Twórczość Michała Bałuckiego, XIX-wiecznego krakowskiego dramatopisarza, staje się dla realizatorów spektaklu przyczynkiem do rozmowy o naszej tożsamości, a właściwie o wyobrażeniach na jej temat. O tym, jakimi chcemy się widzieć, jak o sobie myśleć, w co chcielibyśmy wierzyć, a o czym wolelibyśmy zapomnieć. A przede wszystkim o snach i marzeniach o Polsce – czasami wzruszających, czasami śmiesznych, nierzadko doprowadzających do łez.

Twórcy opierają swoje przedstawienie na komedii „Sąsiedzi” i umieszczają w pastiszowej konwencji baśni narodowej. Poprzez ten gest nie tylko wzmacniają potencjał humorystyczny zawarty w samym tekście Bałuckiego, ale także przyglądają się, obecnym silnie w naszej debacie publicznej, marzeniom o powrocie do wspaniałej, bezpiecznej i wyidealizowanej przeszłości (retrotopii). Świadectwem tej nostalgicznej tęsknoty jest choćby ogromna popularność w naszym kraju grup rekonstrukcyjnych, ale jej śladów można znaleźć wokół nas znacznie więcej.

“Rzecz dzieje się w XIX-wiecznej Galicji czyli tu i teraz…”

Piaskowski z Sulimą wydobywają (…) ponadczasową i zjadliwą krytykę narodowego mitomaństwa, przerostów ambicji skrywających nieudacznictwo, pieniactwa, które choć doprowadziły do upadku Rzeczypospolitej, wciąż pozostają dla wielu źródłem (re)sentymentu jako składniki kształtującego zbiorową wyobraźnię mitu „demokracji szlacheckiej”.  Właściwie nie ma w tym spektaklu ról słabych. Ale poczciwy ciamajda Radoszewski w wykonaniu Michała Majnicza, żywcem wyjęta z cepelii służąca Magda w brawurowym ujęciu Krzysztofa Stawowego oraz Lidia Duda jako Ciocia, siostra głównego bohatera – jedyna trzeźwo myśląca postać wśród zgrai pajaców ­­– zachwycają bezdyskusyjnie.

Michał Centkowski, „Newsweek Polska”