Muzyka klasyczna to dla laika ściśle wyznaczone struktury, określone w zapisie dźwięki oraz długość fragmentów tworząca więź pomiędzy kompozytorem i wykonawcą, który wyraża jednocześnie myśl autora, jak i swoją własną. Kompozytorzy nie autotematyzują utworów, rzadko kiedy próbują zrozumieć, jak muzyka odbija się w nich samych. Ale czy musi się odbijać? A może powinna wypływać z samego wykonawcy?

Dla solowego harfisty, którego instrument charakteryzuje się długim wybrzmieniem strun, głęboką barwą i lekkością wyrazu, to szczególne pytania. Technika aleatoryzmu, liczne fermaty, nieokreślone tempa czy wartości nut dają przestrzeń na swobodę i dowolność wykonawcy. Czy to jednak osobista wizja muzyczna? Czy to wystarczy, by poczuć muzykę i wyrazić w niej swoje emocje?

Głównym wykonawcą i spiritus movens projektu jest Adrian Nowak, muzyk-harfista. O idei stojącej u podstaw przedstawienia mówi: „Inspiracją dla powstania spektaklu jest próba znalezienia środków wyrazu, które w pełni przekazałyby emocje, których nie może już wyrazić sama muzyka. Myślę, że wybrane utwory potrzebują dodatkowych form, które uwypuklą jej artystyczne walory i pomogą w jej odbiorze. Współpracując z artystami, którzy są mi bliscy, pragnę stworzyć przestrzeń do uwolnienia własnej ekspresji w synergicznej formie. Wykonawstwo muzyki z czasem stało się dla mnie ograniczonym środkiem wyrazu, który chciałbym uzupełnić o to, co pobudza moją wyobraźnię oraz – jak wierzę – daje przestrzeń do wyrażenie niewyrażalnego”.

Spektakl zostanie oparty o utwory polskich kompozytorów, których zapomniana twórczość dotychczas nie została zarejestrowana i które znajdą się na wydanej przy współpracy z wytwórnią CD ACCORD płycie Adriana Nowaka. Spektakl będzie z jednej strony zapowiedzią tego albumu, z drugiej – przestrzenią do pogłębionego spojrzenia scenicznego na znajdujące się na nim utwory. Muzyka będzie inspiracją do interdyscyplinarnych poszukiwań.

Pozorna uczuciowość tej muzyki może budzić wewnętrzny dystans. Jej bezpośrednią wyrazicielką w spektaklu jest aktorka, pełniąca rolę artystycznego odbicia – lecz czy odbicie to to samo co niezakłócony, bezpośredni obraz? Zestawiając skomplikowaną w odbiorze muzykę z szczerością uczuć i bezpośredniością wypowiedzi artystycznej, twórcy chcą pokazać próbę prawdziwego odnalezienia siebie w wykonywanej na co dzień sztuce. Pokazać, że za jej pośrednictwem kreujemy nie tylko siebie jako twórcę czy wykonawcę, ale także – a może nawet przede wszystkim – człowieka.

Repertuar muzyczny:

Edward Bogusławski – Preludio e cadenza per arpa sola (1977)

Artur Gelbrun – Introdukcja i Rapsodia na harfę (1973)

Roman Haubenstock-Ramati – Cathédrale na harfę (1988)

Piotr Moss – Tre Instanti per arpa sola (1971)

Joanna Stępalska-Spix – Walzer in F na harfę (1998)