Z głębokim żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Hanny Smólskiej.

Aktorka była związana zawodowo ze Starym Teatrem przez 27 sezonów (lata 1954–1981), a przez następne lata wiernie towarzysząca pracy naszego zespołu jako życzliwy, ale i krytyczny widz.

Na zawsze pozostanie w naszej pamięci.

Ur. 16.04.1921, Mińsk Mazowiecki – zm. 7.09.2018, Warszawa

Eksternistyczny egzamin aktorski Kraków, 1953

Absolwentka Historii sztuki UJ,  Kraków, 1955

Hanna Smólska dała się poznać jako artystka wszechstronna, sprawdzająca się w bardzo różnorodnym repertuarze. Czarująco kobieca, klasycznie piękna z powodzeniem kreowała role amantek (Krystyna w Don Juanie Rittnera, Katarzyna w Straconych zachodach miłości Szekspira, Wirgilia w    Koriolanie Szekspira – reż. W. Krzemiński ), naturalną vis comicą i wdziękiem podbijała publiczność w wielu rolach komediowych (Lizetta w Drugiej pułapce miłości  Pierre de Marivaux – reż. J. R. Bujański, Duniasza w Wiśniowym sadzie  Czechowa – reż. W. Krzemiński). Obdarzona pięknym głosem, który szkoliła u dwóch wybitnych śpiewaczek operowych Ady Sari i Marii Modrakowskiej, wykorzystywała swój talent wokalno- muzyczny na scenie teatralnej, a także śpiewając w filharmonii (m.in. Kantatę  Jana Sebastiana Bach).

Artystka debiutowała w 1946 roku na scenie Teatru Miejskiego w Częstochowie. Dzięki współpracy z mistrzami polskiego teatru: Edmundem Wiercińskim, Dobiesławem Damięckim, Bronisławem Dąbrowskim – pierwsze lata spędzone na scenie ukształtowały jej osobowość twórczą. Po trzech sezonach spędzonych w częstochowskim teatrze, dyrektor Bronisław Dąbrowski zaangażował aktorkę do Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, a w roku 1954 zaprosił ją, do tworzonego przez siebie zespołu Starego Teatru, Władysław Krzemiński. „Przyjście do Starego Teatru uważam za jedną z ważniejszych decyzji w moim życiu. Nie tylko ze względu na role jakie tutaj zagrałam, ale i ze względu na atmosferę jaka w nim panowała” – powiedziała Hanna Smólska. Wierna Staremu stworzyła tu kilkadziesiąt ról, mając swój niepodważalny wkład w największe osiągnięcia teatru (m.in. udział w legendarnych przedstawieniach Nieboskiej komedii, Dziadach, Wyzwoleniu w reżyserii Konrada Swinarskiego,   Szewcach, Procesie w reżyserii Jerzego Jarockiego, Tragicznej historii Hamleta księcia Danii    w reżyserii Andrzeja Wajdy).

Wspaniała biografia artystyczna Hanny Smólskiej, bezkompromisowe oddanie sztuce, pokora i szacunek wobec widzów i kolegów stanowią wzór postawy artystycznej i etyki zawodowej. Tacy artyści jak Hanna Smólska w sposób immanentny przyczynili się do stworzenia „zespołowości” aktorów Starego Teatru.

(Elżbieta Bińczycka)

„Teatr był moim sposobem na życie. Zawód, który wybrałam dawał mi kolosalną satysfakcję. Traktowałam to jako przygodę: spotkanie z fascynującymi ludźmi, z niecodziennymi zdarzeniami, ciągłe mierzenie się z niecodziennymi tematami podsuwanymi przez reżyserów. Te spotkania były dla mnie nieraz ważniejsze niż występowanie na scenie. Ciągle mnie czegoś uczyły, coś przede mną otwierały.” Hanna Smólska: z wywiadu przeprowadzonego przez Annę Litak dla „Gazety Wyborczej” 16 maja 2001).

Uroczystości pogrzebowe Hanny Smólskiej – aktorki i wielkiej przyjaciółki Starego Teatru, odbędą się 19 września 2018 roku o godz. 12:00 na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburski w Warszawie ( ul. Młynarska 52/54).