Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /2003/

1.09.2002 – 31.07.2010 – Teatr im. J. Kochanowskiego, Opole
1.09.2007 – 31.08.2013 – Teatr Polski, Wrocław
1.10.2013 – Narodowy Stary Teatr, Kraków

Michał Majnicz w najnowszym spektaklu Anny Smolar „Joga” dogłębnie i z niezwykłą wrażliwością, jakiej wymaga delikatna materia poruszana w spektaklu, kreuje – wraz z Radosławem Krzyżowskim – bohatera w kryzysie zdrowia psychicznego, który zachwycił widzów i krytyków, w tym Wiktorię Tabak: „I Majnicz, i Krzyżowski doskonale oddają cechy poszczególnych epizodów choroby afektywnej dwubiegunowej, sam proces popadania w kryzys zdrowia psychicznego, a następnie wychodzenia z niego („Dwutygodnik”). Nie mniejszą uwagę przykuwał w „Genialnej przyjaciółce” w reż. Eweliny Marciniak, gdzie jego „Stefano, nieszczęśliwy mąż Lily i niefortunny, brutalny kochanek, zyskiwał inny wymiar: ofiary własnej nieporadności, gniewu i czułości (Dorota Jarząbek-Wasyl, „Teatr”).

„Gdzie nie postawisz Michała Majnicza, choćby i na trzecim planie, on będzie rakietą. (…) I powiem Wam z wieloletniego doświadczenia, że tego aktora ze Śląska nie da się przedawkować, nie da się nim przeżreć. Na przykład oglądam Bitwę warszawską (…) czekam, co się stanie, jak gdybym nie wiedział. Albowiem Majnicz lubi przyimprowizować i nigdy nie wiadomo, co dokładnie się odbędzie” – pisał Maciej Stroiński, który w recenzji „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej” – także spektaklu Strzępki i Demirskiego – wyznał: „Moim ulubionym aktorem Starego Teatru, czego nie ukrywam, jest Michał Majnicz. Zawsze się patrzę, czy jest obsadzony i jak obsadzony. Takiej odsłony jeszcze nie widziałem…” („Przekrój online”). Witold Mrozek, recenzując „Jeńczynę” dla portalu oko.press (spektakl tego samego duetu twórczego), także wyróżnia aktora, stwierdzając z uznaniem: „historia pierwszego wtajemniczenia w sekrety seksu przez erefenowskie pornokasety VHS (świetna scena Michała Majnicza)”. Wzrusza i śmieszy jako bezbronny safanduła Radoszewski w opartych na komedii Michała Bałuckiego „Marzeniach polskich / Les rêves polonais” Jędrzeja Piaskowskiego. Doskonały jako Dziemba w „Halce” Anny Smolar, w której „jego sposób mówienia, chodzenia czy opowiadania powoduje, że widz jest jeszcze bardziej ciekawy tego, co wydarzy się w następnej scenie” (Monika Morusiewicz, „Dziennik Teatralny Kraków”).

„Julo i Majno (…) Zapewniają nam tym samym karuzelę śmiechu, nie zawsze związaną z nauką” – pisała o aktorze Joanna Raba (Teatr dla wszystkich online) recenzując „Chaos pierwszego poziomu” Mateusza Pakuły. Zachwycił też jako doktor Kroegshoj w spektaklu „Królestwo” Remigiusza Brzyka – metaforze Starego Teatru. Aktor zebrał również znakomite recenzje za rolę Sajetana Tempe: „Michał Majnicz wydaje komendy. Krzyczy, kwiczy, charczy, kwili, szczeka. To ostatnie z miłości do zwierząt. Ale też aktor wydaje się mocno zaangażowany w projekt, gdzie przypadła mu szczególnie autorytarna funkcja. W tym wypadku nie można jednak bezkarnie miotać się po scenie. Przyjdzie wreszcie kryska na Majnicza. Na kolanach, w pokrwawionej koszuli będzie bił się w pierś. I przepraszał za nieszczere intencje oraz brak zaufania do widzów. Mało jest aktorów zdolnych przejść tak brutalną wiwisekcję własnej profesji oraz emploi” (Łukasz Badula o „Szewcach” Justyny Sobczyk).

Pochodzący z Bytomia aktor znajomość gwary śląskiej wykorzystał, grając… walijskiego górnika – to jedna z postaci, w jakie wcielił się w „Triumfie woli” duetu Demirski/Strzępka, spektaklu „z pozytywnym przesłaniem”, którego premiera odbyła się w sylwestrową noc 2016/2017. Często współpracuje z Ewą Wyskoczyl, m.in. grając w wyreżyserowanym przez nią w Starym Teatrze monodramie „Jasieński”. „Majnicz (…) jest typem scenicznego chuligana: z łatwością wchodzi we wszystkie awatary Jasieńskiego, by zabawić się nimi i bez wysiłku je porzucić” – napisała Justyna Nowicka na stronie Radia Kraków. Według Witolda Mrozka, m.in. dzięki roli Redaktora Hovstada we „Wrogu ludu”, inaugurującym sezon 2015/2016 „do teatru Klaty wróciło (…) poczucie humoru. Weźmy na przykład biczowanie się karczochem, które uskutecznia Michał Majnicz w roli sfrustrowanego naczelnego lokalnego dziennika, rozdartego między lewicowymi poglądami a cyniczną praktyką redakcyjnej codzienności”.

W poprzednich sezonach Majnicz zagrał m.in. zbudowaną z kilku postaci dramatu rolę Jokera w „Edwardzie II” Anny Augustynowicz, a w spektaklu „Towiańczycy, królowie chmur” Janiczak i Rubina wcielił się w zbuntowanego wobec patriotycznych powinności Konrada. Aktorskim popisem jest postać Józefa Piłsudskiego w „Bitwie Warszawskiej 1920” Demirskiego i Strzępki. Zagrał także Lekarza/Stróża Porządku w katastroficznym przedstawieniu „Stara kobieta wysiaduje” w reżyserii Marcina Libera oraz podwójną postać Pankracego/Diabła w nagradzanym spektaklu „nie-boska komedia. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” Strzępki i Demirskiego: „W znakomitym monologu Diabła/Pankracego (Michał Majnicz) padnie ze sceny radykalne wezwanie do buntu. Ale za tym wściekłym manifestem przeciw racjonalności, konwencjom, politycznej poprawności jest boleśnie trzeźwy ogląd rzeczywistości” – pisał Michał Centkowski w „Newsweeku”.

Aktor ma na swoim koncie znaczące role poza Starym Teatrem: w spektaklach Kleczewskiej („Makbet”, „Dziady”), Strzępki („Courtney Love”, „Tęczowa Trybuna 2012”), Klaty („Witaj/Żegnaj”, „Szajba”, „Ziemia obiecana”, „Kazimierz i Karolina”, „Titus Andronicus”), Fiedora („Format: Rewizor”, „Baal”), Brzyka („Kariera Artura U.”) czy Świątka („Bolesław Śmiały”). Zagrał główną rolę w inscenizacji „Igraszek z diabłem” Jan Drdy w reżyserii Artura „Barona” Więcka w Teatrze Telewizji (2019).

(afw, sza, db.)

2015 – Nagroda im. S. Wyspiańskiego

2014 – 20. Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej – Zespołowa Nagroda Aktorska dla aktorów przedstawienia „Bitwa warszawska 1920” P. Demirskiego, reż. M. Strzępka