wersja sceniczna: Manfred Karge i Matthias Langhoff Bertolt Brecht; PiekarniaSztuka; powstała w latach 1929–1930; jest oskarżeniem mieszczaństwa o konformizm; utratę moralnych intuicji; etycznego kompasu; który pozwoliłby dostrzec jawne łamanie norm społecznych przez bogatych kosztem biednych. Jesteśmy świadkami; jak Pani Queck – wdowa z pięciorgiem dzieci – traci powoli prawa do egzystowania: mieszkanie; dobytek; godność; wreszcie… życie. A wszystko przy obojętnym akompaniamencie mieszczańskiej hipokryzji i jawnej pogardzie ze strony „gigantów” – właściciela kamienicy; handlarza drewnem; handlarza nieruchomościami. Nawet Armia Zbawienia – charytatywna instytucja religijna – okazuje się narzędziem finansowej manipulacji i pod pozorem zbawiennej opieki uczestniczy w doprowadzaniu wdowy do skrajnej nędzy; a potem śmierci. Jedynym; którego porusza sytuacja kobiety; jest Meyer – ubogi gazeciarz; który decyduje się zmobilizować grupę bezrobotnych do czynnego wystąpienia przeciw „gigantom”. Wówczas jednak do gry wkracza instytucja państwa policyjnego wspierająca „potentatów” w ich dążeniu do podtrzymania dominacji. Przeżywamy moralny wstrząs refrenem kolejnych śmierci; dostrzegając w upodleniu Pani Queck i Meyera jawną niesprawiedliwość świata. Tyle Brecht. A dziś? Co mówi nam ta prosta; chwilami zbyt nachalnie dydaktyczna; opowiastka? Jak odpowiada na pytanie o przyczyny klęski wdowy i romantycznego gazeciarza? Czy nie ukazuje ich również jako konformistów; których upadki pozwalają widzom na przeżycie wzruszenia i współczucia; moralnie rekompensującego nam brak jakiegokolwiek działania na rzecz zmiany systemu politycznego; ekonomicznego; wystąpienia przeciw masowej kulturze uciechy; która organizuje nasze zbiorowe życie; mieszczańską wyobraźnię?A jeśli tak; to gdzie tkwi potencjał zmiany i jakie wartości powstrzymują erupcję niezadowolenia? Czy wśród bohaterów Brechtowskiej małej epopei („gigantów”; bezrobotnych; mieszczan; religijnych instytucji; kobiet i mężczyzn) odnajdziemy podmiot; który potrafi wskazać nam kierunek i cel społecznej zmiany; obudzić w nas poczucie jej konieczności? Oby. Inscenizacja jestpolską prapremierą sztuki; którą na zamówienie Starego Teatru przetłumaczyła Monika Muskała. (Igor Stokfiszewski; reżyser)