Niemęski, czyli jaki? Żeński, babski, słaby, płaczliwy, miękki, tchórzliwy, bezwolny, zniewieściały, przegięty? A może jeszcze inaczej? Może po prostu wyzwolony z póz i lęków, wolny od przymusu rywalizacji i napinania muskułów, uwolniony od narzuconych przez kulturę zachowań, które podobać się mogą na ekranie, ale w życiu…? Niemęski, czyli taki, który sam stanowi o sobie. Niemęski, czyli ten, co nie korzysta z nadanych mu nie wiadomo przez kogo przywilejów. Niemęski, czyli taki, który mówi, co czuje, nie musi zawsze wygrać, bo jego życie to nie konkurs, mecz ani wyścig. Trudno to zrozumieć bohaterom spektaklu – czterem mężczyznom na zakręcie i pod presją, ale trzeba przyznać, że bardzo się starają, a realizatorki próbują ich przekonać, że „niemęski” to nie obelga, lecz komplement.

Wykręcone historie bohaterów konfrontują się z kulturowym rozpadem systemu, a „niemęski” to utopijna spekulacja na temat jego stanu. W scenach w humorystycznej i onirycznej konwencji mężczyźni otrzymują miękkie kompetencje, zazwyczaj przypisywane kobietom. Zagubieni bohaterowie z kompleksami próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości wciąż jeszcze na granicy jawy i snu. Nam także „niemęski” pomoże oswoić się z lękami, strachami i obawami wywołanymi upadającym patriarchatem.

Od (…) ujęć ,,męskości’’, tej wzorcowej, widzowie są prowadzeni w kierunku wszystkich ,,niemęskich’’, odbiegających od tego wyobrażenia zachowań. Zawężenie wizji męskości oraz operowanie przeglądem lęków i koszmarów jest celnym zabiegiem (…). Moim zdaniem całkowite zignorowanie możliwych sytuacji, w których to mężczyzna czułby się pewnie i komfortowo, pełen siły, nawet gdy przegrywa, w tym spektaklu jest wyjątkowo udane. Zgodnie z tytułem, skupiając się na wątkach słabości, bezradności wrażliwej istoty ludzkiej, przybranej w ciało mężczyzny, możemy łatwo zauważyć szereg rozmaitych rys na tym wizerunku mężczyzny, jaki zwykle obserwujemy w naszym otoczeniu. Autorka scenariusza w interesujący sposób rozwinęła wizję emocjonalności mężczyzn, w mojej ocenie trafną, choć naturalnie wziętą w pewien nawias ironii i komizmu (…).

Mateusz Leon Rychlak, Teatr dla Wszystkich

Jaką rolę pełnią w naszym życiu stereotypy? Czy porządkują świat, czy raczej utrudniają nam odnalezienie się w nim? Jak silny jest w nas stereotyp męskości? Te dylematy stały się punktem wyjścia do tworzenia spektaklu. „Pytanie, czym był kiedyś męski, a czym dzisiaj jest męski? Wydaje mi się, że ta definicja totalnie się przedefiniowała i tak na dobrą sprawę korzystamy ze starych, utartych schematów i stereotypów, a nie wiemy czym jest męskość” – twierdzi autorka.  – To ona – kobieta – napisała tekst, choć mogłoby się wydawać, że takie problemy jej nie dotyczą…

Marlena Chudzio, Radio RMF

Spektakl bierze udział w 30. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.