Aktualności

Młod(sz)a Polska: SYLWETKI

Młod(sz)a Polska: SYLWETKI

Z okazji zbliżającej się premiery antologii cyfrowej „Młod(sz)a Polska”, która ukaże się nakładem Wydawnictwa Starego Teatru 25 czerwca 2021 roku, przybliżamy sylwetki twórcze autorek i autorów oraz opisy sztuk, powstałych w ramach konkursu.

Zuzanna Bojda –  absolwentka wydziału Reżyserii Dramatu (specjalizacja dramaturgia) w krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego. W 2014 roku debiutowała sztuką Opowieści Plemienne, na podstawie dwóch odcinków Dekalogu K. Kieślowskiego. Współpracowała jako dramaturżka z Teatrami w Zabrzu (Jasiu albo Polish Joke), Kaliszu (Fantazy), Tarnowie (Kajzar. Odyseja 1982), Krakowie (Skowyt), Białymstoku (Cudowna), a także między innymi z feministyczną grupą Teraz Poliż. Autorka dramatów takich jak: #rozczarowanie; Wyspa Kalina (Teatr Polski w Bielsku Białej); 108 kostek cukru (Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu), Jezioro (Teatr Dramatyczny w Warszawie), Szkubaczki (półfinał GND). Aktualnie pracuje nad serią dramatów o polskich księżniczkach.

 

Nie jestem twoją córką Mieszko

Nie wiadomo dokładnie ile Sygryda Dumna – wielka królowa Szwecji, Danii, Norwegii i Anglii, mogła mieć lat, ile wzrostu, ile zalet, ile wad. Nie ma pewności co do tego kogo kochała, w co wierzyła, czy śpiewała, jak tańczyła. Nie jest w ogóle powiedziane, że istniała. Nie jestem twoją córką Mieszko – to historia wyzwolenia polskiej księżniczki, jej grajka i młodych herosów, pokolenia, które nie chce, aby Ojcowie zarządzali ich ciałami, myślami, wyborami, uczuciami. To herstoryczna fantazja, bardzo delikatnie inspirowana szekspirowskimi kronikami historycznymi, w której mało znana córka pierwszego władcy Polan pozwala sobie na odrobinę hultajstwa, rozwiązłości i niegodziwości.

 

Ewa Galicastudentka III roku reżyserii na Akademii Teatralnej w Warszawie. Pracę artystyczną mocno wiąże z działaniami społecznymi i pedagogicznymi. Od lat współpracuje z organizacjami, które prowadzą artystyczne projekty dla młodzieży, osób starszych, wykluczonych, z niepełnosprawnościami. Prowadzi warsztaty teatralne w międzynarodowym projekcie Lanterna Futuri dla młodzieży z Czech, Niemiec i Polski.

drzwi otwierają się
drzwi otwierają się to dramat o tym, jak trudno być sobą, kiedy wszystko dokoła jest udawane. Z tekstu można również wyłuskać sporo ciekawostek o warszawskim metrze.

 

Klaudia Gębska – ukończyła zarządzanie kulturą i mediami na Uniwersytecie Jagiellońskim, w tym momencie studiuje na UJ teatrologię. Organizatorka Wieczorów Poezji Beznadziejnej, wieloletnia wolontariuszka Festiwalu Unsound, aktualnie wolontariuszka działu dostępności w Teatrze im. J. Słowackiego. Praca z ludźmi teatru, w teatrze jest jej długodystansowym celem.

Cel/a
Dwoje młodych ludzi, producent muzyczny i kleptomanka, spotyka się przypadkiem w parku. Dziewczyna kradnie gościowi portfel. No i się zaczyna. W tle słyszymy śpiewy Chóru o rozczarowaniach, możliwościach i poszukiwaniach… Nie tylko portfela. Czy posiadanie celu jest tym, czego potrzebuje młody człowiek w Polsce?

 

Lidia Karbowska – absolwentka filozofii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tworzy wiersze, prózki poetyckie, dramaty. Laureatka konkursów literackich, m.in. OKL „Krajobrazy słowa” (2016; główna nagroda), OKP im. D. Maliszewskiego (2018; I nagroda). Jej wiersze zostały opublikowane w pismach internetowych: „Wakat”, „Inter-”, „Helikopter”, „Tlen Literacki”, a także w książce Wyjustowani. Antologia młodych twórców (Toruń 2018). Wydała tomik Niedomknięte okno wiersza (Poznań 2012).

W patriarchacie krwawię na niebiesko
Moja sztuka to rodzaj poematu dramatycznego. Występują w nim trzy główne bohaterki: Lara, Klara i Miriam. Wszystkie trzy decydują się na aborcję, każda z innych pobudek i z różnymi konsekwencjami swojej decyzji. Mój dramat wydaje mi się wartościowy właśnie przez to, że pokazuje temat aborcji z trzech różnych perspektyw. Staram się opowiedzieć te historie bez moralizatorstwa, ocenę pozostawiając czytelniczkom i czytelnikom.

 

Kuba Kiraga – poeta, dramatopisarz. Jako poeta zadebiutował w almanachu Połów. Poetyckie debiuty 2016. Autor scenariusza filmowego Za młodzi by zasnąć, za nami już pogoń prezentowanego w formie czytania performatywnego podczas festiwalu Nowe Horyzonty 2017 we Wrocławiu.

Euroexit. Księga wyjścia
Bliżej (niż dalej) nieokreślona przyszłość. Spotkanie na szczycie byłej kanclerz RFN, byłego prezydenta UE i ex-ministra finansów Grecji. Olimpijski pojedynek w mitologizowaniu bezalternatywnej polityki ekonomicznej, z którą wciąż muszą się mierzyć społeczeństwa całej Europy. Do akcji wkracza podziemna międzynarodówka, szukając sposobów wyjścia z labiryntu wiecznie tych samych rozwiązań. Na swojej drodze co rusz napotyka ona ślady zniszczeń dokonanych przez Globalnego Minotaura. Co z tego „wyjdzie”?

 

Dawid Kot – urodzony w Krakowie, od 2016 roku mieszka w Londynie. W 2016 podjął magisterskie studia na Middlesex University w Londynie z zakresu Sztuk Teatralnych o specjalizacji solo performance art. Współtwórca Grupy KAFE i LASEM. Wystąpił w filmach: Mala Matura 1947 (2011) reż. J. Majewski; MS 101 (2010) reż. K. Radziszewski. Performance inspirowany twórczością i życiem Witkacego KALAMARAPAKSY (2013) współtworzony z grupą KAFE, Orgia (2015) dwugodzinny spektakl na podstawie tekstu P.P. Pasoliniego pokazany dwa razy w 2015 roku w dawnych halach TELPODu, WATER czterogodzinny live performace, a także ORLANDO dwudziestominutowy performance, oba przedstawione w środowisku uniwersyteckim w Londynie. Debiut dramatopisarski: Nazywają to relacje na warsztatach Młod(sz)a Polska (2021) w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie.

Nazywają to relacje
Nazywają to relacje to fantazja o uczuciu większym niż przyjaźń, o dynamice spotkań i więzi nieoczywistych dla heteronormatywnego świata oraz uczciwości względem samego siebie. Nad tekstem ciążącym ku eksperymentowi egzystencjalnemu i zarazem twórczemu unosi się zapach ducha młodości zblendowany z językiem klawiatury smartfonów. Historia bazuje na rzeczywistych doświadczeniach twórcy i jego rozmowach prowadzonych przez komunikatory społecznościowe.

 

 

Daria Kubisiak – dramaturżka, reżyserka, autorka scenariuszy, performerka, aktualnie wykładowczyni w Katedrze Teatru i Dramatu na Wydziale Polonistyki UJ. Absolwentka AST w Krakowie na kierunku reżyseria, spec: dramaturgia. Członkini i współzałożycielka Pracowni Dramaturgicznej AST Kraków (projekty: „archiwum//lab.”, „Inny Teatr”). Jako dramatopisarka debiutowała tekstem Reduplikacja w reżyserii Aśki Grochulskiej w Łaźni Nowej w Krakowie. Jako reżyserka debiutowała autorskim projektem Robotnica albo 27 omdleń klasy robotniczej (w ramach programu Laboratorium Nowego Teatru). Jako dramaturżka współpracowała (m. in. z. Klaudią Hartung-Wójciak, Igą Gańczarczyk, Barbarą Bujakowską, Martyną Wawrzyniak, Jakubem Skrzywankiem, Cezarym Tomaszewskim, Remigiuszem Brzykiem, Rudolfem Zioło i Pawłem Miśkiewiczem). Do jej najważniejszych prac należy: Chór Performatyków (Cricoteka, 2016), Hamlet czyli Ofelia (AST w Krakowie, 2017), Kordian (Teatr Polski w Poznaniu 2018), Ostatni dzień lata (Festiwal Sopot Non-Fiction 2019) Jestem miłością I i II (KCC 2018), Robotnica albo 27 omdleń klasy robotniczej (Teatr Nowy Proxima w Krakowie 2020).

 

Niemęski. Dramat na (nie)jednego aktora
Niemęski.. to dramat utopijny choć interwencyjny. Autorka stawia w niewygodnej sytuacji płeć męską jako preferowaną obsadę do scenicznej realizacji tego tekstu. Postaci sztuki inspirują się filmowymi konwencjami i czerpią „męskie” wzorce zachowań z tekstów kultury, jednak w onirycznych scenach otrzymują miękkie kompetencje, zazwyczaj przypisywane kobietom. Ewidentna męskość jest tu poddana próbie, ale też mamy możliwość zastanowić się, czy ten przymiotnik nie jest już przypadkiem anachronizmem. Czyż mężczyzna nie może sobie pozwolić na „niemęskie” zachowanie? Być może sztuka Niemęski. Dramat na (nie)jednego aktora
pomoże nam oswoić się z lękami, strachami i obawami wywołanymi groźbą upadku patriarchatu.

 

Mariusz Gołosz – absolwent Filozofii na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, ukończył moduł Dramaturgia w Laboratorium Nowych Praktyk Teatralnych SWPS. Uczestnik Szkoły Pisania Sztuk w Teatrze Śląskim, prowadzonej przez A. Pałygę, w efekcie czego powstał dramat braknie mi ciebie w moim narożniku, realizowany jako czytanie performatywne w ramach Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy. Półfinalista Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2017 r. za dramat nie znajdzie cię chłopaku w tym małym mieście już nikt. W 2020 r. jego sztuka pt. bierz co chcesz, wszystko weź, nawet deszcz, napisana wraz z D. Sobik, została wyróżniona w konkursie na jednoaktówkę w ramach Wirtualnej Czytelni Performatywnej.

 

Daria Sobik – ukończyła Kulturoznawstwo na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach i Wiedzę o teatrze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Ukończyła moduł Dramaturgia w Laboratorium Nowych Praktyk Teatralnych SWPS. Uczestniczka Szkoły Pisania Sztuk prowadzonej przez A. Pałygę w Teatrze Śląskim. Pracowała nad dramaturgią spektakli: Komedia omyłek w reż. J. P. Salério, Kopciuszek i Amadeusz w reż. Ł. Gajdzisa, Motyle w reż. E. Piech, Wycinanki. List z morza w reż. Y. Ichikawy. Autorka adaptacji w spektaklu pt. Sprawa. Dzieje się dziś w reż. M. Majewskiej. Od września 2017 pracowała jako dramaturżka, a obecnie pracuje jako kierowniczka literacka w Teatrze Polskim im. H. Konieczki w Bydgoszczy. W latach 2017-2020 pełniła rolę kuratorki przy Festiwalu Prapremier. W lutym 2021 roku jej sztuka Nasz pies ostatnio dziwnie warczy dostała się do półfinału Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej.

 

Daria Sobik, Mariusz Gołosz,
Z jednej tkaniny
Główni bohaterowie sztuki (Gabriela i Piotr) zaciągają kredyt hipoteczny na kupno domu po Polsatowskiej rodzinie (Rodzina zastępcza), próbując wdrożyć „idealny model” wzorowany na serialowym małżeństwie Kwiatkowskich. Wkrótce ich wyobrażenia na temat dorosłości 30-latków, zaczerpnięte z popkulturowych kalek, zderzają się z prywatnymi niepokojami. Problematyka spóźnionego dojrzewania łączy się w sztuce z poszukiwaniem własnej, nierozczarowującej drogi wyjścia, w tle której tli się na przemian: sentyment do lat 90tych i zjawisko cancel culture. Może nie jesteśmy „z jednej tkaniny” jak śpiewał Seweryn Krajewski w czołówce serialu Rodzina zastępcza? Może różnica pokoleniowa oddzielająca millenialsów od iksów i boomersów jest nie do przejścia?

 

Robert Traczyk – student ostatniego roku reżyserii we wrocławskiej filii Akademii Sztuk Teatralnych. Szczególnie związany z Instytutem Grotowskiego we Wrocławiu, gdzie reżyserował przedstawienia TanzGala oraz Zjemy wasze dzieci. Z cebulą, a przy Męskich perspektywach miłości pełnił funkcję dramaturga. W ponadkulturowym projekcie Trzy krzesła tworzącym teatr w Polsce, Czechach i Niemczech wyreżyserował spektakle Amazon Burns oraz Influencer Szuka żony.  Przedstawienie Śmierć Człowieka-Wiewiórki zostanie wystawione w ramach 41 Przeglądu Piosenki Aktorskiej we wrocławskim teatrze Capitol. Jego opowiadanie  O dziewczynie, co nie miała implantów zdobyło główną nagrodę w konkursie „Kryształowe smoki”, a Obcy Pana Shrodingera zostali opublikowani w zbiorze Dzieje się wydanym przez grupę wydawniczą Alpaka.

EveryBoy&ExtraGirl
Gdy tradycyjny model męskości wydaje się archaiczny, ale patriarchat wciąż wymaga zachowań głęboko zakorzenionych w jego strukturze i zbiorowej podświadomości ciężko jest się odnaleźć. Zwłaszcza gdy jesteś młodym chłopakiem. Zwłaszcza gdy twoja dziewczyna jest superbohaterką. Zwłaszcza gdy superbohaterami są też jej przyjaciele, a antagonistą męski i przystojny drań. Taki jakim każdy młodzieniec chciałby być. A przynajmniej tak wmawia mu popkultura. Jak poruszać się w świecie bez autorytetów, gdzie wzorem nie jest już ojciec ani papież, ale superbohaterowie? Czy trzeba mieć nadludzką moc, by poradzić sobie z rzeczywistością?

 

Karolina Zdunek – studentka pierwszego roku Architektury na Politechnice Wrocławskiej.  Od 2020 roku pracuje jako dziennikarka dla portalu Bolec.Info. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Bolesławcu, gdzie uczęszczała do klasy o profilu matematyczno-fizycznym. W latach 2015-2020 należała do Teatru Z Jednej Gliny prowadzonym przez A. Ćwieluch i grupy zajęciowej warsztatów literackich prowadzonych przez K. Pranić przy Młodzieżowym Domu Kultury w Bolesławcu.

Pustostan
Jest rok 2020. Właśnie ogłoszono ogólnokrajowy lockdown. Czwórka maturzystów, kilka miesięcy przed rzekomo najważniejszym egzaminem w życiu, zostaje zamknięta w domu. Tylko oni, świat wirtualny i cztery zaskakująco ciasne ściany. Z sieci wylewa się nieskończenie długi potok informacji, z ich osamotnionych głów – niekończący się potok myśli. Czy naprawdę życie to tylko seria niekończących się pytań i prób odpowiedzenia na nie z użyciem „materiału”, którego kazano nam się nauczyć?

Powiązane artykuły

Międzynarodowy Dzień Teatru

Orędzie na 62. Międzynarodowy Dzień Teatru

26-03-2024

Czytaj więcej

Spektakl z legitymacją

„Schron przeciwczasowy” w reż. Marcina Wierzchowskiego

19-03-2024

Czytaj więcej