Opowieść o miłości Piotra i Agnieszki umieszcza Hłasko w realiach Warszawy czasów odwilży. Petras tę samą historię opowiada współcześnie. Inne są przyczyny zepsucia świata; nie zmienia się jednak tęsknota za czymś nieskażonym powszechną degrengoladą i marzenie o innym; lepszym świecie. Poszukiwania wolnego pokoju; w którym mogłoby dojść do fizycznego zbliżenia między bohaterami to jednocześnie rozpaczliwa próba znalezienia wspólnej przestrzeni emocjonalnej; wolnej od otaczającego fałszu; tandety i iluzorycznego szczęścia. Postępującej degradacji świata towarzyszy coraz większa dezorientacja bohaterów. Stąd też rozczarowanie; a nie spełnienie okaże się ich najważniejszym życiowym doświadczeniem. Armin Petras studiował reżyserię w słynnej szkole Ernsta Buscha w Berlinie; obecnie na stałe współpracuje z teatrem we Frankfurcie. Jest również autorem tekstów dramatycznych; które publikuje pod pseudonimem Fritz Kater. Częstym tematem jego sztuk i spektakli jest nostalgia za młodością spędzoną w NRD; tęsknota za utratą świata z dzieciństwa; wspomnienia; w których istotne przemiany polityczne mieszają się z błahymi zdarzenia okresu dojrzewania. W jego twórczości elementy dramatyczne sąsiadują z epickimi; powaga z błazenadą; a wszystkim rządzi nieposkromiony żywioł zabawy. W 2003 roku Petras otrzymał w plebiscycie „Theater heute” prestiżowy tytuł autora roku oraz doroczną nagrodę dramatopisarską na festiwalu w Mülheim. W 2004 roku w ramach projektu SZUM – Spotkania z językiem i kulturą organizowanego przez Dom Norymberski pokazano w Starym Teatrze w Krakowie spektakl Zeit zu lieben Zeit zu sterben (Czas kochania Czas przemijania) Fritza Katera w reżyserii Armina Petrasa; który spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności i krytyki. Petras zrobił rzadko oglądaną na naszych scenach brawurową groteskę o złudzeniach traconych przy zderzeniu z życiem jako gabinetem osobliwości. ¦wietnie zestroił nastroje: od gagów do lirycznych metafor; od tromtadracji do haustów goryczy. Odświeżył aktorów Starego; wyrwał ich z rutyny łatwych charakterystyk. (acek Sieradzki; „Przekrój”; 2005; nr 48)