Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1995/

1.09. 1994 – 31.08.1995 -Teatr Ludowy, Kraków.
1.09.1995 – Stary Teatr, Kraków

„Czy Mamusia (obłędna rola Ewy Kaim) jest szalona naprawdę czy też przerysowuje swoje szaleństwo na potrzeby opowieści?” – pytał Rafał Turowski w reakcji na doskonały występ Ewy Kaim w „Genialnej przyjaciółce” w reż. Eweliny Marciniak. Za tę rolę właśnie aktorka została wyróżniona przez Rafała Turowskiego w kategorii najlepsza rola żeńska w Podsumowaniu sezonu 2022/2023 (rafalturow.ski). Jej precyzyjny warsztat, wyczucie muzyki w pełni wykorzystał Paweł Sakowicz w choreograficznym spektaklu „Boa”. „Piękność w filmowych toaletach, śpiewająca tu niczym Marlena Dietrich, zawsze otoczona mężczyznami (…). Swoboda obyczajowa bohaterki podszyta jest jej rozpaczą. Nie widzi ona sensu własnej egzystencji, ale też robi wszystko, by go nie zobaczyć” – tak o znakomitej roli Ewy Kaim w odczytanych na nowo, feministycznych „Pannach z Wilka” Agnieszki Glińskiej pisała w „Teatrze” Kalina Zalewska. Artystka zadebiutowała ostatnio na deskach narodowej sceny jako reżyserka poruszającego spektaklu „Strasznie śmieszne na podstawie Okropnie smutne” według scenariusza Marty Konarzewskiej na motywach sztuki Freda Apke („Furchtbar traurig”) – „Bez wahania mogę powiedzieć, że to był jeden z najlepszych, najbardziej klimatycznych spektakli, jakie było mi dane zobaczyć w tym roku. A wystarczyło do tego tylko dwóch bohaterów, trochę żartów i duże pokłady trudnych uczuć” (Klaudia Karwan, ujot.fm).

Każda kolejna rola tej zjawiskowej artystki wzbudza podobny zachwyt krytyków i publiczności, czego dowodzi choćby jej udział w „Trąbce do słuchania” Agnieszki Glińskiej oraz w „Biesach. Spektaklu o piciu herbaty” Pawła Miśkiewicza, gdzie „Znakomita aktorka kreuje pełnowymiarową postać, której emocje współodczuwamy” (Monika Oleksa, „Nowy Napis Co Tydzień”). W zupełnie innej, ale równie perfekcyjnej odsłonie aktorkę można zobaczyć w przejmującym „Weselu” Jana Klaty, w duecie z Anną Radwan, gdzie hipnotyzuje widzów jako pełna magnetyzującego erotyzmu Haneczka. Zachwyciła także publiczność w „Tonącej dziewczynie” Karola Klugowskiego, gdzie –  jak pisał Rafał Turowski (rafalturow.ski) – „świecącą się jasno perełką (…) jest cudowny dialog Ewy Kaim z Błażejem Peszkiem”.

Kolejne role w spektaklach Starego udowodniają, że aktorka doskonale odnajduje się w rozmaitych teatralnych światach, m.in. w „Podróżach Guliwera” Pawła Miśkiewicza, gdzie w kostiumie oświeceniowego filozofa wygłaszała satyryczną tyradę o schyłku naszej cywilizacji,  a także w „Sprawie Gorgonowej” duetu Janiczak/Rubin jako dociekliwa dziennikarka-feministka czy w „Platonowie” Bogomołowa jako wyobcowany, pogardzany przez towarzystwo „kosmita” Wiengierowicz. W „Podopiecznych” Miśkiewicza natomiast Ewa Kaim nawiązała dialog ze swą rolą sprzed lat (w „Niewinie” Dei Loher tego samego reżysera), pokazując znamienną ewolucję stosunku do kwestii uchodźców w naszym kraju.

Utalentowana aktorka o delikatnej, lecz wyrazistej urodzie i dźwięcznym głosie na scenie Starego Teatru zadebiutowała już jako studentka w „Śnie nocy letniej” Rudolfa Zioły, a w 1995 roku dołączyła do zespołu. Muzykalna, obdarzona świetnym głosem studentka efektownie zwieńczyła naukę w krakowskiej PWST rolą Velmy Kelly w musicalu „Chicago” w reż. Mieczysława Grąbki. Jej talent muzyczny i komediowy wykorzystali Stanisław Radwan i Mikołaj Grabowski w oryginalnej „Operze mleczanej” inspirowanej rysunkami Andrzeja Mleczki, w której aktorka niepodzielnie panowała nad widownią uwodząc widzów jako brawurowy Alt.

W macierzystej krakowskiej uczelni, gdzie obecnie uczy adeptów aktorstwa, Ewa Kaim zadebiutowała jako reżyser spektaklem muzycznym „Dyplom z kosmosu”. Także jako reżyserka osiągnęła ogromny sukces, tworząc entuzjastycznie przyjęty i nagradzany, spektakl dyplomowy „Do dna”, bazujący na ludowych utworach zebranych przez Oskara Kolberga. W Teatrze im. J. Słowackiego z kolei wyreżyserowała widowisko „Wyspiański. Koncert”.

Jako Donna Evarista de las Cuebas – piękna, dzika, zmysłowa i pełna temperamentu – w „Weselu hrabiego Orgaza” Jana Klaty uosabiała kwintesencję przestylizowanej kobiecości. Tą rolą udowodniła, że doskonale czuje teatralny styl reżysera, który podjął się przeniesienia na scenę ekscentrycznej powieści Romana Jaworskiego, sięgając po elementy campu, groteski i popkultury: „Aktorzy tego teatrzyku wyglądają tandetnie – skomponowani są z podejrzanych, mocno używanych elementów. Donna Ewarysta (Ewa Kaim) występuje jako tancerka flamenco, Rita Hayworth (zdejmująca rękawiczkę), do sceny łóżkowej (z Havemeyerem) zakłada kreację z kołdry i poduszki” – pisała Joanna Targoń („Gazeta Wyborcza”). Także inne role – tańcząca w kółko jak figurka na pozytywce Winnie, ucieleśnienie czystej rozpaczy w finale „Tajnego agenta” Klaty czy drapieżna femme fatale Ksawera Deybel obnosząca na piersiach makietę Starego Teatru w spektaklu „Towiańczycy, królowie chmur” duetu Janiczak/Rubin – głęboko zapadły w pamięć widzów. Podobnie jak postać Krasińskiego/Hrabiego Henryka w spektaklu „nie-boska komedia. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” duetu Strzępka/Demirski – mistrzowska dublura premierowej roli Małgorzaty Hajewskiej.

Ewa Kaim od początku równie łatwo odnajduje się w rolach dramatycznych (niezłomna Izabela z „Miarki za miarkę” Bradeckiego, Absolut z „Niewiny” Miśkiewicza czy marząca o zemście branka Eryfila w „Ifigeni. Nowej tragedii” Zadary), jak komediowych (pełna werwy, nakreślona mocną kreską Teresa w „Pijakach” Wysockiej). Aktorka bez trudu prowadzi widzów z nastroju w nastrój, z tematu w temat, potrafi doskonale cieniować sceniczne wcielenia. Całą galerię takich świetnie nakreślonych, charakterystycznych wizerunków stworzyła w spektaklu „Być jak Steve Jobs. Bohaterowie polskiej transformacji. Ballada o lekkim zabarwieniu heroicznym” Marcina Libera. Jej Generałowa, Graffini, Posłanka, Grażyna Milijon i Pielęgniarka to świetnie uchwycone „postaci z kluczem” precyzyjnie wyznaczające kamienie milowe procesu polskich przemian ustrojowych.

Zagrała w licznych spektaklach teatru telewizji i serialach; jest laureatką wielu prestiżowych wyróżnień, m.in. nagrody im. Leona Schillera dla młodych artystów sceny, nagrody za debiut aktorski na Festiwalu Polskich Filmów w Gdyni za rolę w „Aniele w Krakowie” Artura Więcka „Barona” czy krakowskiej Nagrody Teatralnej im. Stanisława Wyspiańskiego za spektakl „Do dna”.

2001 – Stypendium twórcze miasta Krakowa
2001 – V Festiwal Komedii „Talia”, Tarnów – wyróżnienie za rolę Marinelli w przedstawieniu „Spaghetti i miecz” T. Różewicza, reż. K. Kutz
1999 – Nagroda im. Leona Schillera dla młodych artystów sceny
2018 – Nagroda im. A. Bardiniego Dyplom Mistrzowski – za znakomitą pracę pedagogiczną, za świetne spektakle muzyczne, za wprowadzenie nowej formy i nowej energii do teatru muzycznego

2021 – Nagroda indywidualna za rolę w spektaklu „Panny z Wilka” w  reż. Agnieszki Glińskiej, 45. Opolskie Konfrontacje Teatralne  „Klasyka Żywa”