Alicja Wojnowska

Absolwentka Wydziału Aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie /2021/

5.03.2020 – Narodowy Stary Teatr im. H. Modrzejewskiej w Krakowie

W „Halce” Anny Smolar Alicja Wojnowska kreuje frapującą postać Dudziarza, który „przychodząc zagrać na wesele, wprowadza magnetyczną, hipnotyczną muzycznie i wizualnie narrację o codzienności chłopów. (…) Tak na wspak materializuje się chochoł w XXI wieku” (Marta Zdanowska, dwutygodnik.com). Autobiograficzna historia, którą Wojnowska otwiera „Jogę” Anny Smolar „stanowi preludium do dramatu, który za chwilę rozegra się na scenie, ukazując różne odsłony bólu i cierpienia wynikającego ze straty. (…) To scena ustanawiająca klimat narracji, będąca wstępem do rekonstrukcji bólu, z jaką mamy do czynienia w dalszej części przedstawienia. (Magdalena Mikrut-Majeranek, teatrologia.info). To jej także reżyserka powierzyła trudne zadanie dublowania Jaśminy Polak w spektaklu „Kopciuszek”, do którego aktorka wniosła nową energię. Przejmująco partneruje Annie Polony w kameralnym spektaklu „Savannah Bay” Józefa Opalskiego, gdzie tworzy niejednoznaczną postać Młodej Kobiety, „która od dawna dzień w dzień przychodzi do starzejącej się Madeleine, aby szturchać jej pamięć swoimi słowami” (Paweł Głowacki, „Kraków” nr 4/21). Znakomita także w surrealistycznym spektaklu „Trąbka do słuchania” Agnieszki Glińskiej, gdzie gra doświadczającą wizji Nataszę Gonzales, a także w monumentalnym „Art of Living” Katarzyny Kalwat wg powieści Georgesa Pereca.

W Narodowym Starym Teatrze zadebiutowała, w dublurze z Moniką Frajczyk, jako tytułowy bohater „Podróży Guliwera” w reżyserii Pawła Miśkiewicza – spektaklu, który z przenikliwą ironią wieszczył schyłek naszej cywilizacji: „Alicja Wojnowska śpiewa, jakby tylko hiszpańska słodycz pomagała jej złapać oddech” (Łukasz Drewniak, teatralny.pl). U tego samego reżysera zagrała w spektaklu dyplomowym krakowskiej AST „Inni ludzie” (Grand Prix na 38. Festiwalu Szkół Teatralnych i nagroda indywidualna dla aktorki), według tekstu Doroty Masłowskiej, brutalnie punktującym otaczającą nas rzeczywistość. Artystka odnalazła się również w eksperymentalnej „Burzy” w reżyserii Grzegorza Jarzyny – antyutopijnej wizji świata po katastrofie ekologicznej (AST). Już w Starym Teatrze natomiast z powodzeniem wcieliła się w jedną z postaci „Wymazywania” Klaudii Hartung-Wójciak – zjadliwej społecznej satyry wg tekstu Thomasa Bernharda.

Na profesjonalnej scenie pojawiła się po raz pierwszy w „Hamlecie” w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego w krakowskim Teatrze STU w roli Ofelii, o której krytyka pisała: „Ofelia pozostaje przy tym słodką dziewczyną, lecz pod koniec słodycz ta staje się upiorna. Niewinność zostaje zniszczona przez rzeczywistość, z którą musiała się zmierzyć” (Katarzyna Dreszer, „Teatralia”). Na tej samej scenie w spektaklu tego samego reżysera można ją także podziwiać jako Klarę w inscenizacji „Zemsty” Aleksandra Fredry – w tej roli aktorka przełamuje stereotyp delikatnej, niedoświadczonej panienki, ukazując świadomą siebie młodą kobietę, potrafiącą prowadzić wyrafinowane rozgrywki z Wacławem – a także w „Błękitnych krewetkach”, minimusicalu według tekstu Jacka Cygana. Za rolę w tym spektaklu aktorka otrzymała wyrazy uznania „Nie tylko za świetny wokal (przygotowanie Justyna Motylska, aranżacja muzyczna Krzysztof Herdzin), ale też głosową interpretację śpiewanych tekstów, dobrze zgraną z przekazem emocjonalnym i precyzyjnie dawkowaną nutą humoru” (Iwona Pięta, „Dziennik Teatralny”).