Auto da fé to pierwsza z ośmiu części projektowanego przez Canettiego cyklu Komedii ludzkiej pomyleńców. Głównym bohaterem powieści jest wybitny sinolog Piotr Kien. Canetti wspomina; że przystępując do pisania Auto da fé jednego był pewien od samego początku: „bohater podpali się razem ze swoimi książkami i w tym przez siebie spowodowanym pożarze zginie wraz z całą biblioteką”. Powieść jest zapisem tego; co dzieje się z umysłem Kiena pod wpływem docierających z zewnętrz impulsów; wewnętrznych przeczuć; realnych i wyimaginowanych zagrożeń. W ramach tyleż zabawnej co upiornej fabuły Canetti opisuje stan; w którym kontakt jednostki ze światem powoduje stopniowe zatracanie jej cech indywidualnych i w rezultacie doprowadza ją do samounicestwienia. Inspiracją spektaklu Pawła Miśkiewicza było najważniejsze dzieło Canettiego – Masa i władza. Canetti pod wpływem osobistych doświadczeń całe życie poświęcił próbie zrozumienia mechanizmów działania masy w historii i w życiu jednostki. W Auto da fé bardzo wyraźne są ślady długoletnich i wielostronnych studiów autora na temat tego; czym jest tłum.Pierwsza część jest nie tyle opowieścią o wybitnym naukowcu i jego gospodyni; która wyrzuca go z domu; ile pojedynkiem dwóch racji; dwóch światopoglądów; więcej – dwóch teatrów. Bastion intelektu do pewnego momentu chroni głowę przed światem; w końcu jednak obie strony zaczynają balansować na granicy obłędu. W drugiej części; po wygnaniu Kiena z domu; dochodzi do bezpośredniego dotknięcia rzeczywistości przez głównego bohatera. „Idealne Niebo”; burdel; do którego trafia; przypomina rodzaj schronu czy kościoła; pozostałość po katastrofie – Kien spotyka tu ostatnich mieszkańców obłąkanej rzeczywistości. Jego przewodnikiem po tym ziemskim piekle jest garbus Fischerle. Historia; która w pierwszej części przedstawia starcie dwóch światów; Kiena i Teresy; w drugiej zaczyna żyć własnym życiem; wykoślawia się; rozrasta i obejmuje kilkanaście ludzkich obsesji i obłędów. Reżyser i aktorzy tworzą taką rzeczywistość; w której nie ma miejsca na tradycyjną psychologię; wczuwanie się w rolę czy identyfikację z postacią. Aktorzy demonstrują raczej swoich bohaterów; oprócz dialogów wygłaszają fragmenty narracji w trzeciej osobie. Ale nie przeszkadza im to bynajmniej w stworzeniu postaci silnych i wiarygodnych w ich monstrualności. To również starcie dwóch aktorskich indywidualności; nieprzewidywalnych; wybuchowych; zdolnych do ryzyka; do balansowania na granicy aktorskiej szarży; która nie staje się jednak popisem dla popisu.(Joanna Targoń; „Gazeta Wyborcza”; 2005; nr 147)