Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1990/

1.11.1991 – Stary Teatr, Kraków

„Bez wątpienia jest jedną z najefektowniejszych polskich aktorek. Kochają się w niej skrycie licealiści, studenci, również krytycy. W starciu z Anną Radwan trudno o obiektywizm” – pisał na łamach swojej książki Łukasz Maciejewski („Aktorki. Portrety”). Wszechstronna aktorka, o delikatnej urodzie i ujmującym uśmiechu, potrafi znakomicie odnaleźć się zarówno w rolach tragicznych, jak i w scenicznych żartach, w dramaturgii klasycznej i współczesnej. Każdą z tych umiejętności potwierdza jako pani Peachum z „Opery za trzy grosze” w reżyserii Ersana Mondtaga. To właśnie tę rolę wychwalają liczni krytycy, w tym na łamach „Gazety Wyborczej” Joanna Targoń: „Anna Radwan jako Celia Peachum jest ostra i wyrazista (nikt tak nie krzyczy całym ciałem jak ona), no i znakomicie śpiewa”. Fenomenalna także w roli Kazi w spektaklu „Panny z Wilka” Agnieszki Glińskiej, nagrodzonej na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych: „No i jest przede wszystkim Kazia Anny Radwan. To ona zrobiła na mnie największe wrażenie, może przez swoje zdystansowanie do przedstawionego na scenie świata, pewną chropowatość i niejednoznaczność” (Magda Huzarska-Szumiec, „Polska Gazeta Krakowska”). Zaskakuje wyrazistą reinterpretacją postaci Herodiady w mrocznej adaptacji „Salome” Kuby Kowalskiego. Aktorka mistrzowsko wciela się również w rolę pensjonariuszki – Anny Wertz w zaadaptowanej przez Agnieszkę Glińską surrealistycznej powieści Leonory Carrington „Trąbka do słuchania”.

W „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej” aktorka nawiązuje żywiołową interakcję z widzami, wygłaszając monolog o mężczyznach polskich: „najbardziej niejednoznaczna jest bogini grana przez Annę Radwan. W pewnym momencie staje się rzeczniczką pokolenia millenialsów, ale po chwili porzuca ten kostium, stając się kimś innym. Jest jak lustro w którym przegląda się (…) główny bohater, człowiek, a wraz z nim my, widzowie, mieszkańcy Polski” (Tomasz Domagała, domagalasiekultury). Aktorka zagrała także w pozostałych spektaklach Strzępki i Demirskiego wystawianych w Starym Teatrze – „Bitwie Warszawskiej 1920”, „nie-boskiej komedii…” oraz „Triumfie woli”, o jej rolach na łamach „Przekroju” pisał Maciej Stroiński: „trzy spektakle Strzępki w Starym, widziane parędziesiąt razy, pokazują kluczowy trik Anny Radwan, bez którego mogłaby być i tak piękna, i tak zdolna, jak jest, a nic by nie osiągnęła. Dyscyplina. Tam, gdzie się teraz znajduje w sensie artystycznym, doszła swoją ciężką pracą. (…) Jej znerwicowane postaci byłyby tylko kłębkiem nerwów i byłyby mniej boskie, gdyby ich nie grała ona”.

Intrygujące połączenie niewinności i perwersji – czyli Anna Radwan w duecie z Ewą Kaim, jako identycznie ucharakteryzowane Zosia i Haneczka z „Wesela” w reż. Jana Klaty – nieprzypadkowo nasuwa skojarzenia z „Lśnieniem” Kubricka. Anna Radwan, obdarzona subtelnym wdziękiem aktorka i pedagog krakowskiej AST, niepokoiła również jako żądna zemsty Matka poległego syna w „Masarze” Ivaškievičiusa, a także jako ironiczna, zmysłowa Anna Jagiellonka w „Poczcie Królów Polskich” Krzysztofa Garbaczewskiego.

Role w spektaklach Krzysztofa Warlikowskiego – „Krum”, „(A)pollonia”, „Koniec” – udowodniły, że bez trudu potrafi wpisać się w stylistykę jego teatru, tworząc postaci ujmujące precyzją scenicznego rysunku. Od momentu debiutu w Starym Teatrze stworzyła szereg błyskotliwych kreacji w spektaklach Zioły (Miranda w „Burzy”), Bradeckiego (m.in. Julia w „Miarka za miarkę”, Celia w „Jak wam się podoba”), Lupy (Kuzynka Agata w „Maltem”), Grabowskiego czy Fiedora. W „Ifigenii. Nowej Tragedii” Demirskiego w reż. Michała Zadary zachwyciła rolą Klytamnestry: „Anna Radwan-Gancarczyk gra jednocześnie dwie kobiety – zrozpaczoną matkę i groteskową żonę ważnej osoby, upajającą się swoją ważnością. Aktorka używa środków niebezpiecznie jaskrawych – krzyczy, gestykuluje – ale buduje postać intrygująco niejednoznaczną” (Małgorzata Ruda, „Dekada Literacka”).

Jan Klata powierzył jej jedną z ról w „Trzech stygmatach Palmera Eldritcha” z 2006 roku: „Radwan-Gancarczyk przekazała charakter Emily jednym, za to wyrazistym gestem: jej ręce pobrudzone gliną są ciągle uniesione ku górze, jakby miały bronić przystępu innym” – analizował Roman Pawłowski („Gazeta Wyborcza”). Równie wysoko ocenione zostały jej kreacje w „Orestei” wg Ajschylosa w tej samej reżyserii: „Atena i Elektra, bogini i kobieta-córka. Jedna wyniosła i mądra mądrością doskonałą, «wszechwiedzącą», druga – zdruzgotana, oszalała, osamotniona, bezsilna. Odmienne środki wyrazu, inna gestykulacja, spojrzenie, artykulacja. Dwa odmienne byty realne i sceniczne”. Z kolei w „Tajnym agencie” wg Conrada, zrealizowanym przez Jana Klatę w 2011, uwiodła widzów rolą subtelnej, naiwnej kobiety tragicznie zakochanej w człowieku, przez którego zginął jej brat.

Potrafi z dystansem spojrzeć na swój zawód, czego dowiodła jako gwiazda teatru, Maria Tura w „Być albo nie być” (reż. Milan Peschel), genialnie parodiując ekspresję przedwojennych aktorek – od Jadwigi Smosarskiej po Gretę Garbo. Zdolności wokalne i komediowe prezentuje w „Operze mleczanej” Radwana/Grabowskiego (wg Andrzeja Mleczki), gdzie jako Sopran przeskakuje z postaci w postać z powagą divy operowej, wyśpiewując niezwykłe arie, duety i chóry. Z powodzeniem wcieliła się w tytułową rolę w „cross-genderowym” „Płatonowie” Bogomołowa, w którym reżyser „wyeksponował coraz częstsze u mężczyzn niezdecydowanie i rozdarcie. (…) Anna Radwan-Gancarczyk, pewnie za zgodą reżysera, nie wyzwoliła się ze swoich warunków fizycznych. Dzięki temu pokazała fizyczne piękno mężczyzny, bardziej atrakcyjnego od swoich kochanek. Znając meandry męskiej pychy i interesowności, można powiedzieć, że Płatonow nie zdecydował się na życie z nimi, bo nie były wystarczająco powabne” (Jacek Cieślak Teatr, 2016/4).

Anna Radwan ma na swoim koncie liczne występy w filmach, serialach i spektaklach teatru telewizji.

(afw, db)

2019 – Studencka nagroda teatralna „Chodźże do teatru” w kategorii najlepsza aktorka
2019 – 59. Kaliskie Spotkania Teatralne – wyróżnienie aktorskie za rolę w spektaklu „Rok z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej”, reż. M. Strzępka
2015 – Nagroda im. S. Wyspiańskiego
2014 – 54. Kaliskie Spotkania Teatralne – wyróżnienie aktorskie za role Kobiety z Poznania i Margaret Thatcher w przedstawieniu „Bitwa Warszawska 1920” P. Demirskiego, reż. M. Strzępka
2008 – VII Festiwal Prapremier, Bydgoszcz – nagroda aktorska za rolę Klytamnestry w „Ifigenia. Nowa tragedia wg wersji Racine’a”, reż. M. Zadara
2004 –XLIII Rzeszowskie Spotkania Teatralne – III miejsce w plebiscycie publiczności na najlepszą żeńską kreację aktorską za rolę Sopranu w przedstawieniu “Opera mleczana” S. Radwana do rys. A. Mleczki, reż. M. Grabowski
2003 – IX Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej – wyróżnienie za rolę Sopranu w przedstawieniu „Opera mleczana” S. Radwana do rys. A. Mleczki, reż. M. Grabowski.
1992 – nagroda krakowskiej filii Fundacji Kultury Polskiej
2021 – Nagroda indywidualna za rolę w spektaklu „Panny z Wilka” w  reż. Agnieszki Glińskiej, 45. Opolskie Konfrontacje Teatralne  „Klasyka Żywa”

2015 – Srebrny Medal Gloria Artis