Niektórzy żydowscy uczeni powiadają, że każdej nocy świat rozmontowywany jest na części i na nowo składany przez tajemniczego demiurga. A ponieważ, jak każdy, bywa on omylny, nowy świat podobny jest do poprzedniego, ale zawsze trochę inny, niektóre rzeczy zaś przesuwają się w dziwny sposób. Zdarza się też, że ta lub owa część świata zapodziewa się gdzieś i znika. Dlatego nie ma w świecie żadnego ładu, porządku ni celowości, bo wszelki ład, porządek i celowość są tylko ułudą. Obwoźna trupa wiejskich aktorów próbuje złożyć ten świat w całość, snując opowieść o Jakóbie Szeli. Jakób, cham, który utracił własne serce i własną tożsamość, pragnie zostać panem. Ponieważ jednak w świecie musi zostać zachowana równowaga, pan i cham zamieniają się miejscami – lub przynajmniej każdy z nich przechwytuje cząstkę tożsamości drugiego. Baśń zaś rządzi się własnymi prawami – mieszając prawdę, domysł, kłamstwo i w końcu fikcję, która być może okaże się wyższym porządkiem prawdy.

Spektakl oparty jest na „Baśni o wężowym sercu. Wtórym słowie o Jakóbie Szeli” Radka Raka, powieści nagrodzonej w 2020 roku nagrodą literacką Nike. Punktem wyjścia dla twórców jest pytanie o tożsamość: tę osobistą – w której chęć dokonania zmiany w świecie zawsze jest okupiona przemianą samego siebie; tę społeczną, w której nasza chłopska i szlachecka przeszłość miesza się ze sobą i tę polityczną – w której skomplikowane koleje rabacji pokazują tragiczne splątanie stanowych resentymentów, historii krzywd i pragnienia zemsty, przez które nadzieja na ponadklasowe, polskie powstanie niepodległościowe kończy się krwawą rzezią szlachty.

„Baśniowy” Jakub Szela nie jest istotą z koszmaru rabacji galicyjskiej, ale młodym chłopem, sierotą, o którym trudno dowiedzieć się czegokolwiek konkretnego. Sama narracja stanowi coś na kształt zbioru plotek oraz gawęd zebranych w chałupach i po siołach południowej małopolski, całe mnóstwo tu domniemań i niepewnych przypuszczeń co do rzeczywistego przebiegu wydarzeń. (…) Widz nie jest pozostawiony w tej historii bez refleksji, jednak pozostawiony jest w niepewności co do odpowiedzi na pytania, które zadaje sobie w trakcie spektaklu. Wiemy jedynie, co ludzie na ten temat powiadają.
Mateusz Leon Rychlak, Teatr dla wszystkich

Tak jak w powieści wszystko rozgrywa się w świecie, w którym realne łączy się z nierealnym, podłe życie w biednej wsi z baśniami; Galicja jest też Galileją, a chłop staje się panem (i pan chłopem). W teatrze jest jeszcze dodatkowy wymiar owej podwójności – aktorzy są i nie są postaciami, są i nie są narratorami. Są też trochę ludźmi, a trochę wężami, bo trykoty w wężowe wzory wyglądają im spod kostiumów.
Joanna Targoń, „Gazeta Wyborcza”

W spektaklu wykorzystano fragmenty utworów:„Kujawiak Rytla”, „Ober Jazwiec” zespołu WoWaKin oraz „Ober Ogonowskiego” Kapeli Brodów.

Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.

W I etapie Konkursu spektakle ocenia Komisja Artystyczna w składzie: Jacek Sieradzki (przewodniczący), Dominik Gac, Andrzej Lis, Julia Lizurek, Wiesław Kowalski, Magdalena Rewerenda, Agata Tomasiewicz