– Jak tu cicho.

– Komu się nie chce słuchać, temu się wydaje, że jest cicho. Gdy rozlegnie się krzyk, nic już nie będzie takie samo.

– Krzyk? Nad królestwem?

– Złe oczy patrzą na królestwo.*

Pani Drusse (Elżbieta Karkoszka) przemierza korytarze szpitala w poszukiwaniu ducha skrzywdzonej dziewczynki, z którym nawiązała kontakt w windzie. Wraz z nią oraz sztabem najlepszych duńskich lekarzy pod przywództwem napastliwego ordynatora Helmera (Radosław Krzyżowski) zagłębiamy się w faktyczną przestrzeń Królestwa – Starego Teatru – pełną przejść i korytarzy znanych tylko wtajemniczonym. Dzięki projekcjom multimedialnym scena rozrasta się, pochłaniając cały budynek i obnażając przed widzem jego sekrety. W Królestwie aktorzy nie tylko grają na scenie – oko kamery zawłaszcza także ich przestrzeń prywatną, dając wgląd w to, co dzieje się tam, gdzie nie sięga wzrok publiczności.

„To cudowne mieć do dyspozycji miejsce, które jest tak olbrzymie, że nie sposób go ogarnąć i gdzie dzieją się dziwne rzeczy” – mówił von Trier. W teatralnej wersji serialu Królestwo w reżyserii Remigiusza Brzyka tym miejscem staje się właśnie budynek Starego Teatru, a w przestrzeni symbolicznej jego bogata historia ukształtowana przez dorobek artystyczny wielu pokoleń twórców, budujących jego renomę.

„Królestwo” jest dla mnie przede wszystkim kolejnym rozdziałem przywróconej zespołowości „Starego”. To jest orkiestra, z solówkami, z popisami, ale jednak orkiestra. Są wciąż wspólnotą, grają pięknie.
Łukasz Maciejewski, Onet Kultura.

* fragmenty scenariusza serialu Riget/Królestwo Larsa von Triera i Nielsa Vørsela

Prawa autorskie AUTORA utworu reprezentuje Agencja ADiT Elżbieta Manthey.