Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1975/

1.09.1975 – 31.08.1978 – Teatr im. J. Kochanowskiego, Opole
1.09.1978 – Stary Teatr, Kraków

„Zapada w pamięć to jak prawdziwie i szczerze gra zachwyt. Zachwyt wspomnieniami, przeszłością, ale też życiem samym w sobie” – pisał o roli Jacka Romanowskiego w spektaklu „Schron przeciwczasowy” Marcina Wierchowskiego Paweł Borek (Nowa Siła Krytyczna). 

Jego rolę w spektaklu Mikołaja Grabowskiego „Kochana Wisełko, najdroższy Zbyszku” docenił Konrad Sikora pisząc na swoim blogu: „Wchodzi pan Jacek Romanowski (…). Pierwsze zdania, pierwsze gesty i już wiadomo, że stanie się coś nietuzinkowego” (barbarzyncawfotelu.wordpress.com). Podobny entuzjazm wzbudziła rola aktora w „3SIOSTRACH” Luka Percevala: „Jacek Romanowski w roli Czebutykina nareszcie dostał zadanie aktorskie godne swojego talentu. (…) W przygarbionej sylwetce rozpoznajemy kogoś, kto zapada się w siebie, ale w ten sposób dojrzewa do samowiedzy, do sedna swojej nędzy” (Artur Grabowski, teatrologia.info).  

Wychowanek krakowskiej PWST – a dziś profesor zwyczajny AST – pedagog, a także dziekan na scenie Starego Teatru stworzył wiele świetnych ról. Zaliczyć do nich należy z całą pewnością postać Kaweckiego w inscenizacji „Panien z Wilka” Agnieszki Glińskiej, którą wypełnił nowymi znaczeniami: „zaściankowa banalność męża Julii (Jacek Romanowski) została spotęgowana – do gładkich frazesów o pogodzie doszły gładkie frazesy o nieomylności Piłsudskiego” (Joanna Targoń „Gazeta Wyborcza Kraków”). Sukcesem była także rola hrabiego Kentu w „Edwardzie II” (reż. Anna Augustynowicz), gdzie pośród ascetycznej scenografii udowodnił, że siła aktorstwa polega m.in. na umiejętności posługiwania się słowem przy ograniczeniu innych środków scenicznej ekspresji, tak by widz mógł po prostu „zamknąć oczy i dać się unieść tekstowi” – jak pisała Wanda Świątkowska na łamach „Teatru”. Jacek Romanowski to aktor intelektualnej refleksji, precyzji, niuansu psychologicznego, ale także błyskotliwej komediowej dezynwoltury, autoironii i dystansu.  

Romanowski zbudował wiele świetnych ról w inscenizacjach Jana Klaty. Syntetyczna, wyrazista postać w Chórze Obywateli w „Orestei” Ajschylosa, monologujący – zwisając na linie głową w dół – Bramin Onczidarade w pełnym ironii i okrucieństwa „Weselu Hrabiego Orgaza” wg Jaworskiego, wpleciony w tryby manichejskiego obrazu świata Julius Marklewsky / Yundt w „Tajnym agencie” wg Conrada czy wyrodna córka Goneril w męskim wcieleniu watykańskiego dostojnika w „Królu Learze” – to kolejne odsłony jego wielostronnego aktorstwa, docenione zarówno przez krytykę, jak i widzów. 

Warunki zewnętrzne, urok i maniery przedwojennego dżentelmena pozwalają mu uzyskiwać zaskakujące efekty w rolach charakterystycznych. Doskonale operuje głosem – ciepłym barytonem, bardzo dobrze śpiewa; znakomicie sprawdza się także w wymagających ascezy formalnej spektaklach poetyckich. Pierwszą jego rolą w Starym Teatrze była postać spowitego zielonobalonikową aurą „wyjącego po nocach w konserwatywnym Krakowie” Boya-Żeleńskiego w maratonie scenicznym „Z biegiem lat, z biegiem dni…” Wajdy. Współpracował z tym reżyserem kilkakrotnie, m.in. tworząc niejednoznaczną, nasyconą tragizmem postać wiernego Banquo w „Makbecie” Szekspira. 

 Wiele świetnych ról aktora powstało we współpracy z Krystianem Lupą, m.in. barwny, śmieszno-straszny, persyflażowy Asasello w „Mistrzu i Małgorzacie” Bułhakowa czy zagłębiona w „poemat filozoficzny”, wstrząsająca postać Zabójcy Boga w „Zaratustrze” wg Nietzschego i Schleefa. W różnorodnych gatunkowo rolach obsadzał go także Tadeusz Bradecki: groteskowego Profesora w jednej z wersji „Operetki” Gombrowicza, siedmiu postaci w szkatułkowym spektaklu „Rękopis znaleziony w Saragossie” wg Potockiego, płomiennego aktora-patrioty Thamaina w komedii „Wiosna Narodów w Cichym Zakątku” Nowaczyńskiego (za którą otrzymał nagrodę Kaliskich Spotkań Teatralnych) czy pastiszowo potraktowanej postaci Ignatiussa Dullfeeta z „Kariery Artura Ui” Brechta. W okrutnej Ibsenowskiej baśni „Peer Gynt” w reżyserii Marka Fiedora z niewielkiej roli Begriffenfeldta zbudował kreację, za którą powtórnie nagrodzono go podczas Kaliskich Spotkań Teatralnych. 

Romanowski nie obawia się wyzwań formalnych, łączy buntownicze wizje „młodego teatru” z dojrzałością, kulturą sceniczną, bogactwem środków wyrazu. W „Śnie nocy letniej” wg Szekspira, „katastroficznej wizji świata bez miłości” Mai Kleczewskiej, zagrał smutno-komiczne postaci Ignacego Chudziny i Księżyca. Debiutancki spektakl Michała Zadary „Ksiądz Marek” Słowackiego wzbogacił bardzo współcześnie, analitycznie zagraną tragiczną postacią Rabina. 

2020 – Nagroda im. Romany Bobrowskiej
2010 – Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia artystyczne
2007 – Nagroda Rektora PWST w Krakowie
1997 – XXXVII Kaliskie Spotkania Teatralne nagroda aktorska za epizodyczną rolę Begriffenfeldta w przedstawieniu „Peer Gynt” H. Ibsena, reż. M. Fiedor
1987 – XXVII Kaliskie Spotkania Teatralne – nagroda aktorska za rolę Thamaina w przedstawieniu „Wiosna Narodów w Cichym Zakątku” A. Nowaczyńskiego, reż. T. Bradecki