3 i 4 lutego o godz. 18:00 na Dużej Scenie Starego Teatru odbędzie się premiera spektaklu „Opera za trzy grosze” w reż. Ersana Mondtaga.

Co za historia, magiczna i poruszająca – sugestywny obraz świata gangsterów, spowity podniecającą egzotyką zbrodni w blasku księżyca nad Soho. Światowy sukces ta najsłynniejsza jak dotąd niemiecka sztuka zawdzięcza także temu, że pod pokrywą bezwstydnego dowcipu i zmysłowej muzyki łatwo przeoczyć tkwiące wewnątrz zło, głęboką socjopatię. Ale kiedy, jak efekt narkotyku, znika teatralna iluzja, fabularna matrix – zaczynamy spoglądać na tych wszystkich morderców, kurwy, oszustów, gwałcicieli, jak na odbicie w lustrze. Okazuje się, że najbardziej skrajny margines społeczeństwa to w istocie jego zepsuty rdzeń: nieustająca walka o pozycję, radość czyimś kosztem, wyszukiwanie ofiar, wzajemne gnębienie i pożeranie się.

Europejski teatr iluzji stracił swą siłę oddziaływania. Podobnie jak Brechtowscy seksowni gangsterzy wkraczają na scenę ze społecznych marginesów – tak w coraz większym stopniu kryzys zrodzony na marginesie i obrzeżach porządnego społeczeństwa zaczyna zawłaszczać nasz piękny burżuazyjny teatr. Kapitalizm, który przerodził się w kleptokrację, a następnie w gospodarkę wojenną, szydzi z romantycznej wiary w to, że kontrakty i handel zapewnią ochronę przed chciwością i przemocą, bo w istocie one właśnie są jego naturą.

Mackie Messer (po polsku: nóż czyli Majcher) przeobraził się w Mackiego MeZera i przyozdabia tym „Z” swoje czołgi.

Ersan Mondtag sięga w głąb koszmaru kryjącego się pod powierzchnią tej szykownej, nietuzinkowej sztuki. Koszmaru wszechobecnego w świecie, w którym 97% dóbr jest w posiadaniu 3% społeczeństwa. Gdzie zwykli ludzie są eksploatowani przez dyktatorów, traktowani jak towar, zastraszani. Gdzie filantropi szykują bunkry na czas apokalipsy, a system, niczym zombie, chciałby pożreć wszystko. Mondtag przedstawia ten koszmar w sposób tak wyrazisty i mroczny, że powstaje nadzieja, iż obudzimy się zdumieni i ujrzymy samych siebie takimi, w jakich nie przestawał wierzyć Brecht: nie jako konkurentów walczących o pozycję i szukających ofiary.

Ale jako ludzkie istoty pomagające sobie nawzajem.

Thomaspeter Goergen

Spektakl dla widzów dorosłych.

 

Patronem medialnym jest Onet.

 

OBSADA:

Przemysław Przestrzelski – Mackie Majcher

Beata Paluch, Anna Radwan – *Celia Peachum

Krzysztof Zawadzki – Jonatan Peachum

Magda Grąziowska, Alicja Wojnowska* – Polly Peachum

Dorota Segda – Jenny- Knajpiarka

Stanisław Linowski – Brown

Paulina Kondrak, Małgorzata Walenda (gościnnie) – *Lucy Brown

Bogdan Brzyski – Filch

Krzysztof Stawowy – Smith

Iwona Budner – Betty

Małgorzata Gałkowska – Dolly

Aldona Grochal – Molly

Urszula Kiebzak – Stara Prostytutka

Beata Malczewska – Vixen, Królowa, Pastor

Bolesław Brzozowski – Walter

Bartosz Gomoła (gościnnie) – Jimmy

Grzegorz Grabowski – Matyjas

Mikołaj Kubacki – Kuba

Rafał Jędrzejczyk – Edek

Performerzy:

Kinga Verena Jeż (gościnnie)
Piotr Mateusz Wach (gościnnie) 

* rola dublowana

Zespół muzyczny:

Piotr Nowak (trąbka)

Konrad Pisera (trąbka)

Leszek Nowotarski (saksofon, klarnet, flet)

Bartosz Bętkowski (saksofon, klarnet, flet)

Robert Szczerba (puzon)

Mateusz Dudek/Kacper Tracz (bandoneon, akordeon)

Grzegorz Frankowski (kontrabas)

Krzysztof Oczkowski/ Piotr Grodecki (banjo, gitary, wiolonczela)

Leszek Lorent (perkusja)

Justyna Skoczek (pianino, harmonium, celesta)

 

TWÓRCY:

Ersan Mondtag – Reżyseria, scenografia, choreografia

Alexander Naumann – Współpraca artystyczna

Justyna Skoczek – Kierownictwo muzyczne

Ada Bystrzycka – Reżyseria świateł

Josa Marx – Kostiumy

Thomaspeter Goergen – Dramaturgia

Maja Wisła-Szopińska, Piotr Sędkowski – Asystenci reżysera

Alexander Naumann, Jerzy Basiura – Asystenci scenografa

Julia Ulman – Asystentka kostiumografa

Agata Dąbek – Współpraca dramaturgiczna

Krzysztof Sokołowski – Inspicjent/Sufler

Kurt Weill – Muzyka