ZOBACZ FRAGMENTYSPEKTAKLU NAKrólu; umrzesz pod koniec tego spektaklu. To – zdawałoby się – stoickie zdanie ze sztuki Ionesco dotyczy każdego z nas. Banał?Frazes? Owszem; póki mnie osobiście nie dotyczy. Póki nie o mnie mowa. A nawet wtedy; gdy przyjmiemy do wiadomości; że to Ja; że to po mnie; trudno stanąć twarzą w twarz. Uciekamy się do masek i ceremonii. Spektakl w Starym Teatrze to pochwała bogactwa i namiętności życia; a także obraz śmierci w jej wzniosłym i wyzwalającym wymiarze – zapowiada reżyser. Jest to także spektakl o starym Starym Teatrze i odchodzeniu jego legendy pod nieuchronnym naporem Nowych Czasów. Wszystko razem traktowane śmiertelnie serio; wywoła zapewne salwy śmiechu. Prasa o spektaklu: Gdy król umiera; wraz z nim umiera stary świat. Jerzy Trela [na zdjęciu]; Anna Polony; Anna Dymna; Dorota Segda cytują dawne role. Sama ich obecność; obecność arcymistrzów; ewokuje całą epokę. I nikt nie ma takiego prawa mówić tak prosto; grać tak prosto; tak prosto żegnać teatru znaczonego najważniejszymi nazwiskami polskich twórców kształtujących świadomość narodową. W scenie nawiązującej do ;;Wyzwolenia” Swinarskiego Polony wyjmująca z pudła rekwizytorskiego skrypt Muzy oraz Trela ciągnący po ziemi szablę Konrada to nie tylko pożegnanie starej formuły inscenizacyjnej; to pytanie Wielkiego Starego Teatru o to; co się z nami stało; o krwioobieg kulturowy; o dziedzictwo. Gdy Polony i Trela opuszczają scenę; ceremonia dobiega do mety. I zaczyna się metafizyka. Słychać płacz noworodka. Spektakl opowiadając sekret teatru opowiada sekret egzystencji. Mówi o nas; o człowieku – wieczystym aktorze na wielkim theatrum kreacji i przemiany form. O nieustannej karuzeli życia i śmierci. Cieplak mocą teatralnego kodu zwierza się z nowoczesnej melancholii; która wie; że wszystko; co stałe; rozpływa się w powietrzu. I osiąga rzadki dziś ton liryzmu; w którym nie ma ckliwości.» /”Karuzela dla dorosłych”; Barbara Hirsz; Trybuna nr 125; 29-05-2009/ Obrazowi świata sportretowanemu w powyższych przedstawieniach przeciwstawia się spektakl Piotra Cieplaka o odchodzeniu bohatera należącego jeszcze do porządku; w którym rządziły dynastie. W scenografii naśladującej nowoczesne przedstawienia; z taflą luster i tancerzami w wystudiowanych układach choreograficznych; zaaranżowane zostaje osobliwe pożegnanie; podczas którego król (Jerzy Trela); obie jego żony (Anna Polony i Anna Dymna) i pokojówka (Dorota Segda) snują wspomnienia; kłócą się i śpiewają piosenki. Żony jeszcze raz przedstawiają swoje racje; król jeszcze raz musi dokonać między nimi wyboru; szukając zrozumienia u pokojówki; a śpiewane piosenki okazują się fragmentami dawnych ról grających tu aktorów; czyli przypominaną w ten sposób tradycją Starego Teatru i uprawianej tam kiedyś sztuki. I tak we współczesnej scenerii i poniekąd w realiach dzisiejszego świata; z pokazem mody na czas żałoby po zmarłym królu; dokonuje się odejście – króla; tradycji i czasów dawnej świetności. W przestrzeni Starego Teatru spektakl musi robić ogromne wrażenie; bo Polony i Trela przechodząc po raz ostatni przez scenę i widownię; wspominają także miejsca naznaczone tradycją; związane z dawnymi spektaklami. Ciekawy jest portret miłości łączącej króla i drugą żonę; władcy otoczonego jej opieką i czerpiącego stąd soki życiowe. To autentyczna siła; coś więcej niż pożądanie pięknie wyglądających kochanków. /”Nasze najlepsze. O czym jest?”; Kalina Zalewska; Teatr nr 10; 01-10-2009/