Sięgając do legendarnego wyzwania aktorskiego („ten aktor zagra nawet książkę telefoniczną”) realizatorzy przedstawienia nie stawiają sobie za zadanie wiernej adaptacji tej „literatury o wielu bohaterach i zerowej akcji”. Znana jest z anegdoty historia o Helenie Modrzejewskiej, która zapytana na francuskim przyjęciu, jaką to piękną poezję recytuje, odpowiedziała: „spis abonentów telefonu”. Tym razem jednak ów spis abonentów (z różnych lat, od roku 1938 do dziś) staje się pretekstem do poszukiwania tych wszystkich obszarów kontaktu między ludźmi, gdzie urządzenie umożliwia nawiązanie relacji, która bez niego nie mogłaby mieć miejsca. Książka telefoniczna jako „analogowy facebook” pozwalający na zachowanie dużo większej anonimowości stwarza dużo szersze możliwości do zrealizowania swoich skrywanych potrzeb, przed którymi powstrzymują lęk czy nieśmiałość.

Clou projektu są interakcje z widzami. Zaczynają się od dzwoniących ni stąd, ni zowąd telefonów rozmieszczonych – o zgrozo! – między publicznością. Aktorzy zachęcają do podniesienia słuchawki, i trzeba przyznać, że robią to skutecznie. Trudno oprzeć się wielkookiej, hipnotyzującej Monice Frajczyk, nieznoszącej sprzeciwu Paulinie Puślednik czy też mówiącemu przyjemnie niskim głosem Maciejowi Charytonowi…
Agnieszka Dziedzic, „Teatralia”