Na motywach Kartoteki i Kartoteki rozrzuconej Tadeusz Różewicza

Otwarta dramaturgia Tadeusza Różewicza, zakreślona w Kartotece oraz Kartotece rozrzuconej, stanowi punkt wyjścia dla eksplorowania otwartej formy teatralnej. Niniejszy spektakl nie jest jednak formą otwartą w zakresie nieograniczonym – to raczej forma mobilna w znaczeniu analogicznym do tego, jak funkcjonuje na gruncie XX-wiecznej rzeźby oraz muzyki. Oznacza to w tym przypadku, że poszczególne elementy wypracowywane z aktorami stanowią niejako strukturalne „niezmienniki”, jednak ich konfiguracja, każdorazowe ułożenie, zawartość ekspresyjna podlegają zmianom, są „ruchome”. Konsekwencją owej mobilności jest unikalny charakter każdego pokazu – widzowie przychodzący na dwa pokazy dzień po dniu mogą skonfrontować się z dwoma skrajnie różnymi „ułożeniami mobilu”.

Tożsamość Bohatera Kartoteki oraz prawdopodobnie każdego podmiotu ludzkiego naszych czasów jest również ruchoma – stąd możliwość budowania znaczeń spektaklu, nieustannie się aktualizujących. Zawartość treściowa spektaklu nie jest przesądzona – jest aktualizowana przez kontekst społeczno-polityczny, czy szerzej: kulturowy oraz to, co każdy z widzów wprowadza interpretacyjnie do swojego doświadczenia konfrontacji ze zdarzeniem teatralnym. Spektakl wchodzi również w relację o charakterze trans-medialnym z poza-teatralnymi dziełami sztuki: plakatem Nikodema Pręgowskiego oraz filmem Wojciecha Pusia, który stanowi autonomiczny przykład tego, co można określić mianem Nowego Kina Rozszerzonego (expanded cinema)