by zabawić się nimi i bez wysiłku je porzucić” – napisała Justyna Nowicka na stronie Radia Kraków. Według Witolda Mrozka, m.in. dzięki roli Redaktora Hovstada we „Wrogu ludu”, inaugurującym sezon 2015/2016 „do teatru Klaty wróciło (…) poczucie humoru. Weźmy na przykład biczowanie się karczochem, które uskutecznia Michał Majnicz w roli sfrustrowanego naczelnego lokalnego dziennika, rozdartego między lewicowymi poglądami a cyniczną praktyką redakcyjnej codzienności”.

W poprzednich sezonach Majnicz zagrał m.in. zbudowaną z kilku postaci dramatu rolę Jokera w „Edwardzie II” Anny Augustynowicz, a w spektaklu „Towiańczycy, królowie chmur” Janiczak i Rubina wcielił się w zbuntowanego wobec patriotycznych powinności Konrada. Aktorskim popisem jest postać Józefa Piłsudskiego w „Bitwie Warszawskiej 1920” Demirskiego i Strzępki. Zagrał także Lekarza/Stróża Porządku w katastroficznym przedstawieniu „Stara kobieta wysiaduje” w reżyserii Marcina Libera oraz podwójną postać Pankracego/Diabła w nagradzanym spektaklu „nie-boska komedia. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” duetu Strzępka/Demirski: „W znakomitym monologu Diabła/Pankracego (Michał Majnicz) padnie ze sceny radykalne wezwanie do buntu. Ale za tym wściekłym manifestem przeciw racjonalności, konwencjom, politycznej poprawności jest boleśnie trzeźwy ogląd rzeczywistości” – pisał Michał Centkowski w „Newsweeku”.

Aktor ma na swoim koncie znaczące role poza Starym Teatrem: w spektaklach Kleczewskiej („Makbet”, „Dziady”), Strzępki („Courtney Love”, „Tęczowa Trybuna 2012”), Klaty („Witaj/Żegnaj”, „Szajba”, „Ziemia obiecana”, „Kazimierz i Karolina”, „Titus Andronicus”), Fiedora („Format: Rewizor”, „Baal”), Brzyka („Kariera Artura U.”) czy Świątka („Bolesław Śmiały”). Zagrał główną rolę w nowej inscenizacji „Igraszek z diabłem” Jan Drdy w reżyserii Artura „Barona” Więcka w Teatrze Telewizji (2019).

(afw, sza, db.)

2015 – Nagroda im. S. Wyspiańskiego

2014 – 20. Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej – Zespołowa Nagroda Aktorska dla aktorów przedstawienia „Bitwa warszawska 1920” P. Demirskiego, reż. M. Strzępka