„Pisałem i piszę sztuki dla teatru, dla aktorów, dla reżyserów, nie piszę ich do czytania, choć – przeczytanie ich jest konieczne, gdy chce się je wystawić” – ta myśl Bogusława Schaeffera zdaje się krążyć złowrogo po głowie Autora, który w spektaklu Tomáša Svobody zamknięty w hiperrealistycznym pomieszczeniu mieszkalno-nagraniowym, pełnym instrumentów, podstarzałych mebli i książek mierzy się z twórczą niemocą. Poddawany nieustannym naciskom Aktora (Bogdan Słomiński) i Reżysera (Łukasz Szczepanowski/Marcin Sztendel) staje przed koniecznością napisania choćby kilku zdań, kilku słów czy fraz, które uruchomią sceniczną akcję. Dialog, a właściwie skecz, który wreszcie z siebie „wyrzuca” (inspirowany kakofonią dźwięków maszyny do pisania) choć bardzo krótki i trywialny, skutecznie uruchamia wyobraźnię i inspiruje całą trójkę do wspólnego tworzenia różnych wariantów scenicznej fabuły: lokowany w obcym kontekście literackiego kanonu („Krzyżacy” H. Sienkiewicza) humorystycznie rozbraja jego powagę i wypełnia go nową treścią, sprawdza się też jako „lekki” dubbing pełnych dramatyzmu scen pochodzących z filmowego rezerwuaru zachodniej popkultury. Niekonwencjonalnym działaniom twórczym Autora, Reżysera i Aktora, w które angażują się widzowie, patronuje niepokorna, pełna wigoru Muza (Aleksandra Nowosadko) i muzyka – nieodłączna towarzyszka twórczości Schaeffera, w której oryginalny świat wprowadza widzów koncert w wykonaniu muzyków Stowarzyszenia Artystycznego „Muzyka Centrum” / GrupLab poprzedzający spektakl.

Ten spektakl o artyście, który próbuje sobie poradzić z niemocą twórczą, wypada nadspodziewanie dobrze. (…) ma w sobie jakiś niedzisiejszy urok.  (…) Ciekawym pomysłem okazało się rozbicie na dwie części – z których jedna jest koncertem eksperymentalnych utworów Bogusława Schaeffera.

Łukasz Gazur, „Dziennik Polski”