Rzeczpospolita Babińskaalboksiądz Józef BakaSarmacją postrzegacoCzesław Miłosz w dwa wiekaod owegopotwierdzaa komedianci Starego Teatruznowawyrzeką. Pomysłodawcą przedstawienia; jego autorem i reżyserem jest Stanisław Radwan; który z facecji; anegdot i wierszy; frywolnych i absurdalnych płodów sarmackiej muzy skomponował scenariusz staropolskiego wieczoru; nadając mu – jakże by inaczej – precyzyjną muzyczną strukturę. Jowialni; pełni życia i pozbawieni kompleksów panowie szlachta przemówią do nas ze sceny w stu procentach własnym tekstem. Punktem wyjścia opowieści i swoistą ramą kompozycyjną spektaklu jest tytułowa Rzeczpospolita Babińska; o której pisał profesor Julian Krzyżanowski: Była to pewnego rodzaju konfraternia szlachecka; z siedzibą we wsi podlubelskiej; Babinie; w wiekach XVI i XVII należącej do Pszonków. Jeden z nich; Stanisław; sędzia lubelski; w porozumieniu z sąsiadem i kolegą w urzędzie; Piotrem Kaszowskim; rad przyjmował brać szlachecką; od której wymagał dwu właściwości: tęgiej głowy do kielicha i dowcipu. Pierwszej dowodzono ilością wypitego miodu czy węgrzyna; drugiej konceptami wyrażanymi w opowiadanych facecjach.Czy widzowie odnajdą cząstkę siebie w wezbranym potoku konceptów; słow i malowanych nimi obrazów; w których opilstwo ; obżarstwo; poróbstwo; tańce; hulanki; swawole sąsiadują z memento mori; gdyż; jak pisał ksiądz Baka: Śmierć niemodnaKiedy głodnaNa ząb bierzeW cudzej cerzeZ romieńcemI wieńcemPanienkiW trumienki.