„Anna Dymna jest częścią naszej wrażliwości narodowej i to też jest komplement, bo ona odpowiada za tę część wrażliwą (…). Dymna jest obdarzona czymś lepszym niż charyzmą, bo aurą, (…) jest aktorem z czasów, kiedy aktor miał być nośnikiem piękna. Zewnętrznego i wewnętrznego” (Maciej Stroiński, „Przekrój” online). To wieloaspektowe piękno aktorki w pełni realizuje się w spektaklu Marcina Wierzchowskiego „Schron przeciwczasowy”, gdzie „Historia Janiny i jej rodziny to przede wszystkim popis aktorski Anny Dymnej, która potrafi w ciągu kilku minut oddać tyle różnych stanów emocjonalnych, zmian nastroju, mimiki czy ruchu, ile tylko chora osoba jest w stanie przeżyć podczas kolejnych spotkań z bliskimi” (Piotr Gaszczyński, „Teatr dla Wszystkich”).W „Trąbce do słuchania” Agnieszki Glińskiej „Anna Dymna uosabia tradycję traktowaną w przedstawieniu z sentymentem (…) – gra Marion doświadczoną i zdystansowaną, może nawet nieco melancholijną” (Katarzyna Waligóra, „Teatr”). Gdy „w finale pierwszej części wygłasza jeden z (…) monologów na serio, zwracając się do polskiego gniewu, robi się magicznie” – tak o kreacji aktorki w spektaklu „Rok z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej” Strzępki i Demirskiego pisał Tomasz Domagała, który właśnie za te kreacje przyznał Annie Dymnej i Dorocie Pomykale tytuł najlepszej aktorki 2018.

Podobne recenzje otrzymała także za rolę w „Królestwie” Remigiusza Brzyka: „największe wrażenie zrobiła na mnie Anna Dymna i Krzysztof Globisz, para serialowych sprzątaczy (…). Siedząc na proscenium tworzą oni osobny, promieniujący ciepłem krąg, w którym poetyckie wyznanie miłości łagodzi nadciągającą katastrofę” (Magda Huzarska-Szumiec, „Polska Gazeta Krakowska”). Znakomita także jako Marina w performatywnym czytaniu „Wujaszka Wani” w reżyserii Agnieszki Glińskiej, gdzie „Wszyscy mają świetną aurę, ciepłą i miłą w odbiorze” (Maciej Stroiński), a także w wirtualnych spektaklach młodych twórców –„Wnętrzu” Wojtka Rodaka i „Klątwie” Macieja Hanuseka. „Radczyni (Anna Dymna) i Klimina (Elżbieta Karkoszka) paradują po scenie zawsze razem, niczym dobre znajome. Wszyscy już jesteśmy z miasta, ale «wiejskość» wyłazi z nas wyraźniej lub słabiej, bardziej lub mniej kompromitująco” – napisała Olga Katafiasz w entuzjastycznej recenzji z „Wesela” AD 2017 (reżyseria: Jan Klata), w którym wielopokoleniowy zespół Narodowego Starego Teatru zademonstrował imponującą skalę swych możliwości.

Anna Dymna – aktorka teatralna i filmowa, pedagog PWST, założycielka fundacji „Mimo Wszystko”, inicjatorka wielu innych przedsięwzięć społecznych, jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy polskiego teatru – od początku zawodowej drogi związana jest ze Starym Teatrem. Debiutowała wcześnie, podczas I roku studiów w krakowskiej PWST rolą Isi i Chochoła właśnie w „Weselu” w reżyserii Lidii Zamkow (Teatr im. Juliusza Słowackiego). Na scenie Starego Teatru, również jako studentka, po raz pierwszy pojawiła się w „Królu Mięsopuście” w reżyserii Bohdana Hussakowskiego.

Mistrzyni kontrastów, subtelnej liryki, żywiołowej pasji istnienia, sardonicznego humoru, autoironii. Początek jej kariery wyznaczają kreacje w inscenizacjach Andrzeja Wajdy (Kora w „Nocy listopadowej”), Konrada Swinarskiego (Dziewczyna w „Dziadach”), Jerzego Jarockiego (Ania w „Wiśniowym sadzie”), które współtworzyły historię Starego Teatru. Jej aktorstwo było wypadkową wielkiej urody, dziewczęcego wdzięku połączonych z odwagą, scenicznym temperamentem, siłą środków wyrazu. Przełomowymi punktami jej drogi aktorskiej okazały się role w przedstawieniach Jerzego Grzegorzewskiego: rozedrgana, wirująca Zosia w „Weselu”, namiętna, zatopiona w surrealistycznej przestrzeni Nina Zarieczna w „Dziesięciu portretach z czajką w tle” wg Czechowa oraz – po latach – tragikomiczna w swej rozpaczy Praskowia Iwanowna w „Śmierci Iwana Ilijcza” wg Tołstoja. Role fertycznej, rozerotyzowanej Postoliny w „Zemście” oraz zdradzającej męża obłudnicy w farsie „Słomkowy kapelusz” (w reżyserii Andrzeja Wajdy) ukazały potencjał komiczny aktorki, lekkość wspartą mistrzostwem warsztatu, a jej Gospodyni w „Weselu” u tegoż reżysera – emanowała mądrością dojrzałej kobiecości. Nasycona zmysłowością Adela z „Republiki marzeń” wg Schulza oraz władcza Hipolita w efektownym teatralnie „Śnie nocy letniej” powstały we współpracy z Rudolfem Zioło. Spotkanie z Kazimierzem Kutzem, najpierw przy realizacji znakomitych spektakli Teatru TV, potem w teatrze żywego planu, zapoczątkowało nowy rodzaj ról, łączących charakterystyczne aktorstwo z prawdą psychologicznej refleksji.

Kolejną metamorfozą artystyczną było odważne otwarcie się aktorki na nowy teatr. Artystka stworzyła role wbudowane w pulsującą współczesność, wpisując się w nurt autorskich inscenizacji Jana Klaty. Wyłaniająca się z dymów postać odzianej w za ciasną suknię ślubną Klitajmestry w „Orestei”, która czułość miesza z okrutnym cynizmem, macierzyństwo z bezwzględnością walki o władzę, a chwilę po zbrodni bierze w zakrwawione dłonie papierosa – genialnie łączy komiksową heroinę z morderczynią z pierwszych stron gazet. Baśka Wołodyjowska – rola w „Trylogii” wg Sienkiewicza pełna brawurowego komizmu, fizycznej ekwilibrystyki „do utraty tchu”, walki o miłość z bezwzględnością czasu – wygrywa z mitem postaci. Role stworzone w przedstawieniach Marcina Libera to: Matka C Od Pieśni w „Być jak Steve Jobs” z gniewem melorecytująca rockowe protest- songi oraz tytułowa postać w spektaklu „Stara kobieta wysiaduje”, która „rozpaczliwie chwyta ostatnie resztki uczuć, emocji, ciągle jeszcze pragnie czuć, przeżywać, być, później już tylko przygląda się światu” (Michał Centkowki, dwutygodnik, com). Zachwyciła publiczność w „Płatonowie” Bogomołowa jako Nikołaj Trylecki: „Aktorka stworzyła jedną ze swoich najlepszych ról w ostatnim czasie. Jej bohater to człowiek, który wie, że nie można przejmować się miłosnymi uniesieniami, bo przecież przeminą. Siostra Sasza krytykowała Nikołaja za cynizm, a on po prostu wiedział, że nie można się angażować w grę pozorów” – pisał Jacek Cieślak w „Teatrze” (2016/4).