Kafka nie poniósł porażki w teatrze; po prostu nie był w stanie dostosować się do warunków, którym teatr jego czasów i dziś nadal podlega. W samym środku historycznych wstrząsów lat 10. i 20. XX wieku pisarstwo Kafki poszukuje sceny, na której „czysto intensywne użycie języka [można przeciwstawić] wszystkim symbolicznym, a nawet znaczącym lub po prostu znaczącym jego użyciom” [Deleuze/Guattari, Kafka, 1976].

Poważne traktowanie Kafki jako dramaturga nie oznacza szukania udramatyzowanych adaptacji jego opowiadań, powieści i fragmentów. Oznacza to pytanie, gdzie współcześni artyści i teatry otwierają się na inne języki, inne sposoby prezentacji, inne sposoby mówienia i inne dramaturgie. Oznacza to szukanie teatru właśnie tam, gdzie jest on współczesny – tam, gdzie kwestionuje teraźniejszość w poszukiwaniu tego, co (jeszcze) mało znaczące, (jeszcze) nie ma w niej miejsca. Oznacza to poszukiwanie teatru, w którym eksperymentuje się z tym, co nieoczekiwane, w którym formułuje się to, co jeszcze nie przemyślane, w którym pozwala się doświadczyć temu, co jeszcze niewyobrażalne. Teatru, w którym „język nie jest przede wszystkim organem znaczenia” [Deleuze/Guattari, tamże].