August Strindberg; prekursor ekspresjonistycznego szaleństwa w dramacie XX wieku; napisał w 1900 jedno ze swoich arcydzieł; Taniec śmierci. 69 lat później inny znakomity dramaturg; Friedrich Dürrenmatt; przeczytał sztukę i powiedział: „To jest wspaniałe; tylko język okropny!” I napisał utwór na nowo; po swojemu; dając prowokacyjny tytuł: właśnie Play Strindberg. Ta „gra w Strindberga” dosyć wiernie powtarzała schemat fabularny oryginału: dramatyczną szarpaninę pomiędzy trzema osobami – nienawidzącym się starym małżeństwem i ich wspólnym dawnym przyjacielem; który po latach pobytu w Ameryce wraca do ojczyzny. On jest bogaty; oni życiowi i finansowi bankruci. Oni widzą w nim symbol lepszego świata – on ma nadzieję odzyskać utracony sens życia. Każdy marzy o czym innym… Strindberg zrobił z tego mroczny dramat namiętności. Dürrenmatt – współczesną groteskę; której bohaterowie zachowują się jak bokserzy; którzy dawno powinni zejść z ringu; ale chęć pognębienia przeciwnika wciąż trzyma ich przy życiu.