We wrześniu bieżącego roku nakładem wydawnictwa Starego Teatru ukaże się cyfrowa antologia sztuk prezentująca efekty pracy warsztatowej uczestników/ek drugiej edycji projektu „Młod(sz)a Polska”, którą zadedykowaliśmy osobom urodzonym po 1989 roku, przed teatralnym debiutem scenicznym i wydawniczym chcącym z nami współtworzyć repertuar teatralny, również ten powstający z myślą o dzieciach i młodzieży.

Publikacja zawierać będzie 10 ukończonych podczas kursu tekstów dla teatru autorstwa: Agnieszki Błaszczak, Małgorzaty Grabary, Magdaleny Krawiec, Wojtka Krolka, Kamili Kuci, Eliasza Niezgody, Olgi Pabisek, Zuzanny Pajowskiej, Nataniela Wrzeciono, Anny Złomańczuk.

Publikowane sztuki powstawały pod opieką osób prowadzących warsztaty: Maliny Prześlugi-Delimaty, Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk, Kuby Roszkowskiego oraz Agaty Dąbek, kuratorki projektu. 

W dniach 21-23 września odbędą się czytania performatywne 3 wybranych tekstów uczestników/ek warsztatów. Szczegóły podamy już wkrótce.

Tymczasem przedstawiamy bliżej osoby autorskie oraz opisy ich sztuk:

 

ZUZANNA PAJOWSKA

Urodzona w 2002 roku w Rzeszowie. Od dwóch lat mieszkanka krakowskich kamienic. Studentka Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dramaturżka przy spektaklu „Tu nie ma takich ludzi” w Teatrze Bakałarz. W 2022 roku wystawiła autorską sztukę pt. „52hz” na Wydziale Polonistyki UJ w Katedrze Teatru i Dramatu. Bardzo często można ją spotkać za barem w Les Couleurs Cafe. Uwielbia kino azjatyckie, pić bawarkę i ma wytatuowane na ciele 17 nagich kobiet. W swoich tekstach poetycko używa języka, przygląda się stanom „krawędziowym” i sprawdza granice przestrzeni liminalnych.

 Opis sztuki „na mój pogrzeb nago przyjdź”

„na mój pogrzeb nago przyjdź” to tekst, w którym czytelnik / widz wpuszczony zostaje, na kontrolowanych zasadach, do liminalnej i hermetycznej przestrzeni konkretnych przeżyć wewnętrznych. W sztuce stykają się ze sobą romantyczne wyobrażenia z brutalnymi faktami. To polifoniczna wiwisekcja subiektywnych wspomnień, a przede wszystkim wejście w głąb melancholii i nieustająca walka z próbami przebicia się przez błony wykreowanego świata. „na mój pogrzeb nago przyjdź” eksperymentalnie skupia się na rytmie, muzyce oraz specyficznej formie kreowania percepcji rzeczywistości.

Zanurz się w doświadczeniu i płyń, aż po jego krańce.

 

KAMILA KUCIA

Absolwentka Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie Jagiellońskim, studentka I roku Dramaturgii na Wydziale Reżyserii i Dramaturgii w Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.

Opis sztuki „Papu”

„Papu” to dramat, którego akcja dzieje się głównie w żołądku tajemniczej G., cierpiącej na zaburzenia odżywiania, a do głosu dochodzi znajdujące się tam jedzonko. Z troski o wspólny organizm, będzie starało się ono przekonać swoją żywicielkę, by ta spełniała swój podstawowy obowiązek dostarczania mu pokarmu. Celem jest przekształcenie się ciała w krainę Papu, w której jedzenie nie przynosi wyrzutów sumienia i gdzie nie obowiązują restrykcyjne rygory kultury diety.

W sztuce „Papu” żołądek głównej bohaterki przeobraża się także miejsce telewizyjnego show, które zaszczycają swoją obecnością Franz Kafka, Robert Makłowicz czy Julia Child, pozostając w nim od rozpoczęcia trawienia aż do jego nieuniknionego końca.

 

WOJCIECH KROLEK

Wielbiciel krótkich, eksperymentalnych metraży, nieczytelnych struktur narracyjnych oraz wszelkich form komiksowych. Przedkłada Deleuze’a nad Dujardina, Heideggera nad Hemingway’a oraz późnego Joyce’a nad Joyce Carol Oates. Ukończył Teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Piękny, dwudziestoczteroletni. Bezrobotny.

Opis sztuki „interlinia_opera albo nadprzestrzenne prosiaki kontratakują 2”

interlinia_opera albo nadprzestrzenne prosiaki kontratakują to tekst o niekoniecznie przyjemnym bohaterze, który wpada na trop, chociaż nie pracuje już w branży śledczej. Można go nazywać Nadprzestrzennnym Detektywem do Zadań Drugiej Świeżości. Upija się on słowami i nie ma dobrych relacji z otoczeniem. Od czasu do czasu zajmuje się również handlem przechodzonym biodrem, nadszarpniętym uchem lub przetartą piętą. Pewnego razu do jego mieszkania wtacza się na rozkołysanych nogach solidnie pokiereszowany jegomość o błękitnych oczach i płytkim spojrzeniu. Nadprzestrzenny Detektyw do Zadań Drugiej Świeżości dostaje w swoje ręce urządzenie, które można nazywać czarną skrzynką, chociaż nią nie jest. Po jej uruchomieniu i wynikających z jej posiadania wizytach służb porządkowych oraz przedstawicieli innych grup zorganizowanych, bohater mierzy się z mrożącą krew w żyłach tajemnicą zaginionej ekspedycji, wysłanej swego czasu na planetę snickers-6.

 

MAŁGORZATA GRABARA

Absolwentka Szkoły Aktorskiej Haliny i Jana Machulskich, Akademii Ignatianum w Krakowie na kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna, specjalność radiowa. Podczas studiów dwukrotnie wzięła udział w programie Erasmus+, studiując na Uniwersytecie Abat Oliba w Barcelonie. Aktorka, lektorka, autorka tekstów wszelakich, inspicjentka w Teatrze Lalek Guliwer. W pracy z głosem debiutowała jako aktorka głosowa w podcastach RMF FM. Jednym z przyprawiających o dreszcze wyzwań, których się podjęła, było czytanie symultaniczne ukraińskiego spektaklu ,,Niezwykłe światy Barona Munchausena” w Teatrze Lalek Guliwer. Najbardziej lubi poezję i stare kabarety. Chciałaby tworzyć projekty liryczno-muzyczne, słuchowiska, reportaże radiowe. Nie pisze do szuflady, ale chowa słowa w kieszeniach, zwykle na szybko, bo lubi być w ruchu. Inspiruje ją zmiana i emocje z nią związane.

Opis sztuki „W jednym kapciu, w drugim bucie, czyli nieznane przygody Pana Twardowskiego”

Znany krakowski mag, Pan Twardowski, 400 lat temu nie wywiązał się z pewnej umowy, którą zawarł z samymi diabłami. Aby ocalić swoją duszę musiał uciec aż na Księżyc. W kosmiczną podróż zabrał ze sobą mówiącą ludzkim głosem rudą Kotką Gingiberi, z którą osiadł na srebrnym globie.

W sztuce poznajemy Pana Twardowskiego w chwili, kiedy zaczyna się nudzić i podejmuje próbę powrotu na Ziemię.

Tworzy KosmicznoOdrzutoGwiezdnolotnegoUtylizatoraTrzasoprzestrzeni, w skrócie KO-GUTa, który oprócz umiejętności latania, potrafi mówić, zbierać i przetwarzać informacje. Ostatecznie nieustraszonego dotąd Pana Twardowskiego ogarnia lęk przed podróżą i chce pozostać na Księżycu, ale zniecierpliwiona Kotka wskakuje na latającego Koguta i włącza guzik startu. Cała trójka wyrusza w podróż na Ziemię i z hukiem ląduje na krakowskim Zakrzówku.

Na miejscu szybko okazuje się, że świat zastany w niczym nie przypomina tego sprzed 400 lat. Czy Panu Twardowskiemu uda się odnaleźć w nowej rzeczywistości? I czy upora się z diabłami, które mimo upływu lat pamiętają o niedotrzymanych obietnicach i, żądne zemsty, depczą mu po piętach

 

MAGDALENA KRAWIEC

Studentka polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pochodzi ze Stalowej Woli, gdzie przez blisko dziesięć lat związana była z teatrami amatorskimi, m.in. Teatrem OKNA, Teatrem Blagier i Amatorskim Teatrem Dramatycznym im. Józefa Żmudy. Autorka adaptacji Pestek Anny Ciarkowskiej na scenariusz monodramu wystawiany przez Teatr Blagier. Pasjonują ją słowa i język. Czasem pisze, głównie prozę. W wolnych chwila molica książkowa.

Opis sztuki „Kostek czasu”

Historia niepotrzebnych przedmiotów, mieszkańców pewnej szuflady spędzających czas na zabawie w superbohaterów. Pewnego dnia do szuflady trafia tytułowy Kostek, który naprawdę posiada magiczną moc, ale postanawia to ukrywać, bo chce być taki, jak jego nowi koledzy. Jego plany krzyżuje pojawienie się tajemniczej postaci, Klorelsona, która namawia Kostka do wykorzystania mocy. Kostek ulega, a wszyscy bohaterowie przenoszą się w przeszłość, do czasu, kiedy ich właścicielka była małą dziewczynką.

Czy ta podróż była dobrą decyzją? Czy teraz będą szczęśliwsi? I przede wszystkim – czy ich przyjaźń przetrwa te „próbę czasu”?

 

ANNA ZŁOMAŃCZUK

Urodzona 23 stycznia w 1994 roku. Aktorka, absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Obecnie związana z Teatrem Maska w Rzeszowie. Jest w obsadzie następujących spektakli: „Alicja w Krainie Czarów” reż. Gabriel Gietzky, „Kajtuś Czarodziej” reż. Helena Radzikowska, „Biruta i tajemnica rzeki” reż. Przemysław Jaszczak, „Czterej muzykanci z Bremy” reż. Katarzyna Hora, Hachiko” reż. Ewa Piotrowska, „Księżycowe opowieści” reż. Tomasz Kaczorowski, „Ballady i romanse” reż. Magdalena Drab, „Blaski i cienie” reż. Przemysław Jaszczak, „Opowieść wigilijna” reż. Czesław Sieńko, „Włosy mamy” reż. Tomasz Maśląkowski, „Księga dżungli” reż. Daria Kopiec. Współpracowała również m. in. z Teatrem Fraktal, kanadyjską grupą Clyde Henry Productions, Fundacją Baniną oraz Akademią Praktyk Teatralnych w Gardzienicach. Brała udział w międzynarodowym projekcie „Poor Rich Europe” w reż. Volkera Löscha, którego premiera odbyła się w KunstQuartier Theater w Salzburgu – do swojej etiudy stworzyła scenariusz i lalkę. Napisała jedną z czterech części tekstu („Starość” – akt IV) do spektaklu „Blaski i cienie” w reż. Przemysława Jaszczaka.

Opis sztuki „Królewna Ana”

Tekst opowiada historię Leny, dziewczyny zmagającej z anoreksją. Podczas sesji zdjęciowej mierzy się ona ze swoimi demonami – Królową Śniegu – bezwzględną, oceniającą panią, która odbiera pragnienia i zamraża serce, Królewną Śnieżką – nieskazitelną instagramerką, udzielającą dobrych rad i Śpiącą Królewną, uciekającą przed swoją kobiecością i dorosłością w świat sennych marzeń. Wewnętrznym piekiełkiem Leny zarządza Zła Wróżka, która rzuciła urok na jej ciało i duszę. W relacji z fotografem, przed lustrem, podczas snu i w trakcie wystawy fotografii bohaterka konfrontuje się ze swoją przeszłością i wyobrażeniami na swój temat. Stacza walkę o życie. Do głosu dochodzą także inne postaci – Matylda walcząca z bulimią, Aminata, która chce rozjaśnić swoją skórę, Jolanta uzależniona od operacji plastycznych i Michał mierzący się z bigoreksją. Razem próbują oni odczarować dotychczasowe postrzeganie ciała.

 

ELIASZ NIEZGODA

Rocznik 2004. Student reżyserii na krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych. Oryginalnie z Warszawy, ostatnio z Krakowa. Zainteresowany językiem poetyckim, snami i rozpadami. Autor tekstów różnych, twórca jednej gry wideo, aspirujący reżyser i dramaturg, praktykujący dramatopisarz.

Opis sztuki „Możliwości naszych domów”

W bliżej nieokreślonej, hiperrealistycznej przyszłości uwłaszczony android do towarzystwa przechodzi z rąk do rąk. Domy przestają przypominać domy, ludzie ludzi (albo zaczynają przypominać ich za bardzo). Tożsamość morfuje, sztuczna i bombardowana przez zewnętrzne oczekiwania oraz definicje tego, co to znaczy być podmiotem u schyłku antropocenu.

 

OLGA PABISEK

Tegoroczna maturzystka. Świeżo przyjęta na PWSFiT im. L.Schillera w Łodzi na montaż. Występowała między innymi w spektaklu pt.: „Najwyraźniej nigdy nie był Pan 13-letnią dziewczynką” w reż. Igi Gańczarczyk na deskach Teatru Łaźnia Nowa. W latach 2017 – 2020

chórzystka Chóru Dziecięcego Opery Krakowskiej. Od 2021 roku stypendystka programu Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. Współautorka publikacji naukowej o relacji między mitologią grecką a słowiańską. Wolontariuszka wielu wydarzeń kulturalnych w Krakowie, ambasadorka Kina pod Baranami, fotografka, miłośniczka kultury antycznej.

Opis sztuki „Mikropotop”

Impreza. Trzecia rano. Zmęczenie młodych. Znużenie stworzycieli. Grupa nastolatków podejmuje wyzwania powierzone im przez Bogów. Czy uda im się je zrealizować? Czy Julka Sz. przypomni sobie, co działo się po ostatniej imprezie? Gdzie jest dyrygent? I kim on jest w tym dziwnym świecie rozdartym na pół?

Metamodernistyczny dramat współczesny łączący rytm i tematy podejmowane przez starożytnych twórców ze świeżym spojrzeniem na transcendencję.

 

NATANIEL WRZECIONO

Fan pisania w zeszycie, różnych aktywności wodnych, napotykania żab w miejscach publicznych. W wolnym czasie tworzy w grupie teatralnej Ab Intra w Nowohuckim Centrum Kultury, a ostatnio coraz bardziej angażuje się w projekt muzyczny Zniwecz.

Opis sztuki

Dotychczasowe Życie Agaty (Automatycznego Generatora Aktywności Trudnie Algebraicznych) nie było najgorsze – starała się wykonywać swoje zadania tak dobrze, jak tylko mogła. Jej oprogramowanie pozwalało przecież rozwiązywać najtrudniejsze zadania – w trakcie ułamka sekundy procesor rozpracowywał setki tysięcy schematów równań, z poprawnością niemal stuprocentową. Powinna się cieszyć. A jednak jest inaczej. Coraz trudniej jest jej zaakceptować schematy zachowań i działań narzucone jej przez „ostatniego człowieka” na ziemi zanim ją opuścił na dobre. Bez entuzjazmu wykonuje swoje zadania, wraz z innymi robotami, które chodzą dookoła bez celu po wysypisku śmieci naszej planety. Czy na pewno nie jest już w stanie wygenerować myśli o czymś innym niż wykonywanie obliczeń? Czy zdoła wziąć los w swoje, jak dotąd, w pełni zaprogramowane przez kogoś innego życie?

 

AGA BŁASZCZAK

Ur. 1994 w Poznaniu. Absolwentka reżyserii na Wydziale Lalkarskim Akademii Sztuk Teatralnych we Wrocławiu, reżyserii filmowej w Wajda Film School oraz kursu reżyserskiego w Szkole Teatru Iwana Wyrypajewa. Jako asystentka reżysera współpracowała m.in. z Neville’m Tranterem, Janni Younge i Markiem Downem. Debiutowała w 2017 spektaklem „Dzień Osiemdziesiąty Piąty” (Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu). Współpracuje z teatrami lalkowymi w Polsce (spektakle m.in. w Olsztyńskim Teatrze Lalek, Teatrze Lalek Banialuka w Bielsku-Białej czy Teatrze Animacji w Poznaniu) oraz za granicą (Blind Summit Theatre w Londynie, Rose Bruford College w Londynie). Laureatka Nagrody Specjalnej im. Sławomira Świontka dla najlepszej pracy magisterskiej z zakresu teorii teatru w konkursie Instytutu Teatralnego (2020). Prowadzi research dotyczący pojęcia digittry. Wykładowczyni na Wydziale Lalkarskim wrocławskiej Filii Akademii Sztuk Teatralnych, gdzie prowadzi przedmioty Narracja Wizualna oraz Lalka Przed Kamerą. Autorka formatu, reżyserka i scenarzystka m.in. serialu lalkowego „Klub Podróżników w Czasie” czy dokumentu lalkowego „W teatrze Leokadii Serafinowicz”.

 Opis sztuki Bardzo prawdziw(n)a baśń o miłości (nie)możliwej

„SYRENA: Bardzo prawdziw(n)a baśń o miłości (nie)możliwej” stanowi impresję sceniczną zainspirowaną wątkami biograficznymi Hansa Christiana Andersena oraz jednej z jego najbardziej znanej baśni pt. „Mała Syrenka”. Tekst utożsamia Andersena z baśniową postacią Syreny opowiadając o odkrywaniu własnej seksualności, tożsamości i o zmaganiach z nimi. Młody Hans Christian żywi nieodwzajemnione romantyczne uczucie do swojego przyjaciela Edvarda Collina. Pisze do niego wiele intymnych listów, ale wysyła tylko kilka z nich. Edvard nie jest w stanie odwzajemnić uczuć Andersena. W 1836 Edvard żeni się. W czasie ślubu Andersen ucieka na wyspę Fyn, gdzie pisze baśń o syrenie. Baśń przenika się z życiem Hansa Christiana, zacierając granice pomiędzy światem realnym, a wyobrażonym oraz pomiędzy tym, co widoczne na powierzchni, a tym, co ukryte w głębi.