Szanowni Państwo,

Jeżeli istotą naszej profesji jest podstawianie rzeczywistości zwierciadła, to gra pozorów jest tej rzeczywistości skłamaniem, jest jej imitacją.

Nasze oświadczenie nie jest protestem przeciwko odmiennym poglądom, starcie racji kształtuje intelekt i nie ma dla człowieka myślącego nic bardziej twórczego, aniżeli spotkanie z innym, inaczej myślącym człowiekiem, pod jednym wszakże warunkiem: że jest to spotkanie, a nie jego pozór.

Pozór dialogu, pozór zrozumienia, pozór troski o etos naszej pracy, pozór sensu.

Niełatwo jest sformułować wypowiedź w imieniu stukilkudziesięciu osób, o różnych temperamentach, charakterach i poglądach. Jednak cechą wspólną wszystkich, których łączy Narodowy Stary Teatr jest duma z tego miejsca. Przez minione 40 lat zmieniające się władze szanowały i potrafiły uhonorować nasz status, dając nam realny wpływ na wybór naszych liderów.

Zespół Starego został istotnie wzmocniony, jeśli dodamy do tego sukces frekwencyjny i dyscyplinę budżetową, musimy wówczas uznać, że decyzja o przerwaniu misji dyrektorskiej Jana Klaty jest dla nas bolesnym zaskoczeniem i nie znajdujemy dla niej merytorycznego uzasadnienia.

Zwracamy się do Was – czapką do ziemi, po polsku. Dziękujemy za Wasze wsparcie. Mamy nadzieję, że nic nie jest jeszcze przesądzone. Pomóżcie nam doprowadzić do prawdziwego dialogu o przyszłości Narodowego Starego Teatru, a nie pozoru tego dialogu. Nie możemy się zgodzić na pozory i kierunek artystyczny, który stawia pod znakiem zapytania dotychczasowego osiągnięcia Narodowego Starego Teatru.

(Oświadczenie zostało odczytane podczas manifestacji popracia dla Starego Teatru, na pl. Szczepańskim 20 maja 2017)