Zaliczany do mistycznych dramatów Juliusza Słowackiego Ksiądz Marek osnuty jest wokół autentycznych wydarzeń historycznych. Dotyczy epizodu konfederacji barskiej i postaci jej natchnionego proroka i cudotwórcy księdza Marka Jandołowicza. To tekst niezwykły; zaskakujący w bezkompromisowym ujęciu sytuacji międzyludzkich; w obnażaniu zachowań zarówno jednostkowych jak i zbiorowych; we wnikliwym badaniu sił; jakie pojawiają się w ludzkiej psychice w obliczu katastrofy czy patriotycznego zrywu. Ksiądz Marek; choć osadzony w historii i realistycznym konkrecie; z pasją i wrażliwością opisuje przede wszystkim ludzkie doświadczenie. Reżyser podąża tym tropem. Interesują go mechanizmy zachowań międzyludzkich w momentach ekstremalnych; błędne koło upokorzeń i zemsty; ostro pokazane nierozwiązalne polskie problemy; jak choćby kwestia przeklętego trójkąta polsko-żydowsko-rosyjskiego. Dlaczego Polaków nigdy nie było stać na to; żeby zaakceptować to; że Polska to jest wielość; a nie jedność – pyta reżyser. W spektaklu kontekst historyczny nie ulega prostemu uwspółcześnieniu. Został przekształcony w kalejdoskop kolejnych nieudanych polskich powstań; nie po to jednak; by ukazać jakąś historyczną prawidłowość; ale by zintensyfikować okrutny i jakże dotkliwy obraz ludzkiego piekła. Sugestywny i plastyczny język Słowackiego oraz aktorskie zaangażowanie i żywiołowość to dodatkowe walory spektaklu. Przedstawienie po raz pierwszy zaprezentowano podczas festiwalu re_wizje/romantyzm. Wizja Słowackiego – okrutna; bolesna i mądra; została pokazana przez Michała Zadarę wrażliwie i z pasją (…). Jego Ksiądz Marek rozgrywa się jakby w obu epokach jednocześnie. Nie ma tu uwspółcześniania języka; aktorzy mówią wierszem Słowackiego; ale nie deklamują; praca nad tekstem była tu ogromna.(Joanna Targoń; „Gazeta Wyborcza” 2005; nr 121) To spektakl odważny; prowokujący; rozszerzający perspektywę czytania Słowackiego. (…) Porażające okrucieństwo dramatu nie przejawia się w hektolitrach krwi i stosach płonących trupów; ale w wizji młodych; wrażliwych ludzi (…). Zadara nie pozostawia złudzeń co do tego; co dzieje się z każdą rewolucją; ale interesuje go nie tyle mechanizm tworzenia i obalania mitów; co wzajemne relacje pomiędzy bohaterami; układające się w błędne koło upokorzeń i zemsty.(Anna R. Burzyńska; „Tygodnik Powszechny” 2005; nr 23)