Narodowy Teatr Stary w Krakowie to dla mnie od kilka lat miejsce szczególnie ważne. Teatr, od którego czuję się uzależniona. Ileż to razy dane mi było doświadczyć niesamowitych wzruszeń, podczas oglądania poruszających, mądrych i zmuszających do refleksji przedstawień. Spektakle, które miałam przyjemność obejrzeć nigdy nie pozostawiły mnie obojętną; za każdym razem uruchamiały we mnie inny bagaż emocji. Po wyjściu z teatru czułam wewnętrzną potrzebę rozmawiania o danej sztuce, nie mogłam się uwolnić od obrazów, które zapadały w pamięć i powodowały, że nawet kilka dni po spektaklu nadal uporczywie wracałam myślami do danego przedstawienia.

Duża zasługa w tym wybitnego zespołu aktorów, dzięki którym mogłam doświadczyć swoistego katharsis w teatrze. Dlatego nie mogę zaakceptować tak niesprawiedliwych i bolesnych słów pana Mikosa, który ma czelność podważać umiejętności aktorów Narodowego Teatru Starego pisząc: „Nie ma wzorców sztuki aktorskiej, gdyż aktorstwo miesza się tu z działaniem performatywnym i estradowym.”

Buntuję się wobec tak krzywdzącej i kłamliwej ocenie jednego z najlepszych zespołów teatralnych w Polsce. Całym sercem solidaryzuję się z Narodowym Starym Teatrem i mam nadzieję, że dzięki Państwa zaangażowaniu oraz wsparciu oddanej publiczności uda nam się uratować nasz teatr.

Agnieszka Kołek