Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1983/

1.09.1981 – 31.08.1984 – Teatr im. S. Jaracza, łódź
1.09.1984 – Stary Teatr, Kraków

W spektaklu „Nadchodzi chłopiec” Marcina Wierzchowskiego jako matka niepotrafiąca odnaleźć się po śmierci syna „Lidia Duda jest poruszającym kłębkiem nerwów” (Dawid Dudko, kultura.onet.pl). W inscenizacji „Masary” Mariusa Ivaškevičiusa podejmującej uniwersalne zagadnienie zła rozprzestrzeniającego się po świecie niczym wirus, aktorka wygłasza przejmującą mowę pogrzebową. Jej postać – matka i żona ofiar katastrofy lotniczej w Donbasie mówi nie tylko o bólu po stracie ukochanych osób, ale także o bezsilności niewinnych jednostek, wobec rozgrywek wielkiej polityki. Na przeciwnym emocjonalnie biegunie sytuuje się rola aktorki w przebojowych „Pijakach” Bohomolca w reżyserii Barbary Wysockiej – nakreślona lekko, efektownie, z farsowym zacięciem, lecz bez zbędnej szarży – która przyczyniła się do sukcesu przedstawienia z powodzeniem granego do dziś.

Lidia Duda to wychowanka PWST w Krakowie (którą ukończyła spektaklem dyplomowym „Pieszo” w reż. Jerzego Jarockiego), a obecnie jej ceniony profesor. Po studiach pracowała w łódzkim Teatrze im. Jaracza; ze Starym Teatrem w Krakowie związana jest od 1984 roku, prezentując w rozmaitych scenicznych wcieleniach szeroki wachlarz aktorskich możliwości.

Szczupła, eteryczna brunetka ma na swoim koncie kilkadziesiąt ról, m.in. u takich reżyserów, jak: Jerzy Grzegorzewski („Śmierć Iwana Iljicza”, „Tak zwana ludzkość w obłędzie”, „Dziady – dwanaście improwizacji”), Andrzej Wajda („Wesele”, „Klątwa”), Filip Bajon („Płatonow”), Tadeusz Bradecki („Rękopis znaleziony w Saragossie”, „Kariera Artura Ui”), Mikołaj Grabowski („Trans-Atlantyk”, „Tartuffe”).

Jej myślenie o teatrze ukształtowała w dużym stopniu praca z Krystianem Lupą, u którego wystąpiła w spektaklach „Bracia Karamazow”, „Lunatycy – Huguenau czyli Rzeczowość”, „Malte albo Tryptyk marnotrawnego syna” i „Mistrz i Małgorzata”. Zagrała także postać Mary Regan w spektaklu „Trzy stygmaty Palmera Eldritcha” (2006), którym Jan Klata zadebiutował na scenie Narodowego Starego Teatru. Niewątpliwy talent komediowy zaprezentowała m.in. grając brawurowo Babcię i Ciocię Malwinkę – dwie ciepłe, ujmujące postaci utrzymane w klimacie nostalgicznej groteski, w „Dwunastu stacjach” Różyckiego (2009) w reż. Evy Rysowej, a także sugestywnie wcielając się w rolę Pauliny, fascynującej zagadkowością mitomanki w spektaklu „Chopin kontra Szopen” (2010) w reż. Mikołaja Grabowskiego.

Aktorka jest otwarta na teatralne eksperymenty – takim przedsięwzięciem był grany przez nią w pozascenicznych przestrzeniach (opustoszałe mieszkanie w kamienicy przy ul. Józefa, piwnice Starego Teatru i wiele innych) projekt „W kwestii zwycięstwa” (2014) autorstwa Pilgrima/Majewskiego. Skromny inscenizacyjnie, lecz fascynujący myślowo monodram to opowieść o lewicowych utopiach i zbrodniach XX wieku, grana dosłownie na wyciągnięcie ręki: „Wielka Głód (Lidia Duda) mówi wprost do widza albo używa przygotowanych wcześniej taśm. Deklaruje, że powie o sobie «najprościej/ jak mogę/ najszybciej/ jak wymagacie». A my – widzowie – właściwie niczego nie wymagamy, a poddajemy się narracji, która – to jeden z paradoksów tego projektu – bywa równie zaskakująca, co przewidywalna. I właśnie w owym zaskoczeniu przewidywalnością kryje się groza opowieści Wielkiej Głód” (Olga Katafiasz, teatralny.pl).
(afw, db)

2007 – Nagroda Rektora PWST w Krakowie