Pracownicy techniczni – jak nazwa wskazuje – odpowiadają za techniczny przebieg spektaklu i na scenie pojawiają się rzadko, z reguły po to, by coś wnieść lub wynieść. Tym razem oddana im została scena, na którą – początkowo nieśmiało – wkroczyli: W Kwestii techniki wszystko jest możliwe. Możliwe, że na scenie zamiast aktorów wystąpią techniczni, możliwe, że ze sceny zostanie się zniesionym, możliwe wreszcie, że porzuci się widownię, żeby biec na drugi spektakl. Jarosław Majzel, Janusz Rojek i Mirosław Wiśniewski porzucają na kilka godzin pracę maszynistów na Scenie Kameralnej w Starym Teatrze, żeby spróbować sił w aktorstwie. Porzucają na chwilę. Porzucają z sukcesem, bo godzina spędzona w ich towarzystwie może podziałać na widza ożywczo. (…) Wśród perełek wieczoru pokaz mody technicznych Starego, czyli swoiste fashion maszyn, i próba na makiecie sceny. Około godzinny, nienastroszony spektakl nagrodzony owacjami publiczności to prawdziwy oddech dla teatromana  – oceniła Gabriela Cagiel w „Gazecie Wyborczej”.

„Kwestia techniki” w Starym Teatrze w Krakowie to spektakl-paradoks. Niby opowiada o hermetycznym świecie za teatralną kurtyną, trochę zaczarowanym, trochę zakurzonym, a jednak trafia do widza mocniej niż niejedna kreowana na „ważny głos o dzisiejszej Polsce” premiera. Dlaczego? Bo przedstawienie Michała Buszewicza mówi o zwykłej, ciężkiej pracy. Rzadko ją w polskiej kulturze pokazujemy i rzadko o niej mówimy. Buszewicz zajął się tymi ludźmi teatru, których na scenie raczej nie widać, a którzy cały teatralny bałagan utrzymują w stanie względnej równowagi.
Witold Mrozek; „Gazeta Wyborcza”

Nagrody i wyjazdy:

• 2016 – 56 Kaliskie Spotkanie Teatralne
• 2016 – XIII Festiwal Prapremier, Bydgoszcz