Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1979/

1.07.1979 – Stary Teatr, Kraków

Nagrodzona za najlepszą kreację aktorską na 21. Festiwalu Tribeca w Nowym Jorku, za rolę Miry w „Kobiecie na dachu” Anny Jadowskiej, którą najtrafniej podsumowuje komentarz dyrektora programowego festiwalu Paula Struthersa – „to bez wątpienia tour de force Doroty Pomykały, która jest w prawie każdej scenie i autentycznie żyje i oddycha postacią Miry na ekranie oraz płynnie oddaje jej wewnętrzne zmagania”. Rola została nagrodzona także na Festiwalu Mastercard Off Camera, aktorce przyznano również Polską Nagrodą Filmową Orły 2023. Fenomenalna w „Trąbce do słuchania” Agnieszki Glińskiej, gdzie „publiczność najżywiej reagowała, kiedy na scenie pojawiała się Dorota Pomykała. (…) Carmella została przez aktorkę wykreowana na odważną i energiczną kobietę, zainteresowaną nie tylko przetrwaniem w rzeczywistości” (Zuzanna Berendt, teatralny.pl). O jej roli w „Triumfie woli” Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego pisał entuzjastycznie Łukasz Badula: „Uśmiech przynosi Dorota Pomykała. Jej doktor Carson w zrozumiały sposób narzuca wszystkim równie ekologiczny, co naukowy punkt widzenia”. Wtórowali mu inni recenzenci, zgodnie uznając jej kreację za „budujący sukces”. Za kolejny spektakl duetu Strzępka&Demirski „Rok z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej” Tomasz Domagała przyznał Dorocie Pomykale oraz Annie Dymnej wyróżnienie za najlepsze role drugoplanowe: „a to, że swoją mądrością obdarzają nie tylko swoje postaci i twórców spektaklu, ale przede wszystkim nas, widzów. Do tego wnikliwie czytając tekst, są zawsze wierne zapisanemu w nim porządkowi. Dzięki temu, gdy wychodzą na scenę, pojawia się światło!”.

Dorota Pomykała należy do zespołu Starego Teatru od ukończenia szkoły aktorskiej. Po kilku latach przerwy, kiedy występowała w teatrach warszawskich, z wielkim sukcesem wróciła na rodzimą scenę. Za rolę Polskiej Mamy w „Bitwie Warszawskiej 1920” Demirskiego/Strzępki została wyróżniona Specjalną Nagrodą Aktorską podczas 54. Kaliskich Spotkań Teatralnych oraz Zespołową Nagrodą Aktorską w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Spektakularnym sukcesem okazał się także udział aktorki w „nie-boskiej komedii. WSZYSTKO POWIEM BOGU!”, spektaklu nagrodzonym Nagrodą Teatralną im. St. Wyspiańskiego dla obsady aktorskiej. W finałowej scenie wraz z Martą Nieradkiewicz przejmująco mówi o świecie, który „nie mieści się w znanym przeze mnie opisie” i – jak pisze Witold Mrozek – o potrzebie postawienia na emocje i intuicję.

Jako Małgorzata w „Woyzecku” Büchnera w reżyserii Mariusza Grzegorzka – ascetyczna formalnie, skierowana do wewnątrz – porusza siłą emocjonalnej prawdy; po monologu, w którym opowiadając historię „dziecka bez ojca i matki, co widząc księżyc, zapragnęło pójść do nieba, ale księżyc okazał się kawałkiem zgniłego drewna” – widownia zamiera. Głęboko wzruszała i prowokowała jednocześnie w spektaklu Marcina Wierzchowskiego „Nadchodzi chłopiec”, według powieści uznanej koreańskiej pisarki Han Kang, w którym wcieliła się w podwójną rolę matki, opłakującej na różny sposób tragiczne losy syna. Znakomita w „Aktorach prowincjonalnych. Sobowtórze” Michała Borczucha, gdzie „gra pracownicę domu opieki społecznej, diagnozującą swoje podobieństwo do spotkanej przypadkowo Doroty Pomykały. Ten motyw jest rozwijany intrygująco i doprowadzany do absurdu w dialogu z Urszulą Kiebzak” (Jacek Cieślak, „Teatr”).

Pomykała to aktorka nieustannej metamorfozy, krucha i silna zarazem, łączy najsubtelniejsze tony, delikatne niuanse z ostrą dynamiką, umiejętnie wprowadzając w przestrzeń granych postaci lirykę pomieszaną z tragizmem. Współpracowała z największymi mistrzami: Wajdą („Hamlet IV”), Jarockim („Mord w katedrze”), Grzegorzewskim, Lupą (Syrena w „Powrocie Odysa”). Znakomicie odnajduje się w świecie teatralnego eksperymentu, w spektaklach artystów poszukujących nowych rozwiązań.

O roli Rosaury w spektaklu „Życie jest snem” Calderona w reżyserii Jerzego Jarockiego możemy przeczytać: „Dorota Pomykała bardzo szlachetnie, bez fałszywych tonów przekazuje kontrasty i transformacje Rosaury. (…) potrafi połączyć poezję z charakterystycznością, ma czystość i jakąś kruchość, a równocześnie wewnętrzne napięcie i zamierzoną w postaci ostrość” (Bożena Winnicka, „Życie Literackie”). W kameralnym przedstawieniu „Listy miłosne” Ramsdella w reżyserii Włodzimierza Nurkowskiego, szlagierze wielu sezonów, wcieliła się w postać Melissy Gardner. Wraz z partnerującym jej Edwardem Linde-Lubaszenką zagrali koncertowo duet zakochanych, którzy całą głębię łączącego ich uczucia zawarli w pisanych przez kilkadziesiąt lat listach.

Na dużym ekranie zadebiutowała epizodem w „Aktorach prowincjonalnych” (reż. A. Holland), w pierwszej większej roli pojawiła się partnerując Janowi Englertowi w komedii kostiumowej „Ojciec królowej” (reż. W. Solarz), a przełomem w karierze filmowej okazała się rola prostytutki Joli w „Wielkim Szu” (reż. S. Chęciński). Ogółem zagrała w blisko sześćdziesięciu produkcjach kinowych i telewizyjnych oraz w ponad sześćdziesięciu spektaklach Teatru Telewizji.

Grała gościnnie w Teatrze Nowym w Łodzi, w warszawskich Rozmaitościach, Studio i Polonii, w Teatrze Żeromskiego w Kielcach oraz w Teatrze STU, Teatrze im. Słowackiego i w Bagateli w Krakowie. Jako uznana aktorka śpiewająca występowała m.in. w Piwnicy pod Baranami i w hotelu „Pod Różą”, nagrała płytę „Śpiewające obrazy” z Markiem Grechutą, uświetniała też galowe koncerty Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu.

2023 – nagroda m. Krakowa w dziedzinie Kultury i Sztuki
2022 – Nagroda dla najlepszej aktorki za rolę w filmie Anny Jadowskiej „Kobieta na dachu” na 21. Festiwalu Filmowym Tribeca w Nowym Jorku
2019 – 59. Kaliskie Spotkania Teatralne – wyróżnienie aktorskie za rolę w spektaklu „Rok z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej”, reż. M. Strzępka
2015 – 2. Festiwal Nowego Teatru – 54. Rzeszowskich Spotkań Teatralnych – wyróżnienie aktorskie za role Dziewicy i Melancholii w przedstawieniu „nie-boska komedia. WSZYSTKO POWIEM BOGU!” P. Demirskiego, reż. M. Strzępka
2015 – Nagroda im. S. Wyspiańskiego
2014 – 54. Kaliskie Spotkania Teatralne – Nagroda Specjalna za rolę Polskiej Mamy w przedstawieniu „Bitwa warszawska 1920” P. Demirskiego, reż. M. Strzępka
1999 – V OKNWPSW, Warszawa – wyróżnienie za rolę Elżbiety w spektaklu „Dekalog II i VIII” K. Kieślowskiego, K. Piesiewicza, reż. A. Lipiec-Wróblewska

1989 – Brązowy Krzyż Zasługi