Akcja Geniusza w golfie Szczawińskiej, spektaklu w formie muzycznej partytury, rozgrywa się w rozmaitych przestrzeniach teatru, między innymi we foyer przed Salą Modrzejewskiej, tuż obok popiersia i portretu tytułowego „geniusza” – Konrada Swinarskiego. Co nam zostało po wybitnym reżyserze, zmarłym tragicznie w katastrofie lotniczej pod Damaszkiem, którego wkład w historię Starego Teatru był tak potężnych rozmiarów? – pyta Szczawińska. Przy czym interesuje ją nie tyle biografia twórcy ,,Dziadów”, ile złożony mechanizm tworzenia jego legendy oraz sposób funkcjonowania pamięci zarówno tej zbiorowej jak i indywidualnej. Z początku aktorzy spektaklu, niczym bezgranicznie oddani twórcy aktorzy Starego w przeszłości, przywołują go za pośrednictwem powtarzanego wielokrotnie refrenu-zaklęcia „Nastrój mnie Konradzie, nastrój”, następnie śpiewają, tańczą, wykonują różnorakie gesty. Nie tworzą jednak zrębów postaci, nie opowiadają historii lecz wywołują wspomnienia, również fantazjują, cytując wypadki i zdarzenia, które kiedyś rzeczywiście się odbyły.

Oglądanie Geniusza w golfie jest jak lektura dobrego eseju. Wnikliwość idzie tu w parze z lekkością stylu i wyrafinowaniem formy. Fakty ironicznie mieszają się z fantazją i anegdotą, tryb przypuszczający pozostawia wolność myślenia. Ktoś nazwał ten spektakl „antybiografią” – może dlatego, że więcej niż o bohaterze mówi o tych, którzy go potrzebują.
Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”