Spektakl o Brunonie Jasieńskim – genialnym chłopcu, który zszedł na manowce i zginął rozstrzelany w ZSRR – to portret poetyckiego nowatora i chuligana, jego młodzieńczego buntu i tragicznego uwikłania w ideologię. Przypominając jedną z najważniejszych postaci polskiej awangardy, twórcy patrzą na niego przez pryzmat skomplikowanej przeszłości bez tonu potępienia, charakterystycznego dla dzisiejszych inkwizytorów.

Reżyserce udało się wypracować własny język teatru alternatywnego. Jasieński to spektakl z pomysłem, łączący pamięć o XX-wiecznym poecie ze współczesnymi technikami. Ciekawa wizualnie jest oszczędna, symboliczna scenografia, wzbogacana materiałami wideo. – oceniały Katarzyna Fryc i Agata Olszewska w „Gazecie Wyborczej”. – Utrzymana w szaroczerwonej kolorystyce przestrzeń przypomina pokój dziecięcy. Stojące w rogu łóżeczko zmienia się w więzienną pryczę; a z czerwonego pojemnika Majnicz wydobywa drewnianą zabawkę – głowę konia na kiju, która w jego rękach zmienia się w rumaka pędzącego po ziemiach sowieckiego Tadżykistanu.

Michał Majnicz w roli boga awangardy na manowcach jest absolutnie bezbłędny. Gra tak,  jakby jego ciałem i głosem zawładnął duch zmarnowanego pisarza. Uwodzi drapieżnymi erotykami; bombarduje manifestami, rozczula opowieścią o kobiecie, która nie przyszła. (…) W „Jasieńskim”, wbrew oczekiwaniom, nie opowiada się linearnej historii (obowiązuje logika wiersza i „słów na wolności”). Ten wyjątkowy monodram przypomina układankę, świadomie obnażającą własną niekompletność. Stąd ciemność, niepewność i niedotykalność.
Alicja Müller, „Teatralia”

Miejsca na Nowej Scenie są nienumerowane.

Nagrody i wyjazdy:

• 2015 – Gdański Teatr Szekspirowski