Spektakl Orlando. Bloomsbury to teatralny pejzaż, w którym fabuła powieści splata się z życiorysem Virginii Woolf i jej bliskich. Opierając się na listach i dziennikach twórczynie i twórcy rekonstruują mapę relacji między postaciami należącymi do przełomowej w latach 20. grupy artystycznej Bloomsbury. Doświadczenie metamorfozy spaja teatralną rzeczywistość Orlanda. Bloomsbury. W jej ramach odkrywamy przemiany, jakie przez lata zachodzą w grupie przyjaciół i jakim na przestrzeni dziejów podlega wiecznie młody, nieśmiertelny Orlando oraz otaczająca go rzeczywistość. Zmiany zachodzą w samej Virginii, która próbuje pisać mimo nawracającej falami depresji i przeżywa zupełnie dla niej nową i niezwykłą miłość. Metamorfozie ulega również recepcja jej życiorysu i twórczości na przestrzeni ostatnich stu lat, co najlepiej ilustrują dwie najpopularniejsze, przeczące sobie nawzajem biografie.

Na scenie spotkają się członkowie grupy Bloomsbury, którzy w trakcie trzech godzin przeżyją trzydzieści lat swojego życia. Orlando/Orlanda zostanie przywoływany/przywołana w geście podwójnej teatralności – to Virginia i jej przyjaciele odegrają sceny z jego/jej historii. Widowiskowa gra przenikających się i oddziałujących ze sobą rzeczywistości zostanie uzupełniona o dotkliwie aktualny esej Virginii Woolf dotyczący pracy zawodowej kobiet, który dobitnie udowadnia, że czasem to, co powinno ulec zmianie, niekoniecznie się jej poddaje.

„Orlando. Bloomsbury”, przedstawienie „na motywach życia i twórczości Virginii Woolf”, nie miało być, rzecz jasna, wprost biograficzne. Niewątpliwie jednak jest sugestywne, co więcej: niezwykła temporalność tego spektaklu i poetycka kompozycja uwodzą, pozwalają poddać się rytmom scenicznych działań. Chwilami, kiedy obrazy zaczynają dominować nad płynącymi ze sceny słowami, można poczuć ową szczególną kreatywność – fantazji o świecie, który przeminął. „Nic – dobrze wiedziałam – nic nie ma szans w starciu ze śmiercią” – pisała Woolf w przywoływanym w przedstawieniu eseju „Śmierć ćmy”. […] Owszem, nic nie ma szans w starciu ze śmiercią – poza pamięcią i wyobraźnią.
Olga Katafiasz, Teatralny.pl

W scenariuszu wykorzystano fragmenty tekstów i scen z książek Virginii Woolf – „Orlando” w przekładzie Tomasza Bieronia, „Eseje wybrane” w przekładzie Magdy Heydel, „Pokrewne dusze” w przekładzie Mai Lavergne oraz „Virginia Woolf. Opowieść biograficzna” autorstwa Viviane Forrester w przekładzie Marii Śledzianowskiej.