Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1996/

1.09.1996 – 31.12.1996 – Teatr im. J. Słowackiego, Kraków
1.09.1997 – Stary Teatr, Kraków

W przewrotny i błyskotliwy sposób kreuje postać Marcella Solary, jednego z męskich bohaterów powieści Ferrante, w adaptacji „Genialnej przyjaciółki” Eweliny Marciniak. Przykuwa uwagę jako Galahad w surrealistycznym spektaklu „Trąbka do słuchania” w reżyserii Agnieszki Glińskiej, a także jako Snaut – cybernetyk zamknięty na kosmicznej stacji „Solaris” w operowej inscenizacji w reż. Waldemara Raźniaka wg powieści Lema. Oczarował widzów jako melancholijny, obsesyjnie powracający do przeszłości Wiktor Ruben, który próbuje po latach wkraść się w łaski bohaterek „Panien z Wilka” Agnieszki Glińskiej wg opowiadania Iwaszkiewicza: „Wspaniała jest scena Anny Radwan w rozmowie z Wiktorem (znakomity Adam Nawojczyk)” – napisała Magda Kuydowicz  w portalu e-teatr. Podobnym echem odbił się jego udział w „Triumfie woli” Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego, gdzie zagrał Wuja McDonalda walczącego z siostrzeńcami, którzy sprzeniewierzyli się rodzinnym tradycjom. Spektakl ten Maciej Stroiński (przekrój.pl) podsumowuje właściwie jednym zdaniem: „Co tu dużo mówić: Stary Teatr all stars. Taki poziom aktorstwa gdzieś może jeszcze występuje, ale nie wiem gdzie”.

Kunszt aktorski Adama Nawojczyka mogliśmy też podziwiać m.in. w spektaklu „Blogi.pl”, gdzie „zagrał rozkosznego hermafrodytę, zmieniając głos z męskiego na kobiecy, operując przesadnym gestem, balansując między demonstracyjną zniewieściałością a prężeniem męskich mięśni, dowcipnie, elegancko i popisowo” (Jacek Sieradzki). Współtworzył również sukces wielokrotnie nagradzanego (w tym Nagrodą Wyspiańskiego) spektaklu „nie-boska komedia. WSZYSTKO POWIEM BOGU!”, gdzie zagrał podwójną rolę Papy Wincentego / Arcydramatu. Łukasz Badula (kulturaonline.pl) wskazuje na rolę Nawojczyka: „Papa Wincenty – despotyczny arystokrata, wypisz wymaluj Krasiński senior. Z jego ust padają być może najostrzejsze i najbardziej cyniczne słowa w całej sztuce. U Demirskiego staje się symbolem bezwzględnej polityki, prowadzonej na zasadzie «dziel i rządź», prowadząc interesy z żydowskim kapitalistą ponad głowami pogardzanego motłochu. Kreatura to być może niesprawiedliwa wobec Krasińskiego seniora (którego poglądy miały wpływ na drugą część dramatu), przepełniona jednak charyzmą i szeroką refleksją dziejową”.

Adam Nawojczyk uosabia perfekcyjne, nowoczesne aktorstwo – błyskotliwy, ironiczny, formalny – metodą kameleona zmienia akcenty i barwę niezauważalnie, brawurowo wydobywając wyraziste, ostre akcenty. Absolwent i przez pewien czas dziekan Wydziału Aktorskiego krakowskiej AST im. St. Wyspiańskiego swoją drogę teatralną rozpoczynał, współpracując z czołówką scenicznej awangardy – z mistrzem Krystianem Lupą i jego uczniami: Grzegorzem Jarzyną, Krzysztofem Warlikowskim (przezabawnie przerysowany Bertoldo w „Krumie”, „(A) Pollonia”) czy Pawłem Miśkiewiczem.

Role u Krystiana Lupy, m.in. Behemot w „Mistrzu i Małgorzacie”, popisowy Papież-Ondine w „Factory 2” czy Mateusz/Wąż w „Zaratustrze”, świetnie scharakteryzował Jacek Poniedziałek: „Krystianowi Lupie udało się wreszcie osiągnąć coś, o czym marzył i o co walczył z aktorami Starego Teatru od kilkunastu może lat – niewymuszoną autentyczność bycia na scenie, odwagę wyjścia z roli i wejścia w nieznane. (…) Ale wolność, autonomiczność ich bycia na scenie, przynosi im nieukrywaną przyjemność. I radość”.

Nawojczyk znakomicie odnalazł się także w innych inscenizacjach Starego Teatru, m.in. jako Henryk Walezy w prowokacyjnym intelektualnie „Poczcie Królów Polskich” Krzysztofa Garbaczewskiego, jako Horn/Fatti w polemicznym wobec polskiej transformacji spektaklu „Być jak Steve Jobs” Marcina Libera oraz jako C (Cezar) w filozoficznej peregrynacji Jana Klaty „Do Damaszku”. Uważny i skoncentrowany na każdym słowie był także w precyzyjnie skomponowanym spektaklu Karola Klugowskiego „Tonąca dziewczyna”. Wystąpił też w kolejnym spektaklu Marcina Libera w Starym Teatrze – „Stara kobieta wysiaduje”, gdzie gra postać Kelnera, który „zamiast podawać flaczki, woli pójść na wojenkę, wypruć własne wnętrzności” (Michał Centkowski, Dwutygodnik.com), a także brawurowo wciela się w drag queen.

Główną kobiecą rolę – w „Płatonowie” wg Czechowa – powierzył aktorowi Konstantin Bogomołow: „Najważniejszym zabiegiem inscenizacyjnym jest niewątpliwie inwersja płci – aktorki grają postacie męskie, aktorzy – żeńskie. (…) Dzięki zniwelowaniu wszelkich iskrzących momentów damsko-męskich o wiele bardziej frapujące stają się te sceny, kiedy na przykład Adam Nawojczyk (grający Generałową Annę Wojnicew) miewa swoje humory. Kobiece humory, wręcz chciałoby się napisać, ale właśnie odwrócenie ról służy pokazaniu, że nastroje i emocje nie mają przypisanej płci” – analizowała w „Teatraliach” Agnieszka Dziedzic. (eb, db)

2008 – VII Festiwal Prapremier w Bydgoszczy – nagroda aktorska za rolę w przedstawieniu „Blogi.pl”
2015 – Nagroda im. S. Wyspiańskiego
2018 – 58. Kaliskie Spotkania Teatralne – Grand Prix dla zespołu spektaklu „Triumf woli”