Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie (2009)

2011 – Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego, Wałbrzych

1.01.2023 – Narodowy Stary Teatr, Kraków

Silna osobowość sceniczna i umiejętne operowanie oszczędnymi środkami dla wywołania ogromnego efektu – to cechy aktorstwa Filipa Perkowskiego, docenione przez licznych krytyków, w tym Jacka Sieradzkiego, który życzył aktorowi „dalszych piruetów we wszelkich artystycznych baletach” oraz Przemka Guldę, który aktorstwo Perkowskiego określa mianem „mistrzowskiego i wariackiego”. To mistrzostwo właśnie, docenione na Przeglądzie Teatrów Małych Form KONTRAPUNKT (2018), podziwiać można także na scenie Starego Teatru, ostatnio choćby w osadzonym w konwencji lunaparku „Magnetyzmie serc” Kaliny Jagody Dębskiej, na podstawie „Ślubów panieńskich” Aleksandra Fredry, gdzie jako „Radost próbuje nadążyć za duchem młodości” (Agnieszka Loranc, e-teatr.pl).

Ironiczny komentator z „Wymazywania” Klaudii Hartung-Wójciak, swą wyjątkową zdolność przełamywania scenicznej powagi zaprezentował w pełni jako Don Żuan w „Księciu Niezłomnym” Małgorzaty Warsickiej. Od ukończenia studiów zagrał w ponad 40 spektaklach teatralnych zrealizowanych na najważniejszych scenach w kraju. Oprócz Narodowego Starego Teatru w Krakowie gościł w Teatrze Wybrzeże, Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu, Teatrze Studio w Warszawie, w Komunie Warszawa i przede wszystkim w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu. To tam jego głos wybrzmiał wyjątkowo mocno w monodramie „Niech prawo będzie z Wami (albo co warto wiedzieć o konstytucji na wypadek rządów złodziei, furiatów i fundamentalistów)” Anety Groszyńskiej, po którym Łukasz Drewniak napisał: „Znów pędzi bez trzymanki, przeistacza się i przekrzykuje sam siebie” (teatralny.pl).

Trzykrotnie otrzymał wyróżnienie „Najlepszy, najlepsza, najlepsi” ogłaszane corocznie przez miesięcznik „Teatr”, w tym za rolę Ojca dyrektora w spektaklu „Wróg się rodzi” Anety Groszyńskiej, za którą otrzymał znakomite recenzje: „Perkowski świetnie gra twardego gracza politycznego i cynicznego biznesmena (…), a jego niezborny sposób perorowania w eterze, w przedziwny sposób trafia do słuchaczy” (Aram Stern, teatrdlawszystkich.eu). Z ogromnym entuzjazmem przyjęto także jego rolę Henryka Sienkiewicza w „Sienkiewicz Superstar (czyli zupełnie spóźniona anegdota biograficzna na chwalebną okazję stulecia odzyskania niepodległości)” tej samej reżyserki oraz w spektaklu „Gdyby Pina nie paliła, to by żyła” (reż. Cezary Tomaszewski): „Sienkiewicz jest teraz pragmatykiem (…). Czuje się, że takie założenie aktorowi sprawia frajdę; obrona przed próbami wbicia na cokół to najlepsze tu źródło zabawy (…). Miał w tym sezonie wałbrzyskiego Teatru im. Szaniawskiego również zadanie taneczne w świetnym widowisku «Gdyby Pina nie paliła, to by żyła» i choć nie przypominał sylwetką Michaiła Barysznikowa, to pod opieką Cezarego Tomaszewskiego umiał zawojować publiczność” (Jacek Sieradzki, encyklopediateatru.pl).

Pracował z czołowymi reżyserami teatralnymi w kraju m.in.: Anną Augustynowicz („Męczennicy”), Wojtkiem Klemmem („Wesele”), Marcinem Liberem („Aleksandra. Rzecz o Piłsudskim”, „Na Boga”, „Być jak Dr Strangelove, czyli jak przestałem się bać i pokochałem mundur”), Marcinem Wierzchowskim („Dekalog. Volare”), Anetą Groszyńską („Zapolska Superstar”), Magdą Szpecht („Schubert. Romantyczna kompozycja na dwunastu wykonawców i kwartet smyczkowy”), Moniką Strzępką („O dobru”), Klaudią Hartung-Wójciak („Manat. Romans podwodny”), Maciejem Podstawnym („Moby Dick”), Cezarym Tomaszewskim („Instytut Goethego”, „Powrót Tamary”), Eweliną Marciniak („Bohaterki”), Magdaleną Miklasz („Tutaj jest wszystko”).