Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1994/

1.09.1994 – 31.08.1998 ­– Teatr im. Słowackiego, Kraków
1.09.1998 – 31.08.2003 – Stary, Teatr, Kraków
1.09.2003 – 31.10.2015 – Teatr im. Słowackiego, Kraków
15.10. 2015 ­– Narodowy Stary Teatr, Kraków

„Postać głównego bohatera (…) cudownie wzajemnie się uzupełniając, jakby serio tworząc jeden organizm – grają Radosław Krzyżowski i Michał Majnicz” (Rafał Turowski, rafalturow.ski) – to tylko jedna z doskonałych recenzji, jaką aktor otrzymał za spektakl „Joga” Anny Smolar. Widzów zachwycił także we wcześniejszym spektaklu reżyserki – „Halce”, gdzie wirtuozersko rozbraja postać Janusza wyzwalającego się z okowów patriarchatu. W nietypowej dla siebie roli Radosław Krzyżowski występuje także w spektaklu choreograficznym „Boa” Pawła Sakowicza: „Boa to siedmiogłowy wąż, w którego wcielają się aktorzy (…),  poruszający się pulsującymi ruchami po nobliwej scenie i przenikliwym szeptem nęcący: «Patrz na mnie!»” (Adela Prochyra, „Kultura Liberalna”). Druzgoczący poczucie bezpieczeństwa widzów terrorysta z „Obywatelki Kane” Wiktora Rubina, błyskotliwy i ironiczny Clive Bell w „Orlandzie. Bloomsbury” Katarzyny Minkowskiej – trudno nie zgodzić się z oceną Jacka Sieradzkiego (dziennikteatralny.pl), że Radosław Krzyżowski „Znalazł w sobie kopalnię energii czy wręcz euforii, gra ekstatycznie”. Doskonałe recenzje, wraz z całą obsadą, otrzymał za „Art of living” Katarzyny Kalwat na podstawie „Życia instrukcji obsługi”, monumentalnej powieści Georgesa Pereca: „Rozkosznie było patrzeć na aktorów bawiących się tekstem, (…) ten spektakl jest kreacją zespołową i SŁOWO kreacja jest koherentne” (Rafał Turowski, rafalturow.ski).

„Pan Młody Radosława Krzyżowskiego to rola absolutnie wybitna, jedna z najlepszych, o ile nie najlepsza w dorobku tego aktora. Postać rozedrgana, nawet dosłownie rozdarta, bo między dawną kochanką a młodą żoną, niepozbawiona i pewnej buty, ale i czułości” – tak postaci w inscenizacji „Wesela” w reżyserii Jana Klaty pisała Fanny Kaplan. Jego perfekcyjny warsztat i zaangażowanie w budowaniu roli budzą uznanie krytyków, w tym Łukasza Drewniaka, w którego opinii Krzyżowski „ma od lat predyspozycje do grania gigantów”. W Starym Teatrze możemy zobaczyć aktora w różnych odsłonach w spektaklach Strzępki i Demirskiego: w „Jeńczynie”, gdzie w trakcie małżeńskiej terapii poddaje analizie społeczne lęki i frustracje seksualne, w „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej”, gdzie wciela się w rolę Księdza, celnie i ostro, ale bez niepotrzebnej groteskowości punktując przywary całej grupy społecznej oraz w „Triumfie woli”, gdzie umiejętnie podnosi na duchu widzów jako człowiek, który „wynalazł ogień” i Mountain Man, który przekopał górę. Aktor znakomicie zbudował także postać antypatycznego doktora Helmera, który stanowi wyrazisty kontrapunkt dla pozostałych bohaterów adaptacji „Królestwa” Remigiusza Brzyka.

Krzyżowski wrócił po przerwie do zespołu Starego Teatru w sezonie 2015/2016 wyznając: „Powoli formuje się nowy kształt tego teatru, zupełnie inny język niż ten, do którego przywykłem. Dla artysty to wizja bardzo kusząca – znaleźć się w miejscu, które operuje inną poetyką, nową estetyką. Myślę, że dla każdego, kto porusza się w rejonie sztuki, takie zmiany są absolutnie konieczne”. Rozpoczął od świetnej roli Burmistrza Stockmanna we „Wrogu ludu” Ibsena w reżyserii Jana Klaty – wyważonego, powściągliwego w wyrażaniu emocji, stanowiącego ostry kontrast dla wypowiadanych z apodyktycznym szaleństwem racji scenicznego brata – Doktora Tomasa Stockmanna. Znakomicie przyjęto także rolę Księżnej Iriny w „Szewcach” w reżyserii Justyny Sobczyk, okrzykniętą przez Łukasza Drewniaka najlepszą rolą męską w sezonie 2016/2017 („Teatr”). Zaskoczył widzów brawurową rolą tytułową w spektaklu „Masara” w reżyserii Stanisława Mojsiejewa. W 2018 roku został wybrany na przewodniczącego Rady Artystycznej, kształtującej repertuar Starego Teatru.

Wcześniej, podczas pierwszych pięciu sezonów w Starym Teatrze (1998-2003) aktor zagrał kilka bardzo zróżnicowanych ról m.in. u Tadeusza Bradeckiego w „Karierze Artura Ui”, Remigiusza Brzyka w „Wiśniowym sadzie”, Jerzego Jarockiego w „Trzecim akcie według «Szewców»”. Za rolę Czeladnika w tym spektaklu został nagrodzony na XXVIII Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska”. Lata w zespole Teatru im. J. Słowackiego to czas osiągania pełni dojrzałości artystycznej z jej świadomością, dystansem, mistrzostwem warsztatowym. Na Placu Św. Ducha stworzył kilkanaście wybitnych ról, m.in. w wielkim przedsięwzięciu Barbary Sass, jakim była inscenizacja „Czarodziejskiej góry” Manna czy Lermontowskiej „Maskaradzie” w reżyserii Nikołaja Kolady.

Aktor od lat współpracuje również z Teatrem STU, grał w Łaźni Nowej czy Teatrze Polskim w Warszawie. Ma w swoim dorobku sztandarowe postacie z teatralnego słownika: Hamleta, Makbeta, Edypa, Rogożyna, Stawrogina. Perfekcjonista z wielką wyobraźnią zagrał m.in. obsypanego nagrodami Hamleta w inscenizacji Krzysztofa Jasińskiego na scenie STU. Po latach, w tym samym przedstawieniu zagrał rolę Klaudiusza i otrzymał, jako pierwszy z krakowskich twórców, Nagrodę Stanisława Wyspiańskiego za osiągnięcia artystyczne.

2019 – Studencka nagroda teatralna „Chodźże do teatru” w kategorii najlepszy aktor
2019 – XXV Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, Łódź – nagroda publiczności za najlepszą rolę męską w spektaklu „Rok z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej”, reż. Monika Strzępka
2012 – Nagroda im. S. Wyspiańskiego
2003 – XXVIII Opolskie Konfrontacje Teatralne –nagroda aktorska za rolę Czeladnika I w przedstawieniu „Trzeci Akt wg Szewców” S. I. Witkiewicza, reż. J. Jarocki
2001 – stypendium twórcze miasta Krakowa

2012 – Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis